Por Julio María Sanguinetti.
Unha vez máis, a guerra na fronteira de Israel... Agora non é no Norte, como en 2006, cando Hezbolláh, un poder militarizado dentro dun débil Estado libanés, aburriuse de tirar mísiles cara ao outro lado e chegou ao secuestro e a morte, obrigando, finalmente, á reacción militar do agredido. Hoxe estamos na fronteira Sur, a de Gaza, liberada por Israel no 2005, cando se pensou que a paz podía alcanzarse comprándoa con terra e, do mesmo xeito que no Sur do Líbano, Israel retirou o seu exército. Nesta ocasión non se trata de Hezbolláh senón de Hamas, distintos pero idénticos no proclamado obxectivo da desaparición de Israel. No seu tempo, Israel informou, reclamou, denunciou. Ninguén se molestou. Por suposto, no Sur do país se vivía baixo o terror permanente e a cada pouco había que esconderse en refuxios salvadores.
.
Unha vez e outra se advertiu, pero os mortos non eran moitos e eran israelís, ou sexa os máis poderosos, os aliados da EE.UU. E, naturalmente, ninguén contestou. Ate que un día houbo que deter a agresión, ou polo menos tentalo, e os mesmos que calaban saltaron como resortes a clamar pola paz, a organizar manifestacións en todas as capitais polos pobres palestinos cercados en Gaza, que é -se di- un "campo de concentración israelí". O que non se di é que se esas foran as motivacións israelís, o máis sinxelo sería seguir ocupando militarmente Gaza. O que non se di é que a maioría deses palestinos viven do traballo que atopan en Israel, porque no seu territorio, os seus enriquecidos correlixionarios nunca se propuxeron instalar hoteis para turismo ou establecementos que desen traballo, expectativas de mellora, creando así -á vez- o clima da paz. Merleau Ponty escribiu hai anos que a capacidade de violencia revolucionaria está en función inversa do que se teña para perder; quen ten algo, trata de non arriscalo, mentres que a quen nada posúe todo dálle o mesmo.
.
O que non se di é que a maioría deses palestinos quixo atopar un camiño pacífico votando unha tendencia moderada para o seu goberno, pero o Presidente Mahmud Abbas foi acosado e practicamente deposto pola maioría circunstancial do movemento Hamas, quen parte da base de esixir a desaparición de Israel. Fálase de excesos. De respostas desproporcionadas. A verdade é que a guerra sempre é un exceso, sempre é unha barbaridade, no estrito sentido da palabra. Que é, entón, unha resposta proporcionada? Tirar 3 mil mísiles cara ao outro lado cunha eficacia maior e alí si matar indiscriminadamente? Cantos mortos hai que esperar para xustificar unha reacción? Todo isto quen primeiro o saben son os Estados árabes responsables. Teno moi claro Exipto, que pecha baixo sete chaves a súa fronteira con Gaza. Téñeno ben asumido Xordanía e Arabia Saudita, acusados de complicidade ou covardía polos movementos radicais, que tamén operan en contra súa, pretendendo desprazalos cara ao carreiro cego do fanatismo e a violencia. No fondo, digámoslo con todas as letras, sabémolo todos. Pero hai quen cren que só se pode ser de "esquerdas" se se está contra Israel, porque é o aliado da EE.UU. no difícil equilibrio desa rexión; que só se pode invocar humanismo clamando por unha paz que xustamente crebaron quen aparece como vítimas circunstanciais dunha tormenta que eles mesmos desataron para xustificar o seu propio radicalismo. Todos os esforzos pola paz, naturalmente, son benvidos.
.
Pero ningún ten o menor sentido se non é sobre a base de que Hamas depoña o seu obxectivo da desaparición de Israel. Quen de boa fe actúe, primeiro que tente arrincarlle algún compromiso a quen pechan toda hipótese de diálogo. Que diálogo pode haber se unha das partes proclama a desaparición da outra? No fondo, a xeneralidade recoñece, aínda que non o diga, que esta é a mesma guerra de hai 60 anos, cando en 1948 as Nacións Unidas crearon dous Estados, un xudeu e outro árabe, que entón non foi aceptado por quen dicían defender a causa palestina. Se naquel momento, se tivera creado este Estado, canto sangue teríamos aforrado! A circunstancia de fondo permanece: quen sustenta a desaparición de Israel, ao momento mesmo de que cando modifica a súa posición cara unha liña construtiva, de inmediato é atacado por outro movemento radical que lle aparece ás súas costas. Así vén ocorrendo desde a OLP e Arafat, que naceu como terrorista e morreu como dialoguista. Mentres non se cambien os textos nas escolas e as prédicas nas mezquitas, sementando o odio contra o pobo xudeu, sempre aparecerá alguén máis fanático para continuar este longo conflito, que provocou xa oito guerras convencionais e polo menos dúas Intifadas. Por certo, os mortos doen, sexan de quen sexan. Por suposto, o exército israelí, como todos os exércitos en combate, seguramente comete excesos. Pero non un xenocidio.
Comentarios