OS XUDEUS E OS PERRUQUEIROS


Por Tomás Cuesta

-Esta noite mataremos os xudeus e aos perruqueiros.
-E por que aos perruqueiros?

O chiste -que é máis antigo que a tose- segue estando de rabiosa actualidade; ao xeito miserable da dehesa do presente. Tanto é así que valería a pena incorporalo ao repertorio dos titiriteros da lingua que (dentro dun momentito, non se vaian, uns cantos consellos e volvemos) vannos a dar as uvas e a sobremesa. E aqueles que se escandalizaren, benaventurados sexan porque non perderían nin a vergoña nin o oremus. Tan nauseabunda é a campaña antisemita teledirixida polos inquisidores posmodernos que, neste momento, o que che pide o corpo é pór unha estrela amarela no belén para que os señores Magos non se desorienten. Non fora ser que lles quede algunha dúbida do terreo que pisan os seus camelos.
Segundo os que se arrogan a representación do humanismo e axitan o mondongo da mala conciencia, Israel é o único estado do planeta que non ten dereito a defenderse. Israel é Herodes, metidos en belenes. Un reyezuelo aciago, codicioso e herético que degola criaturas a moreas, expolia aos que están na indixencia e só rende culto ao Deus dos Exércitos. Tal é a imaxe que os mastines do progreso difunden, urbi et orbi, por todas as canles e por todos os medios. E posto que son, a final de contas, os donos e señores do latifundio dos medios (o lati-infundio, sería o correcto), a semente prospera e a mentira medra. En «O discurso do odio», o pensador André Glucksmann expuña unha pregunta que vén, tamén, ao xeito. A santo de que os terroristas palestinos gozan dun status de impunidade ilimitada aos ollos miopes de Occidente? «A violencia neste caso -escribía o francés a guisa de resposta-, xustifícase e, mesmo, acírrase. Non é unicamente que se faga unha excepción, senón que se concede unha exención que lexitima o crime, ou o desculpa, polo menos». Aínda que ninguén se atreva a formulalo o conto é o de sempre: un xudeu morto é un xudeu menos.
Varían os contacontos ou, cando menos, altérnanse. Antes, adoitaban embestir polo pitón dereito e agora cospen veleno polo cabeiro esquerdo. Vai por refachos, depende. O significativo, actualmente, é que os paladins do antisemitismo sexan os valedores do discurso antieuropeo. Porque Israel, por se non o recordan, é o fortín de Europa no Oriente Medio. O ritual prescribe, en calquera caso, que se dite sentenza de inmediato, sen axuizar a causa e sen analizar os feitos. Non é necesario instruír proceso algún, senón aplicar o libro de instrucións ao pé da letra. Israel é culpable por principio, a máis diso a diario.
E, a partir de aí -establecido que un xudeu nunca é inocente-, téntase facer de Gaza un Auschwitz inverso. Os cordeiros de outrora transformáronse en hienas. E os carros de combate do Tsahal -temibles, certo é, como un ciclón de aceiro- asumen a función do Zyklon B, son o punto de gas que inflama a traxedia. O Holocausto está servido, damas e cabaleiros, pasen e vexan os noticiarios das nove. Vexan a un matarife de Hamás coroado de espiñas igual que o Galileo. Non existe, con todo, ningunha aberración que se chegue a extinguir por falta de clientes e o aberrante espectáculo da xudeofobia colgou o cartel de non hai billetes. O drama é real, por descontado; desmesurado o sufrimento. A farsa sanguinaria é a posta en escena.
Quen esconde a man detrás dos raparigos que se encargan de arroxar as pedras? Quen converte aos seus fillos en escudos humanos e aluga os seus cadáveres aos reporteiros? Nenos descabalados, malferidos, doentes. O horror, que inmenso horror, alleo ás fronteiras e aos credos. Ou é que seica rin os nenos de Israel cando choven foguetes? En Varsovia (anota Hillel Seidman en «Du fond de l´abîme», un diario do gueto) a infancia non existía, os nenos non eran nenos, eran, aterradoramente, «xudeus pequenos». A moitos parécelles que continúan séndoo

Comentarios