Por Eduardo Bigio
O exemplo de coherencia moral e intelectual á esquerda anti-israelí europea deuna recentemente Nadine Gordimer, a loitadora anti-apartheid surafricana e premio Nóbel de literatura, negándose a boicotear o Festival Internacional de Escritores en Xerusalén. Explicando a súa participación, a autora afirmou que é incorrecto e inxusto pintar coa mesma brocha a Israel e Sudáfrica. "Os brancos non tiñan dereito a unha polgada de África, en cambio os xudeus teñen dereito histórico á Terra de Israel, en tal sentido" -puntualizou- "non son comparables: Israel non é un estado apartheid". Máis aló do deslinde desa falaz analoxía, Gordimer non foi compracente e axuizou severamente a ocupación israelí de territorios palestinos -unha crítica lexítima, que comparten moitos nese país e que admite discrepar. Pero de feito, distante de quen xulgan con prexuizos e dogmáticamente o carácter mesmo e as políticas de Israel para deslexitimar a súa existencia, que é o moralmente condenable, é antisemita e evaden confrontar. A noción de raza é allea á historia e a lei xudía. Os xudeus defínense como un pobo, de orixe relixiosa, que se consolidou na antiga Terra de Israel, mantivo a súa cohesión e existencia separada como unha comunidade nacional-cultural no exilio e á cal Israel deu expresión moderna. Moisés, o lexislador e libertador dos hebreos do cativerio exipcio, desposou a unha muller etíope. E cuan simbólico que 3,500 anos despois cen mil xudeus negros de Etiopía foron rescatados do atraso e o perigo de extinción, grazas a Israel. eles son parte da única sociedade democrática, multiétnica e pluralista do Medio Oriente, cunha minoría árabe representada no parlamento e o goberno e onde xudeus de máis de cen países, xunto a musulmáns e cristiáns, de todas as correntes, poden expresar e profesar libremente as súas ideas e crenzas. Israel é un país que non permitiría a prohibición do transplante de órganos de persoas de relixións diferentes -como ocorre en países da rexión- e así a todo ser testemuña do xesto do pai dun soldado israelí, falecido en servizo, doar o seu corazón para salvar a vida dun rapaz árabe de Galilea. Aínda que tamén, desgraciadamente, ser testemuña do ataque dun extremista xudeu a un poboador palestino e queimarlle as súas oliveiras en Hebron. Tal o rostro dunha rexión e un conflito, contaminado polo Islam radical, que sustentado na dominación pola violencia, secuestrou un enfrontamento nacional e non racial entre dous pobos. E cuxa solución, a coexistencia de dous estados independentes, pende sobre o liderado palestino. Non existe precedente que Israel rexeito, "á hora da verdade", propostas dos seus lideres, de esquerda ou de dereita, para conseguir a convivencia pacifica cos seus veciños, afastada de apetitos territoriais. Deu o seu apoio ao plan de partición de Palestina, que foi rexeitado polos países árabes e aos tratados de paz con Exipto e Xordania, baseados en dolorosas concesións. E na fronte palestina, respaldou os acordos de Oslo, as conversacións de Camp David e a retirada total de Gaza, que feriron de morte o soño do "gran Israel" dos ultra-nacionalistas xudeus e terminou frustrada coa intifada de Arafat e o terrorismo de Hamas. A arrogancia e o rumbo de sectores da intelligentsia europea cando xulga a "intransixencia" de Israel e a súa indulxencia con Hezbollah e Hamas e ante o perigo de Irán nuclearizado e o expansionismo dos ayatolas -que manipulan a causa Palestina, desestabilizan a rexión e ameazan a Israel e Occidente- reflicten a súa anémica racionalidade política. E aqueles que fabrican mitos e estereotipos de vello-novo cuño antisemita e se refuxian en boicots "contra a ocupación israelí", convertéronse nos hooligans dunha esquerda patética e postergada. A "ocupación" terminase cando os palestinos se liberen das forzas de "dominación" dos extremistas islámicos -a ameaza común ás aspiracións do seu pobo e á existencia de Israel . Son as forzas do fanatismo homicida islámico as que levantaron a "muralla de odio e terrorismo", ás que Israel puxo o aramado e o cemento. E o "valado de seguridade" caerá cando o código moral da glorificación da morte se substitúa polo da santidade da vida humana.
Comentarios