Por Joan B.Cullá i Clará
O pasado 25 de novembro apareceu na sección de Cartas ao director deste diario unha misiva subscrita por David Bondia, director do Instituto dos Dereitos Humanos de Cataluña, "e 10 firmas máis", na que se arremetía contra o conselleiro da Vicepresidencia da Generalitat, Josep Lluís Carod-Rovira, por mor da súa recente viaxe oficial a Israel e da súa anunciada asistencia a unha cea de "a asociación de Amizade Cataluña-Israel" (sic). Ben, en democracia os políticos están para ser criticados e, de calquera modo, todos teñen pluma e lingua para, de crelo necesario, defenderse por si mesmos. Neste caso, con todo, a crítica contra Carod contiña falsidades e terxiversacións que transcenden a persoa ou a actuación do político cuestionado e que, esixen, ao meu xuízo, unha resposta. Para empezar, tal "asociación de Amizade Cataluña-Israel" non existe nin existiu xamais; non con ese nome. O que existe desde novembro de 1978 é unha Associació de Relacions Culturals Catalunya-Israel (ARCCI), inicialmente etiquetada "España-Israel" por ser a primeira do seu xénero en todo o Estado. Do carácter cultural e non político da entidade dan fe os centos de actividades organizadas por ela ao longo de tres décadas en colaboración con todas as administracións, así como o perfil dos seus sucesivos presidentes, entre os que me permito citar ao músico Jordi Cervelló, ao escritor Baltasar Porcel e á actriz e directora teatral Núria Espert. Como socio fundador e, durante moitos anos, membro da directiva de ARCCI, debo negar categoricamente a imputación do señor Bondia de que esta "apoia a ocupación israelí de Palestina", se por Palestina entendemos Gaza e Cisxordania. O único que ARCCI defendeu sempre é o dereito de Israel á existencia como, por outra banda, fan todos os demócratas do mundo, a diferenza de Mahmud Ahmadinejad, Osama Bin Laden e algunhas outras figuras do mesmo perfil. Sería interesante saber de
que lado se sitúa, a este propósito, David Bondia. Se en grao sumo local pasamos todo o máis global, a carta do Instituto dos Dereitos Humanos de Cataluña dá a entender que, viaxando a Israel e rubricando alí diversos acordos en nome da Generalitat, Carod contraveu as indicacións da Asemblea Xeral da ONU e do Tribunal Internacional de Xustiza da Haia (TIJ), nada menos. Será útil recordar que nin esa Asemblea nin este Tribunal posúen capacidade xurídica para ditar aos gobernos do mundo a súa política exterior; só as resolucións do Consello de Seguridade e as sentenzas do Tribunal Internacional de Xustiza sobre os preitos entre Estados que lle foron sometidos teñen forza de obrigar. Pero pasemos por encima deste detalle: podería o profesor Bondia precisarnos cando e en que termos exactos a Asemblea Xeral de Nacións Unidas ou o TIJ recomendaron á comunidade internacional o boicoteo diplomático ou comercial contra Israel? Boicoteo, si, porque iso é exactamente o que propoñen os remitentes da carta de marras, baixo o delicado eufemismo de "aumentar a presión cara ao Estado de Israel". E ben, cantos gobernos democráticos apuntáronse a este boicoteo, cantas delegacións estranxeiras cancelaron nos últimos anos as súas visitas a Israel como xesto de presión? Por que, entón, debía facelo o Goberno que preside José Montilla? O señor Bondia e demais asinantes, autoerixidos en voceiros do "sentimento maioritario do pobo catalán" (seica celebraron un referendo?) quixesen someter a política exterior da Generalitat ao ditado das súas filias e das súas fobias. Como fundamento moral da súa tese, os responsables do Instituto dos Dereitos Humanos de Cataluña invocan as dramáticas condicións de vida da poboación palestina en Gaza. Certamente, trátase dunha situación deplorable, que melloraría de forma inmediata se Hamás -que exerce alí unha ditadura férrea- deixase de disparar os seus foguetes sobre as áreas civís israelís contiguas á franxa e de escavar túneles baixo a fronteira para infiltrarse e atentar en Israel. Foi así como a milicia islamita capturou hai xa dous anos e medio ao recruta Guilad Shalit, a quen aínda mantén secuestrado sen que a súa familia saiba sequera se está vivo ou morto. Pero, ao parecer, nin Guilad Shalit, nin os seus pais, nin os habitantes de Sderot acosados desde hai anos polos foguetes Kassam teñen dereitos humanos... A pasada semana, un ataque terrorista a gran escala ensangrentou a cidade india de Bombai e conmocionou á opinión pública internacional. Aínda que a escusa dos asasinos -sempre teñen unha- era a opresión dos musulmáns de Caxemira baixo a férula de Nova Deli, de feito, as vítimas ás que os terroristas puxeron máis afán en liquidar foron norteamericanos, británicos... e en especial os oito hóspedes adultos do centro xudeu Chabad House, paradoxalmente rexentado pola seita ultraortodoxa Lubavitch, allea ao sionismo e apartada da política israelí. Pois ben, non lin a ningún paladín dos dereitos humanos denunciar esa recorrente saña antisemita do islamismo armado. De feito, nin sequera escoiteilles condenar, coa contundencia que usan noutros casos, os crimes do terrorismo islamita en India, en Afganistán, en Iraq... ou en Israel. A bandeira dos dereitos humanos, e en concreto a xusta aspiración palestina a ter un Estado soberano e pacífico xunto a Israel non necesitan, para a súa defensa, de mañas, manipulacións nin sectarismos. Ao contrario, esas armas máis ben desprestixian tan nobres causas.
que lado se sitúa, a este propósito, David Bondia. Se en grao sumo local pasamos todo o máis global, a carta do Instituto dos Dereitos Humanos de Cataluña dá a entender que, viaxando a Israel e rubricando alí diversos acordos en nome da Generalitat, Carod contraveu as indicacións da Asemblea Xeral da ONU e do Tribunal Internacional de Xustiza da Haia (TIJ), nada menos. Será útil recordar que nin esa Asemblea nin este Tribunal posúen capacidade xurídica para ditar aos gobernos do mundo a súa política exterior; só as resolucións do Consello de Seguridade e as sentenzas do Tribunal Internacional de Xustiza sobre os preitos entre Estados que lle foron sometidos teñen forza de obrigar. Pero pasemos por encima deste detalle: podería o profesor Bondia precisarnos cando e en que termos exactos a Asemblea Xeral de Nacións Unidas ou o TIJ recomendaron á comunidade internacional o boicoteo diplomático ou comercial contra Israel? Boicoteo, si, porque iso é exactamente o que propoñen os remitentes da carta de marras, baixo o delicado eufemismo de "aumentar a presión cara ao Estado de Israel". E ben, cantos gobernos democráticos apuntáronse a este boicoteo, cantas delegacións estranxeiras cancelaron nos últimos anos as súas visitas a Israel como xesto de presión? Por que, entón, debía facelo o Goberno que preside José Montilla? O señor Bondia e demais asinantes, autoerixidos en voceiros do "sentimento maioritario do pobo catalán" (seica celebraron un referendo?) quixesen someter a política exterior da Generalitat ao ditado das súas filias e das súas fobias. Como fundamento moral da súa tese, os responsables do Instituto dos Dereitos Humanos de Cataluña invocan as dramáticas condicións de vida da poboación palestina en Gaza. Certamente, trátase dunha situación deplorable, que melloraría de forma inmediata se Hamás -que exerce alí unha ditadura férrea- deixase de disparar os seus foguetes sobre as áreas civís israelís contiguas á franxa e de escavar túneles baixo a fronteira para infiltrarse e atentar en Israel. Foi así como a milicia islamita capturou hai xa dous anos e medio ao recruta Guilad Shalit, a quen aínda mantén secuestrado sen que a súa familia saiba sequera se está vivo ou morto. Pero, ao parecer, nin Guilad Shalit, nin os seus pais, nin os habitantes de Sderot acosados desde hai anos polos foguetes Kassam teñen dereitos humanos... A pasada semana, un ataque terrorista a gran escala ensangrentou a cidade india de Bombai e conmocionou á opinión pública internacional. Aínda que a escusa dos asasinos -sempre teñen unha- era a opresión dos musulmáns de Caxemira baixo a férula de Nova Deli, de feito, as vítimas ás que os terroristas puxeron máis afán en liquidar foron norteamericanos, británicos... e en especial os oito hóspedes adultos do centro xudeu Chabad House, paradoxalmente rexentado pola seita ultraortodoxa Lubavitch, allea ao sionismo e apartada da política israelí. Pois ben, non lin a ningún paladín dos dereitos humanos denunciar esa recorrente saña antisemita do islamismo armado. De feito, nin sequera escoiteilles condenar, coa contundencia que usan noutros casos, os crimes do terrorismo islamita en India, en Afganistán, en Iraq... ou en Israel. A bandeira dos dereitos humanos, e en concreto a xusta aspiración palestina a ter un Estado soberano e pacífico xunto a Israel non necesitan, para a súa defensa, de mañas, manipulacións nin sectarismos. Ao contrario, esas armas máis ben desprestixian tan nobres causas.
Comentarios