Yossi Beilin e Yasser ArafatPor Marcelo Kisilevski*
A gran honra que pode ter un político, ou calquera persoa, ao final do camiño, é que alguén lle titule, "O fin da era N" Quen puidese. Alguén escribirá "O fin da era Kisi" cando me retire, ou me agarre artrite e non poida teclear máis? (de morrerme nin falar?) Pero parece que con Beilin, arquitecto dos Acordos de Oslo, xustifícase. O deputado e doutor Yossi Beilin (Meretz) anunciou antonte á noite que se retiraba da vida política. Esperaba que Tzipi Livni puidese formar coalición e volver ser ministro de Xustiza por Meretz. Pero ao anunciarse eleccións anticipadas, decidiu retirarse e converterse en socio nunha empresa en formación. Pois ben, Beilin (60), doutor en Ciencia Política, foi un dos arquitectos de Oslo. Foi elixido por primeira vez á Knesset en 1988 e, salvo unha pausa de sete anos, estivo alí de continuo. Foi durante moitos anos un activista central do Partido Laborista, en nome do cal exerceu en numerosos cargos, entre eles titular da carteira de Xustiza. Xa antes da vitoria de Itzjak Rabin en 1992, Beilin foi un dos promotores dos encontros secretos
con Yasser Arafat en Tunez, encontros que conducirían aos Acordos de Oslo que, para unha metade da sociedade israelí foron unha proeza, e para a outra, unha calamidade cuxas secuelas seguimos sufrindo até hoxe. Logo, cara a 1999, foi quen desatase un case escándalo cando propuxo rever o carácter das doazóns de xudeus do exterior a Israel, e propuxo crear un emprendimiento que financiase a cada mozo xudeu unha visita a Israel. Foi a orixe de Taglit-Birthright. Outro tremor provocado por Beilin chamouse "Acordo de Xenebra" (2003), tecido entre el pola banda israelí e Yasser Abed Raboo ao lado palestino. Un acordo virtual cunha mercadotecnia excepcional no mundo, financiado por ONGs europeas e polo goberno suízo. A cada fogar en Israel chegou enfundado en bolsiña de nylon o texto do acordo, cuxo fin era un só: demostrar, en épocas de Ariel Sharón e as súas liquidacións selectivas de líderes palestinos, que si había con quen falar do outro lado. Iso deixou a Sharón en off-side fronte ao aliado norteamericano, e pódese dicir, tamén fronte á opinión pública israelí. Indirectamente, este e outros factores levaron ao Plan de Desconexión planificado e executado por Sharón en 2005. En 2003 retirouse do Laborismo e converteuse no líder de Meretz, substituíndo a Yossi Sarid até 2008, cando foi electo Jaim Orón. Pero en Meretz nunca logrou facerse querer, acusárono de usar a Meretz como plataforma do seu ego. Sobre todo, non logrou sacar a ese partido de esquerdas da lama na que aínda se atopa. Certamente, nunca foi un político popular. Falaba moi ben, pero o seu carisma, se o tiña, non era o adecuado á aspereza mesoriental. Como queira que sexa, Beilin foi promotor de posturas que hoxe son parte do mainstream en Israel. Principalmente, a postura de "dous estados para dous pobos" é hoxe política de estado, porque, advertiu Beilin, a alternativa é un estado binacional e o fin do estado xudeu e do sionismo. E se se termina unha era, é quizais a de Oslo, a de Rabin-Peres e a "Canción da Paz", a da paz romántica. Se deberá de haber paz, Livni ou mesmo Bibi mediante, será unha paz de realpolitik. Ou os que soñen, deberán seguir soñando. Menos mal que aínda nos queda Shimón Peres.
con Yasser Arafat en Tunez, encontros que conducirían aos Acordos de Oslo que, para unha metade da sociedade israelí foron unha proeza, e para a outra, unha calamidade cuxas secuelas seguimos sufrindo até hoxe. Logo, cara a 1999, foi quen desatase un case escándalo cando propuxo rever o carácter das doazóns de xudeus do exterior a Israel, e propuxo crear un emprendimiento que financiase a cada mozo xudeu unha visita a Israel. Foi a orixe de Taglit-Birthright. Outro tremor provocado por Beilin chamouse "Acordo de Xenebra" (2003), tecido entre el pola banda israelí e Yasser Abed Raboo ao lado palestino. Un acordo virtual cunha mercadotecnia excepcional no mundo, financiado por ONGs europeas e polo goberno suízo. A cada fogar en Israel chegou enfundado en bolsiña de nylon o texto do acordo, cuxo fin era un só: demostrar, en épocas de Ariel Sharón e as súas liquidacións selectivas de líderes palestinos, que si había con quen falar do outro lado. Iso deixou a Sharón en off-side fronte ao aliado norteamericano, e pódese dicir, tamén fronte á opinión pública israelí. Indirectamente, este e outros factores levaron ao Plan de Desconexión planificado e executado por Sharón en 2005. En 2003 retirouse do Laborismo e converteuse no líder de Meretz, substituíndo a Yossi Sarid até 2008, cando foi electo Jaim Orón. Pero en Meretz nunca logrou facerse querer, acusárono de usar a Meretz como plataforma do seu ego. Sobre todo, non logrou sacar a ese partido de esquerdas da lama na que aínda se atopa. Certamente, nunca foi un político popular. Falaba moi ben, pero o seu carisma, se o tiña, non era o adecuado á aspereza mesoriental. Como queira que sexa, Beilin foi promotor de posturas que hoxe son parte do mainstream en Israel. Principalmente, a postura de "dous estados para dous pobos" é hoxe política de estado, porque, advertiu Beilin, a alternativa é un estado binacional e o fin do estado xudeu e do sionismo. E se se termina unha era, é quizais a de Oslo, a de Rabin-Peres e a "Canción da Paz", a da paz romántica. Se deberá de haber paz, Livni ou mesmo Bibi mediante, será unha paz de realpolitik. Ou os que soñen, deberán seguir soñando. Menos mal que aínda nos queda Shimón Peres.*Marcelo Kisilevski é xornalista independente, reside en Modiín, Israel. é correspondente free-lance, docente, e conferenciante sobre temas ligados a Israel, a súa sociedade e o conflito no Medio Oriente. Foi editor do magazine de Hagshamá e de Povesham. Podes tamén seguir as súas colaboracións e artigos no seu blog sobre a actualidade israelí: "O Comunicador Persoal". http://marcelokisilevski.wordpress.com
Comentarios