Por Manoel Pérez Millos, membro da Asociación Galega de Amizade con Israel e militante de Izquierda Republicana
Non hai moito tempo, a diario AURORA conferiume a inmerecida honra de publicar en aberto na súa edición dixital, unhas reflexións que se me suscitaron a raíz do acoso e derribo de Pedro Gómez-Valadés por mor da súa manifesta posición prol-Israel. A circunstancia a que me refiro -a difusión do meu artigo-, deu lugar a unha regular fervenza de reaccións, de cuxo tenor deduzo que hai, talvez, tres grupos de persoas que se definen mediante os criterios que usan ao enxuizar o que sucede en Oriente Medio e, moi particularmente, o que ocorre entre Israel e os seus veciños árabes. Hai, ao meu xuízo, os que englobo baixo o epígrafe dos PSEUDO. Son aqueles pseudo-esquerdistas e pseudo-progres. Non son xenuínos representantes da esquerda nin do verdadeiro progresismo, xa que apoian todo o que é contrario ao seu ideario político, defenden o inmovilismo social e cultural, atacan ao bastión do progreso, procuran gripar o motor da democracia na zona e exclúen tácitamente calquera exercicio intelectual que exceda asumir as simplezas chegadas das consignas do Comité Central que a cada un deles corresponda. Estes son os que, ante posicións discrepantes coas súas, rehuyen a análise, dan de lado o debate intelixente e, con naturalidade de asnos, limítanse a repartir coces, segundo dítenlles os personajillos dos que depende a súa capacidade de opinión. Probablemente, e para a súa desgraza, manifesten un estado patolóxico. Existe unha segunda variedade de actores, aos que denomino OS COMPRADORES. Son os medios de comunicación (ou algúns deles, seica a maioría) quen por mellor favorecer os seus intereses -algún dos cales son coñecidos, outros se intúen e, seguramente, todos se saberán co tempo- envían á opinión pública mensaxes e informacións que, máis que referencias a sucesos ou opinións asépticas, non son senón bastas operacións de propaganda. Estes medios de comunicación chegan mesmo a censurar as achegas dos seus propios correspondentes se o seu contido non é o que máis interesa aos seus pesebres. O seu fin non é informar de feitos, senón deformar a realidade e conformar a opinión pública da maneira que mellor lles convén. Na nosa contorna son abundosos e algún deles, asaz conspícuo. A estes dous 
grupos mencionados, é tarefa imposible facerlles rectificar. O sentimento antiisraelí está tan imbricado neles que resulta esforzo van curar a fobia duns, a prepotencia dos outros e a miope tozudez de todos eles, por medios comúns. Non é do meu interese tratar con eles, de momento. Pero tamén están aqueles que, sinxelamente, durante moito tempo mamaron das ubres do antixudaísmo (se se me permite introducir unha breve digresión, direi que agora chamaselle "antisionismo", que resulta menos vergoñoso; pero sexa cal for o nome que se lle dea ao fenómeno, é o mesmo espírito que animou os progroms, as expulsións atrabiliarias e a traxedia da Shoáh). Por conseguinte, a visión deste terceiro grupo acerca do que ocorre, está distorsionada polo bombardeo de informacións tendenciosas e mendaces. A estas persoas encádroas entre OS DESINFORMADOS. Non actúan con mala fe: simplemente, non dispoñen da información adecuada. Estes si merecen a nosa atención, o noso respecto e, segundo estea na nosa man, a nosa didáctica solidaria. Se a xenerosidade da Redacción deste xornal e a paciencia dos meus lectores mo conceden, quixese dirixirme a eles, non para "convertelos" á causa que me é propia, senón para proporcionarlles datos que lles permitan, logo de cotexalos debidamente, formar a súa propia opinión, baseada nas súas propias apreciacións e, desde logo, liberada do dirixismo interesado de terceiros. Anticipo que de poder levar a bo termo o meu propósito, e aínda, como é natural, dentro das moitas imperfeccións que me impoñen as miñas de antemán recoñecidas e reconocibles limitacións, demostrarei a cada colectivo de benpensantes opositores a Israel e aos seus dereitos, o feble dos seus posicionamentos, o contraditorio dos argumentos que esgrimen e, en definitiva, ofrecerei novos datos sobre a cuestión. Por suposto, serán referencias contrastables mediante documentos históricos, hemerotecas e outras fontes á vez asépticas e fiables. Creo que un bo método de traballo podería ser diseccionar o conxunto dos receptores do meu modesto esforzo, concentrándoos en grupos homoxéneos, a cada un dos cales se lles exhibirán as razóns que aducen e, seguidamente, analizaranse e replicarán debidamente. Posiblemente, as boas xentes que me lean sorprenderanse ao ver o equivocado das súas teses. Cabe dentro do probable que moitos destes lectores se vexan compelidos a variar radicalmente a súa visión sobre Israel ou que, cando menos, se dulcifique, en aras da ecuanimidade, a súa opinión sobre esta nación exemplar. De ser así, á parte de render tributo de admiración ao seu plausible espírito de independencia, vería máis que colmadas as miñas aspiracións de facer resplandecer a verdade. Deixo constancia de que, aínda que co maior respecto, falarei coa contundencia e claridade que require o caso, e iso por dúas razóns: a primeira, porque opino que xa é hora de vindicar a forza da razón, de defender o dereito dos agraviados, de replicar ao abuso da información tendenciosa e, sobre todo, de respectar a intelixencia do outro; a segunda razón non é outra senón que considero que os meus destinatarios son o bastante maduros, tanto como para que se lles poida falar sen necesidade de recorrer a circunloquios ou eufemismos que impidan, como diriamos en bo castelán, chamar ao pan, pan; e ao viño, viño. Non se se con iso me granxearei implacables hostilidade
s. Non é a miña intención incrementar o censo dos meus inimigos; bastante teño con soportar aos que, até o momento, decláranse como tales. Con todo, se así fóra, paréceme un prezo axustado por disipar erros, esclarecer realidades e ilustrar a quen, a pesar seu, prívaselles de coñecer a verdade. En occidente presumimos de conquistar a liberdade de pensar, e de opinar consecuentemente co que pensamos. é momento oportuno, pois, de que se dispoña de elementos de xuízo suficientes para que cada cal poida libremente conformar a súa postura acerca de calquera cousa; neste caso concreto, sobre Israel e a auténtica situación de Oriente Medio. Ou o que é o mesmo, que transcendamos o evanescente das frases e vivamos realidade da experiencia. Curiosamente, dáse a casualidade de que tal é, así mesmo, a filosofía da sociedade israelí. Ou talvez non sexa un feito tan sorprendente, considerando que a nosa base moral, tan determinante ao ir establecendo e consolidando o noso armazón ético e cultural, bebe directamente dunhas augas comúns a xudeus e cristiáns, cuxo manancial foi aberto e administrado polos fillos de Abraham, quen recibiron tal encargo de parte do propio Dono da fonte. Se alguén se sorprende por que me absteña expresamente de rebater aos recalcitrantes mencionados ao principio, respóndolle que non renuncio a este exercicio por carecer de razóns nin, desde logo, por covardía. Fágoo, simplemente, por conveniencia estratéxica; é dicir, aos insidiosos non se lles argumenta: desenmascáraselles. En ningún caso convén perder tempo nin enerxía con certa clase de persoas. Algo parecido dixo un xudeu de influencia universal, Xesús de Nazaret, cando exhortou a "non dar o santo aos cans, nin botar as perlas aos porcos" ou, parafraseando esas palabras, que non é cosa pertinente dar cousas de valor a quen non as merecen. Se se chega, pois, a concretar esta intención persoal que referín relativa a tratar os erros en que se incorre frecuentemente ao xulgar aos xudeus e, polo tanto, á súa nación, Israel, terei pronto o pracer de comunicarme de novo cos meus amables lectores no que desexo sexa unha conversación amable, espero que amena e, xa postos a alimentar ilusións, oxalá que proveitosa. Até entón, de corazón e para todos eles, un cálido shalom.
Artigo publicado no semanario israelí www.aurora-israel.co.il/
Comentarios