Por Alicia Benmergui
Entre febreiro e marzo iniciase un proceso secreto contra os responsables do Exército Vermello, acusados de traizón, baseado sobre un falso informe tomado da Gestapo, entre os acusados estaban o xeneral e o heroe da revolución, o xudeu Jona Jakir. Todos os incriminados recoñecéronse culpables e foron fusilados. Jakir morreu berrando:"Viva o partido! viva Stalin!". Desde o día do proceso até fins de 1938 a purga afectou a 3 mariscales sobre cinco, 12 comandantes do exército sobre catorce, todos os 8 almirantes, 60 comandantes do corpo da armada sobre sesenta e sete, 136 xenerais de división sobre cento noventa e nove, 221 xenerais de brigada sobre trecentos noventa e sete, corenta e cinco por cento dos oficiais e dos comisarios políticos. En 1937 foron disoltos en especial todos os destacamentos
militares adestrados por Yakir para a guerra partisana. O Exército Vermello tivo que enfrontar a guerra contra Alemaña en condicións de grave desorganización. A culminación destes procesos-espectáculo chegan co xulgamento do denominado "bloque da dereita e dos trotskistas" en marzo de 1938, xudeus e non xudeus foron acusados, recoñecéndose culpables e executados, entre eles Bujarin e outros vellos leais, o ministro público chamounos "cans roñosos". A purga estendeuse tamén a amigos e parentes dos incriminados. Algunhas figuras importantes do partido suicidáronse para non comparecer neses xuízos. A comezos de 1937 a tortura fora legalizada, pero non se lle deu difusión pública. A tortura practicábase tamén sobre os familiares dos inculpados e a miúdo na súa presenza. O apoio popular lógrase mediante a manipulación da prensa. Un baño de sangue empapa a historia do estalinismo, os asasinados cóntanse por milleiros, os enviados a campos de concentración, dirixentes comunistas estranxeiros como o húngaro Bela Khun, dirixentes dos partidos comunistas de Iugoslavia, Polonia e Corea. Comunistas franceses, romaneses e holandeses, moitos italianos e comunistas das repúblicas bálticas. O estalinismo tamén foi acusado de ter torturado e asasinado ao dirixente catalán do POUM na Guerra Civil Española Andreu Nin e ao dirixente a
narquista italiano Camillo Berneri así como acúsase á KGB de asasinar a decenas de milleiros de combatentes da esquerda non estalinista... Numerosos xudeus soviéticos que desenvolveron importantes funcións durante a guerra en España foron fusilados ou enviados a campos de concentración ao seu regreso á Unión Soviética. Trotsky viu como practicamente case toda a súa familia foi eliminada pola saña asasina de Stalin, os seus dous fillos tamén morreron ultimados polo estalinismo. Ate que tamén el foi alcanzado polo homicida que obedecendo a orde de Stalin tamén acabou coa súa vida, Entre 1937-38 as depuracións estendéronse tamén cara aos escritores, ademais dos numerosos xudeus que se atopaban entre eles, pero tamén glorias da literatura e a arte soviéticos foron segados pola furia totalitaria. Afírmase que entre os setecentos escritores que participaron no Primeiro Congreso de Escritores en 1934, vinte anos despois só participaron cincuenta dos sobreviventes. Entre os que foron condenados e asasinados atopábase Babel, Pil'njak, o insigne autor e director de teatro Meyerhold, que non era xudeu. Ossip Mandelstam foi enviado a un campo de traballo onde morreu como consecuencia das terribles condicións nas que debía sobrevivir. A Asociación de escritores proletarios que nos anos vinte proxectara a vangarda foi disolta e substituída pola nova Unión dos Escritores: coa colaboración de Gorky se codificaron as normas do "realismo socialista" que impuxo aos escritores a tarefa de magnificar as conquistas da sociedade soviética. En arquitectura favorecéronse e crearon un clasicismo pomposo e monumental. A socioloxía, que era patrocinada por Bujarin e a historia marxista foron borradas, a historia oficial do Partido Comunista da Unión Soviética foi reescrita, foron eliminados os roles positivos desempeñados polos adversarios de Stalin. A educación foi reformada segundo as concepcións tradicionais con cualificacións, uniformes e programas diferentes para mulleres e homes. Publicitouse un antiintelectualismo ramplón que atribuía valores só ao traballo manual. Exaltáronse os valores da familia tradicional, o aborto continuou sendo ilegal e o divorcio volveuse cada vez máis difícil de obter e reintroduciuse a ilexitimidade dos fillos nados fóra do matrimonio. A persecución continuou nunha atmosfera xeral de medo, que induciu
aos cidadáns a reducir as relacións sociais e a destruír as memorias, no temor que puidesen ser utilizados por eventualidades imprevisibles de iniciativas inquisitoriais. As categorías máis golpeadas eran os antigos funcionarios do Estado, membros do clero, Testemuñas de Jehová, ex burgueses, ex funcionarios da Cruz Vermella, membros de partidos non comunistas, membros de asociacións estudantís, empregados de firmas e legaciones estranxeiras, cidadáns que tiñan contacto con (comprendidos os filatelistas e os esperantistas) refuxiados estranxeiros. Tamén as persecucións estendíanse ás minorías étnicas: os gregos do Mar Negro, os armenios, os chineses, os xudeus ex-membros do Bund ou sionistas. Os golpes inflixidos aos sectores instruídos foron tan importantes que faltaban os técnicos: as empresas carecían de persoal especializado, foron eliminados todos os dirixentes do Partido Comunista Soviético da vella garda intelectual bolxevique e en particular todos os maiores dirixentes xudeus (excepto Kaganovich). O Terror é planificado desde o Poder: Stalin asina persoalmente longas listas de persoas, o clima faise particularmente pesado para os intelectuais. No ano 1948, é atacado o formalismo de músicos como Prokofiev e Shostakovich. Tamén nese ano foi pechado o Instituto de Economía Mundial e atácanse as teorías de Einstein, acusado de idealismo burgués. Cando finalizou a Segunda Guerra Mundial o comunismo encarnaba os dous grandes ideais da democracia do século XX: a nación e a revolución. Parecía que era a hora dos pobos que Alemaña oprimira e martirizado. Aínda nesa resurrección que a posterior dominación soviética demostrou que fora moi efémera houbo un gran ausente: o pobo xudeu, numeroso nestas terras desde séculos, hai pouco aínda disperso por este mosaico incerto de nacionalidades e, desde 1941, obxecto da máis vasta tentativa de exterminio que se fixo en toda a historia. Con todo, a súa desdicha aínda non ten nome. Sería pecar de parcialidade acusar diso á Unión Soviética, xa que Churchill e Roosvelt, que desde 1943, puideron decatarse da magnitude da traxedia tampouco falaron dela nin fixeron nada particular por detela. O feito é que desde o comezo do nazismo, Stalin xamais manifestou a menor compaixón polos xudeus. Até ten un transfondo de opinión hostil aos xudeus. Antes da guerra, deliberadamente pechou o territorio soviético ás vítimas alemás da persecución antisemita. Despois da guerra, sempre desconfiou das centenas de miles de xudeus polacos que fuxían de Hitler á URSS, primeiro no outono de 1939 e logo nos meses que seguiron ao ataque de xuño de 1941: temeulles polo seu duplo carácter estranxeiro, de xudeus e de polacos. Varias decenas de miles deses malpocados terminaron ese éxodo no Gulag. Pouco despois, en 1944-1945, o Exército Vermello liberou a pobos e nacións, pero non tivo unha soa palabra, no seu vocabulario, para a traxedia xudía: cando entrou en Auschwitz-Birkenau, o 27 de xaneiro de 1945, en Occidente non se sospeitaba o que atoparía alí. Haberia que esperar até maio e a unha demanda inglesa para obter un informe oficial cuxa versión, difundida pola radio non inclúe a palabra "xudeu" nin unha soa vez. Nas nacións do leste de Europa liberadas e ocupadas polo seu exército, Stalin atopa unha razón demais para non conceder á xudeus participación algunha na vitoria sobre o nazismo, pois esas nacións conservan un fondo de opinión antisemita, que sobrevive á masacre organizada de xudeus; o seu sentimento nacional é inseparable del. Xa é bastante a gran proporción de xudeus que lograron salvarse por estar incluídos na nomenclatura dos pequenos partidos comunistas locais. Para compensar este feito, será necesario que eses dirixentes xudeus fagan esquecer a súa orixe por partida dobre, sendo os máis patriotas dos patriotas nos seus países respectivos, e os máis fieis a Moscova.
Entre febreiro e marzo iniciase un proceso secreto contra os responsables do Exército Vermello, acusados de traizón, baseado sobre un falso informe tomado da Gestapo, entre os acusados estaban o xeneral e o heroe da revolución, o xudeu Jona Jakir. Todos os incriminados recoñecéronse culpables e foron fusilados. Jakir morreu berrando:"Viva o partido! viva Stalin!". Desde o día do proceso até fins de 1938 a purga afectou a 3 mariscales sobre cinco, 12 comandantes do exército sobre catorce, todos os 8 almirantes, 60 comandantes do corpo da armada sobre sesenta e sete, 136 xenerais de división sobre cento noventa e nove, 221 xenerais de brigada sobre trecentos noventa e sete, corenta e cinco por cento dos oficiais e dos comisarios políticos. En 1937 foron disoltos en especial todos os destacamentos
militares adestrados por Yakir para a guerra partisana. O Exército Vermello tivo que enfrontar a guerra contra Alemaña en condicións de grave desorganización. A culminación destes procesos-espectáculo chegan co xulgamento do denominado "bloque da dereita e dos trotskistas" en marzo de 1938, xudeus e non xudeus foron acusados, recoñecéndose culpables e executados, entre eles Bujarin e outros vellos leais, o ministro público chamounos "cans roñosos". A purga estendeuse tamén a amigos e parentes dos incriminados. Algunhas figuras importantes do partido suicidáronse para non comparecer neses xuízos. A comezos de 1937 a tortura fora legalizada, pero non se lle deu difusión pública. A tortura practicábase tamén sobre os familiares dos inculpados e a miúdo na súa presenza. O apoio popular lógrase mediante a manipulación da prensa. Un baño de sangue empapa a historia do estalinismo, os asasinados cóntanse por milleiros, os enviados a campos de concentración, dirixentes comunistas estranxeiros como o húngaro Bela Khun, dirixentes dos partidos comunistas de Iugoslavia, Polonia e Corea. Comunistas franceses, romaneses e holandeses, moitos italianos e comunistas das repúblicas bálticas. O estalinismo tamén foi acusado de ter torturado e asasinado ao dirixente catalán do POUM na Guerra Civil Española Andreu Nin e ao dirixente a
narquista italiano Camillo Berneri así como acúsase á KGB de asasinar a decenas de milleiros de combatentes da esquerda non estalinista... Numerosos xudeus soviéticos que desenvolveron importantes funcións durante a guerra en España foron fusilados ou enviados a campos de concentración ao seu regreso á Unión Soviética. Trotsky viu como practicamente case toda a súa familia foi eliminada pola saña asasina de Stalin, os seus dous fillos tamén morreron ultimados polo estalinismo. Ate que tamén el foi alcanzado polo homicida que obedecendo a orde de Stalin tamén acabou coa súa vida, Entre 1937-38 as depuracións estendéronse tamén cara aos escritores, ademais dos numerosos xudeus que se atopaban entre eles, pero tamén glorias da literatura e a arte soviéticos foron segados pola furia totalitaria. Afírmase que entre os setecentos escritores que participaron no Primeiro Congreso de Escritores en 1934, vinte anos despois só participaron cincuenta dos sobreviventes. Entre os que foron condenados e asasinados atopábase Babel, Pil'njak, o insigne autor e director de teatro Meyerhold, que non era xudeu. Ossip Mandelstam foi enviado a un campo de traballo onde morreu como consecuencia das terribles condicións nas que debía sobrevivir. A Asociación de escritores proletarios que nos anos vinte proxectara a vangarda foi disolta e substituída pola nova Unión dos Escritores: coa colaboración de Gorky se codificaron as normas do "realismo socialista" que impuxo aos escritores a tarefa de magnificar as conquistas da sociedade soviética. En arquitectura favorecéronse e crearon un clasicismo pomposo e monumental. A socioloxía, que era patrocinada por Bujarin e a historia marxista foron borradas, a historia oficial do Partido Comunista da Unión Soviética foi reescrita, foron eliminados os roles positivos desempeñados polos adversarios de Stalin. A educación foi reformada segundo as concepcións tradicionais con cualificacións, uniformes e programas diferentes para mulleres e homes. Publicitouse un antiintelectualismo ramplón que atribuía valores só ao traballo manual. Exaltáronse os valores da familia tradicional, o aborto continuou sendo ilegal e o divorcio volveuse cada vez máis difícil de obter e reintroduciuse a ilexitimidade dos fillos nados fóra do matrimonio. A persecución continuou nunha atmosfera xeral de medo, que induciu
aos cidadáns a reducir as relacións sociais e a destruír as memorias, no temor que puidesen ser utilizados por eventualidades imprevisibles de iniciativas inquisitoriais. As categorías máis golpeadas eran os antigos funcionarios do Estado, membros do clero, Testemuñas de Jehová, ex burgueses, ex funcionarios da Cruz Vermella, membros de partidos non comunistas, membros de asociacións estudantís, empregados de firmas e legaciones estranxeiras, cidadáns que tiñan contacto con (comprendidos os filatelistas e os esperantistas) refuxiados estranxeiros. Tamén as persecucións estendíanse ás minorías étnicas: os gregos do Mar Negro, os armenios, os chineses, os xudeus ex-membros do Bund ou sionistas. Os golpes inflixidos aos sectores instruídos foron tan importantes que faltaban os técnicos: as empresas carecían de persoal especializado, foron eliminados todos os dirixentes do Partido Comunista Soviético da vella garda intelectual bolxevique e en particular todos os maiores dirixentes xudeus (excepto Kaganovich). O Terror é planificado desde o Poder: Stalin asina persoalmente longas listas de persoas, o clima faise particularmente pesado para os intelectuais. No ano 1948, é atacado o formalismo de músicos como Prokofiev e Shostakovich. Tamén nese ano foi pechado o Instituto de Economía Mundial e atácanse as teorías de Einstein, acusado de idealismo burgués. Cando finalizou a Segunda Guerra Mundial o comunismo encarnaba os dous grandes ideais da democracia do século XX: a nación e a revolución. Parecía que era a hora dos pobos que Alemaña oprimira e martirizado. Aínda nesa resurrección que a posterior dominación soviética demostrou que fora moi efémera houbo un gran ausente: o pobo xudeu, numeroso nestas terras desde séculos, hai pouco aínda disperso por este mosaico incerto de nacionalidades e, desde 1941, obxecto da máis vasta tentativa de exterminio que se fixo en toda a historia. Con todo, a súa desdicha aínda non ten nome. Sería pecar de parcialidade acusar diso á Unión Soviética, xa que Churchill e Roosvelt, que desde 1943, puideron decatarse da magnitude da traxedia tampouco falaron dela nin fixeron nada particular por detela. O feito é que desde o comezo do nazismo, Stalin xamais manifestou a menor compaixón polos xudeus. Até ten un transfondo de opinión hostil aos xudeus. Antes da guerra, deliberadamente pechou o territorio soviético ás vítimas alemás da persecución antisemita. Despois da guerra, sempre desconfiou das centenas de miles de xudeus polacos que fuxían de Hitler á URSS, primeiro no outono de 1939 e logo nos meses que seguiron ao ataque de xuño de 1941: temeulles polo seu duplo carácter estranxeiro, de xudeus e de polacos. Varias decenas de miles deses malpocados terminaron ese éxodo no Gulag. Pouco despois, en 1944-1945, o Exército Vermello liberou a pobos e nacións, pero non tivo unha soa palabra, no seu vocabulario, para a traxedia xudía: cando entrou en Auschwitz-Birkenau, o 27 de xaneiro de 1945, en Occidente non se sospeitaba o que atoparía alí. Haberia que esperar até maio e a unha demanda inglesa para obter un informe oficial cuxa versión, difundida pola radio non inclúe a palabra "xudeu" nin unha soa vez. Nas nacións do leste de Europa liberadas e ocupadas polo seu exército, Stalin atopa unha razón demais para non conceder á xudeus participación algunha na vitoria sobre o nazismo, pois esas nacións conservan un fondo de opinión antisemita, que sobrevive á masacre organizada de xudeus; o seu sentimento nacional é inseparable del. Xa é bastante a gran proporción de xudeus que lograron salvarse por estar incluídos na nomenclatura dos pequenos partidos comunistas locais. Para compensar este feito, será necesario que eses dirixentes xudeus fagan esquecer a súa orixe por partida dobre, sendo os máis patriotas dos patriotas nos seus países respectivos, e os máis fieis a Moscova. Artigo tirado de Milin Cultural
Comentarios