APLAUSOS

Por Jon Juaristi

Persoalmente, non me fai nin chisco de graza que o meu destino estea en mala parte determinado pola cuadrilla que, o martes pasado, aplaudiu, na Asemblea Xeral da ONU, a soflama antisemita do presidente da República Islámica de Irán, Mahmoud Ahmedineyah. Hai tempo que as Nacións Unidas cheiran a podrecido e témome que, antes cedo que tarde, haberá que exporse que o que de verdade nos fai falta é unha Organización de Nacións Democráticas ben sostida por unha alianza militar armada de mísiles até os dentes, porque, pola contra, adeus a primavera. O xoves, ouvín a don Santiago Carrillo felicitarse polo novo rumbo que tomaría a ONU, esta semana, sacudíndose de encima a hexemonía dos Estados Unidos e dos seus aliados. Se esa alegría de Carrillo se debe, como sospeito, ao efecto do discurso de Ahmedineyah, hai que empezar a preocuparse, aínda que tamén é certo que, no seu día, encantoulle tamén a don Santiago aquela intervención do Che ante a Asemblea Xeral da ONU, na que o famoso guerrilleiro dixo o de «fusilamos, fusilamos e seguiremos fusilando», anunciando así o programa de festexos da Revolución Cubana para os anos seguintes. Ou sexa, que o do novo rumbo das Nacións Unidas non é tan novo, e que xa hai medio século que uns cantos países se pasan a carta fundacional por salva sexa a parte. E non me refiro aos Estados Unidos, por se houbese dúbidas. Haberá quen recorde que a ONU, ao aprobar a partición de Palestina, tivo un papel determinante, hai sesenta anos, no xurdimento do Estado de Israel. é certo, efectivamente. Como agora é certo que a Asemblea Xeral aplaude a condena retrospectiva por Ahmedineyah daquela decisión maioritaria que tomaron os países membros en 1948. E non o fai só por antisemitismo (que tamén), senón, fundamentalmente, por antiamericanismo. A ONU convertéusenos nun conglomerado antioccidental, cuxo resentimento aproveita a xudeofobia islamita -ou yihadista, segundo traduce con rigor Pierre André Taguieff no seu máis recente ensaio- como a caixa de resonancia máis eficaz para globalizar a súa paranoia. Ahmedineyah, en apenas cinco minutos, estableceu o canon de dita xudeofobia: o máis grave problema mundial, segundo o presidente iraniano, é o sionismo, que non se reduce á existencia do Estado de Israel, senón á presenza, nos países occidentais, de influíntes minorías sionistas que determinan a política internacional dos seus respectivos Estados. Apunta, como xa o fixese Hitler, ao conxunto dos xudeus. Non é algo insólito na estratexia do islamismo iraniano, que sostén o terrorismo de Hezbolláh e que, desde 1979, promoveu atentados antisemitas onde lle foi posible facelo, en Israel ou en Arxentina, porque, para o islamismo, todos os xudeus do mundo son culpables e deben ser exterminados. O novo é que a ONU aplauda. E aplaude, porque o yihadismo conseguiu atraer á súa esfera de influencia ao antiamericanismo e ao antisionismo, trazos comúns á esquerda europea, aos populismos latinoamericanos dos Chávez e Morales, aos réximes autoritarios da área ex soviética e a unha alarmante cantidade de satrapías nacionalistas e tribais con representación inxustificable na Asemblea Xeral da ONU. O xúbilo de Carrillo ía por aí, e non é atribuíble a chochez. Esta mesma semana, na edición andaluza dun diario de gran tiraxe (e non digo máis), unha gloria literaria, catedrático de universidade, condicionaba o seu apoio aos colegas hebraístas, que protestan ante a inminente desaparición da súa especialidade nos plans de estudo, a que estes condenen publicamente ao Estado de Israel, o que é do mesmo xénero estúpido e antisemita que a negativa do BNG a recoñecer e condenar o Holocausto, pero vai un paso por diante, ao incluír no obxecto da xudeofobia aos profesores de lingua e literatura hebrea. En fin, que a paranoia crece, perde a vergoña e faise aplauso ruidoso a corenta mazás da Zona Cero.

Vía Neguev and Me