Por Joshua D. Goodman
Tirado de AJC
En realidade, por que? Tráxicamente, houbo innumerábeis refuxiados nos anais da historia. Moitos fuxiron das persecucións políticas, do acoso relixioso, racial ou étnico, ou a discriminación sexual ou de xénero. Ocorreu en case todas as épocas. Só no século XX, decenas de millóns de refuxiados, se non máis, víronse forzados a topar un novo fogar -vitimas de guerras mundiais, axustes de fronteiras, transferencias de poboadores, demagoxia política, e patoloxías sociais. O Tratado de Lausana de 1923 codificou o intercambio de poboación grega e turca, que involucrou a máis de 1,5 millóns de persoas. En ambos bandos púxose fin aos fogares ancestrais. Para dar cabida á partición do sub-continente en dúas nacións independentes -India e Paquistán- trasladáronse cantidades masivas de hindús e musulmáns. Millóns de refuxiados, impedidos de retornar aos seus países, foron o resultado do Terceiro Reich, que durou doce anos. Checos, alemáns orientais, húngaros, polacos e romaneses fuxiron da asfixia da tiranía estalinista cada vez que se presentou a oportunidade. O éxodo de Cambodia, Laos e Vietnam despois da vitoria das forzas comunistas e rebeldes foi masivo. Foron permanentes as ondas de refuxiados das guerras civís e tribais de África, e das súas ditaduras. Centenares de miles de yemenitas foron expulsados de Arabia Saudita durante a primeira Guerra do Golfo debido ao apoio de Iemen ao Iraq de Saddam Hussein. Incontábeis musulmáns bosníacos e kosovares fuxiron, ou foron expulsados, por causa da agresión serbia. E esta é só a punta do iceberg dos refuxiados. En realidade, non é preciso afastar demasiado a mirada para comprender as interminables crises de refuxiados dos nosos tempos, ou o trauma que crearon. A miña nai e a súa familia fuxiron do opresivo goberno bolxevique e do antisemitismo soviético en 1929, e estiveron entre os últimos en partir antes de que se pechasen as portas de saída. Arribaron a París e deberon comezar de novo -novo idioma, nova cultura, todo novo. Once anos despois, estaban novamente en camiño, esta vez por cortesía dos nazis e dos seus colaboradores franceses. Estiveron a fuxir durante dezaoito meses antes de pasar a formar parte dos moi poucos que lograron chegar a EE.UU.. Unha vez máis, novo idioma, nova cultura, todo novo. A historia do meu pai foi similar. De Alemaña a Austria, grazas a Hitler, e un novo comezo. De Austria a Francia, novamente grazas a Hitler, e outro novo comezo. E, despois da guerra, desde a destruída Europa a Estados Unidos e un terceiro comezo. Tamén el topou o seu equilibrio e puido seguir adiante. E a miña esposa e a súa familia, cuxas raíces en Libia precederon á conquista e ocupación árabe -si, conquista e ocupación- por séculos, foron desaloxados do país en 1967. Por suposto, tiveron 
unha alternativa. Poderíanse quedar e atopar a morte a mans de túrbas alborotadas que perseguían aos xudeus. eles, do mesmo xeito que outros refuxiados, deberon comezar de novo en Italia. E con todo, en lugar de regodearse na vitimización, permitir que os explotasen líderes sen escrúpulosos, ou deixar que os consumise o odio e a vinganza, crearon novas vidas, agradecidos aos seus países de adopción por facelo posible. O mesmo sucedeu cos refuxiados indochinos cos que traballei a fins dos 70 e principios dos 80, incluíndo a parella que a miña esposa e eu patrocinamos para que viñese a EE.UU. E cos refuxiados soviéticos e de Europa do Leste cos que traballei durante varios anos pouco tempo antes. A fins de 2007, o Alto Comisionado de Nacións Unidas para os Refuxiados (ACNUR) contou 11,4 millóns de refuxiados na súa xurisdición, pertencendo as maiores poboacións a Afganistán, Iraq, Colombia, Sudán, e Somalia. ACNUR calcula que ao longo de cinco décadas asistiu a 50 millóns de refuxiados -para axudalos a reiniciar as súas vidas. Defínese aos refuxiados como aqueles con "un temor ben fundado a ser obxecto de persecución por motivos de raza, relixión, nacionalidade, pertenza a un grupo social ou opinión política particular...". Así e todo, de todos os refuxiados do mundo, un grupo "os palestinos" recibe un trato totalmente diferente a todos os demais. En realidade, a Convención de refuxiados explicitamente non se aplica aos palestinos, situados no ámbito da Axencia de Nacións Unidas para os 
Refuxiados de Palestina en Oriente Próximo (UNRWA). En todo o mundo non existe un organismo equivalente da ONU para ningún outro grupo de refuxiados. A definición de refuxiado en virtude do mandato de UNRWA tamén é exclusiva. Cobre a todos os descendentes, sen limitación xeracional, de quen se consideraban refuxiados en 1948. Isto axuda a explicar por que o seu número de casos tense case quintuplicado desde 1950. A diferenza de ACNUR, UNRWA non trata de reasentar aos refuxiados palestinos, senón que brinda servizos sociais mentres que os mantén nun perpetuo limbo. E a pesar das bágoas de crocodilo que derraman os países árabes, moitos dos cales están hoxe asulagados de petrodólares, respecto da situación apremiante dos seus irmáns palestinos, estiveron entre os doantes máis misérrimos de UNRWA. Afirman, de maneira desalmada, que non é a súa responsabilidade ocuparse dos refuxiados resultantes das decisións doutros. Os seis principais doantes de UNRWA este ano son os gobernos de EE.UU e de países europeos, con cantidades minúsculas doadas por unhas poucas nacións árabes e nada por outras. E xa que estamos no tema, debería apresurarme a aclarar que só os palestinos a quen se considera vítimas do conflito árabe-israelí reciben este trato especial. En 1991, cando Kuwait sumariamente expulsou a aproximadamente 400.000 palestinos polo seu suposto apoio a Saddam Hussein de Iraq durante a primeira Guerra do Golfo, a comunidade internacional nin sequera abriu a boca. As violacións árabes dos dereitos humanos dos árabes ven de maneira diferente, se é que seica llas ve. E en países como o Líbano, cunha numerosa poboación de refuxiados palestinos baixo o auspicio de UNRWA, hai tempo que o goberno impuxo restricións ao dereito dos palestinos de traballar en moitas profesións e oficios. Con todo nunca houbo unha enérxica protesta. Polo tanto, enfrontamos unha situación sen precedentes. Os palestinos non son a primeira poboación de refuxiados do mundo, pero poden chegar a ser os primeiros en lamentar a súa perpetua condición de refuxiados á vez que se opoñen aos esforzos por resolvela. Considéreno. En 1947, a ONU ofreceu unha solución de dous estados para responder a dous reclamos nacionais contraditorios. Os xudeus aceptárona, os árabes rexeitárona. Ou en linguaxe da ONU, o "proposto estado árabe non se converteu en realidade". Se as cousas foran diferentes, poderíanse crear dous estados, e cun pouco de sorte, até aprendesen a vivir un á beira do outro. Até o día de hoxe, ese concepto de dous estados segue sendo o desenlace máis factible. En lugar diso, o lado árabe iniciou unha guerra. Houbo seica algunha guerra que non producise refuxiados? E con todo o mundo árabe culpa a Israel polos refuxiados dunha guerra que el mesmo iniciou. Namentres, o mesmo conflito árabe-israelí produciu unha maior cantidade de refuxiados xudeus de países árabes, que se reasentaron noutros sitios facendo pouca alharaca. Logo, deliberadamente, mantívose aos refuxiados palestinos en campamentos, como protexidos da comunidade internacional, como recordatorio permanente da transitoriedade da súa situación. Ensinóuselles a centrar o seu odio en Israel, e en lugar de facer responsables aos seus líderes por usalos de peóns, negóuselles a oportunidade dunha nova vida. Mesmo agora, tres anos despois de que Israel se retirara totalmente de Gaza, sorprendentemente, case 500.000 palestinos continúan vivindo nos campamentos de refuxiados de UNRWA na Franxa. Por que? Aínda que os palestinos atópanse entre os maiores beneficiarios de axuda per capita, segundo sinalou o funcionario británico Kim Howells, moita desa axuda desviouse cara aos petos de funcionarios palestinos corruptos -que posteriormente se dedican a buscar máis axuda para o seu pobo supostamente desatendido. é a mesma lóxica absurda que emprega Hamas cando declara escaseza de enerxía mentres bombardea as centrais eléctricas israelís que provén de electricidade a Gaza. O proceso é instigado por un aparello da ONU complicado e ben financiado, que abarca máis que só a UNRWA, creado pola maioría dos estados membro para apoiar a causa palestina. Non fai falta recordar que os darfuris, kurdos, tibetanos, e outros que consideran que foron vítimas da inxustiza e ocupación non teñen organismos comparables de Nacións Unidas que defendan a súa causa. Isto non significa que os palestinos teñan en absoluto vidas fáciles. Claro que non é así. Significa que os seus líderes, coa complicidade de moitos da comunidade internacional, lograron un dos enganos máis exitosos da historia. En lugar de reasentar aos refuxiados -tal cal ocorreu con innumerables refuxiados- sen ningunha vergoña explotáronos. é alí onde se atopa a irreducible traxedia dun conflito que xa leva varias décadas.
Comentarios