Por Yossi Beilin
Días atrás, formulei aos ministros unha demanda de último momento: non aceptar a negociación con Hezbollah, rexeitar a confusión entre a vida e a morte, e non brindar aos terroristas a sensación de que Israel está disposta a pagar o mesmo prezo por vivos que por mortos. Pero a decisión foi tomada, e aceptada por unha gran maioría. Só me resta identificarme coas familias Regev e Goldwasser, cando emiten suspiros de esperanza e agardan un milagre, e rezar para que o erro sexa meu. Que a predisposición israelí de non acatar o principio polo cal, mortos se cambian por mortos e vivos por vivos, non sexa interpr
etado polos terroristas como sedución, para non salvagardar a vida dos secuestrados israelís; que non lle sexa arrincado un só cabelo da cabeza de Guilad Shalit; que o precedente creado en 1998, coa traxedia da flota naval, non se converta no camiño dos reis, debido á determinación tomada. Escoito conversas acerca dos valores e a moral, sobre o compromiso de todos cos nosos soldados, e mesmo aquilo de que se a negociación non chegase a concretarse -os mozos non se alistarán no exército. Pero é inconcibible que este compromiso non diferencia entre os que salvan a súa vida dos que devolven o seu féretro. O Exército de Defensa de Israel ordena devolver os prisioneiros e os secuestrados. Se este o pode facer a través dunha acción militar enfocada, o fará. Se non está nas súas posibilidades facelo, entrará en negociacións cos secuestradores ou os apresantes, e sempre estará disposto a pagar un prezo non proporcional polo seu regreso. Con xustiza. Non existe obrigación similar polos mortos. Isto nunca foi parecido, aínda que é claro que as familias quixeran recibilos aínda sen vida. Non en balde ordénannos non abandonar aos feridos no terreo, aínda con perigo de morte. Non nos ordenaron pór en perigo as nosas vidas para cargar os corpos no campo de acción. Hai diferenza entre o que pode ser salvado, daquel que o seu corpo pode ser traído. Esta diferenza foi borroneada. Oxalá que non necesitemos enfrontar este dilema outra vez máis.
etado polos terroristas como sedución, para non salvagardar a vida dos secuestrados israelís; que non lle sexa arrincado un só cabelo da cabeza de Guilad Shalit; que o precedente creado en 1998, coa traxedia da flota naval, non se converta no camiño dos reis, debido á determinación tomada. Escoito conversas acerca dos valores e a moral, sobre o compromiso de todos cos nosos soldados, e mesmo aquilo de que se a negociación non chegase a concretarse -os mozos non se alistarán no exército. Pero é inconcibible que este compromiso non diferencia entre os que salvan a súa vida dos que devolven o seu féretro. O Exército de Defensa de Israel ordena devolver os prisioneiros e os secuestrados. Se este o pode facer a través dunha acción militar enfocada, o fará. Se non está nas súas posibilidades facelo, entrará en negociacións cos secuestradores ou os apresantes, e sempre estará disposto a pagar un prezo non proporcional polo seu regreso. Con xustiza. Non existe obrigación similar polos mortos. Isto nunca foi parecido, aínda que é claro que as familias quixeran recibilos aínda sen vida. Non en balde ordénannos non abandonar aos feridos no terreo, aínda con perigo de morte. Non nos ordenaron pór en perigo as nosas vidas para cargar os corpos no campo de acción. Hai diferenza entre o que pode ser salvado, daquel que o seu corpo pode ser traído. Esta diferenza foi borroneada. Oxalá que non necesitemos enfrontar este dilema outra vez máis.
Comentarios