Por Jana Beris
Tras dous anos e catro días de agonía, incerteza e unha fráxil esperanza, terminou a expectativa. Os soldados israelís Ehud (Udi) Goldwasser e Eldad Regev, secuestrados o 12 de xullo do 2006, nun ataque que desencadeou a guerra en Líbano, non volveron vivos a casa senón que retornaron mortos, en cadaleitos negros, que pouco despois, foron cubertos coa bandeira de Israel. Hezbolláh non só os secuestrou, senón que tamén os asasinou. E aínda que sería interesante sabelo, non importa demasiado, aos efectos deste comentario, se morreron no ataque mesmo, inmediatamente ou pouco despois, ou se sobreviviron semanas, meses e logo foron tiroteados. Hezbolláh matounos, e sobre iso non hai dúbida algunha. Atacounos en territorio israelí, violando a fronteira internacional, sen provocación algunha. Este é o momento oportuno para recordar que naquela infiltración dunha célula armada de Hezbolláh ao lado israelí da fronteira, morreron outros dous soldados e un resultou ferido. O único que por milagre non sufriu lesións físicas serias, atópase até hoxe en estado de shock, o que se coñece en hebreo como "hélem krav", un estado de alteración emocional seria debido á experiencia que viviu e ás imaxes que viu.
Hai un abismo conceptual entre Israel e os seus veciños. O que para un é un horror inconcibible, para o outro é un motivo de alegría e orgullo, razón para celebrar. E está claro que Israel transmitiu unha mensaxe moral ao estar disposto a liberar a un despreciable asasino, para devolver aos seus fillos a casa. Hassan Nasrallah, xefe de Hezbolláh, vangloriouse recentemente -e xa o fixo antes- de identificar que para Israel "a vida é un valor supremo". Dito como un sinal de debilidade, como quen atopa o "talón de Aquiles" do inimigo. Nasrallah ten razón: Israel apégase á vida. Diso deriva tamén o respecto aos mortos, inclusive os do inimigo. E de ambas as cousas, xorde a loita por recuperar aos soldados secuestrados, por devolvelos a casa, vivos ou mortos. Por iso, cando os féretros entraron a territorio israelí, foron recibidos por soldados das Forzas de Defensa de Israel, que segundo testemuñas presenciais, fixéronlles a venia en sinal de respecto, con bágoas nos ollos por compañeiros aos que nunca coñeceran. No que non ten razón Nasrallah é no seu ton de burla, en velo como debilidade. Pero está claro que para quen a morte é o que debe glorificarse, resulta imposible entender argumentos sobre valores morais e comportamento humano, inclusive no medio de guerra. Ter un veciño como Hezbolláh, é un cancro para Israel. Non só Hezbolláh, senón todos aqueles para os que a vida non é o primeiro, para os que o odio e o extremismo xustifican todo. é que esta xente ten actitude de bárbaros, considera que todo lle está permitido e xoga con iso sabendo que Israel non actúa como eles, senón que se incumbe a regras dun país democrático e normal. Por iso, mentres en Israel hai un cemiterio para mortos do inimigo e á entrada, un cartel pide respectar o lugar, do outro lado, móstranse órganos desfeitos ante as cámaras. Por iso, mentres todo preso en Israel recibe visitas ordenadas da Cruz Vermella, cartas dos seus familiares que non teñen motivo para dubidar do seu destino nin sequera un momento, do outro se xoga durante anos cos sentimentos, ensañándose coas familias, sen dicir até o último minuto se os soldados están vivos ou mortos. Así foi cos secuestrados en Har Dov en maio do 2000, ate que volveron en cadaleitos, en xaneiro do 2004. E así foi agora, con Udi e Eldad. Ao concretarse a primeira etapa do intercambio, Hezbolláh xogou novamente en forma malvada, até último momento. Ao chegar ao posto fronteirizo de Rosh Hanikra un vehículo de Hezbolláh cos soldados, o seu oficial de enlace reiterou ante os xornalistas locais-e en presenza da Cruz Vermella-.que "até agora, a pesar das presións internacionais e da guerra na nosa contra, non dixemos nada sobre o destino dos soldados", coma se fose gran motivo de orgullo. "Agora saberán que pasou"-agregou cun medio sorriso cínica. "Están vivos ou mortos?"- preguntou un cronista no lugar."Enseguida o verán"-agregou, sen dicir nada máis. E coma se estivese sobre un escenario, disfrutou ao dar, cun movemento de cabeza, a orde de sacar o que había no seu interior: abríronse as portas e dous homes de Hizbalá sacaron os cadaleitos negros. Nin sequera no instante do intercambio, Hezbolláh respectou nin por un momento ás familias, sabendo que verían as imaxes dos féretros cos seus fillos por televisión. Pero seica temos de que sorprendernos? Non, en absoluto. Sería un craso erro ver en todos os árabes terroristas, crer que todos os musulmáns son extremistas fanáticos como Nasrallah de Hizbalá e considerar que todos os palestinos que critican a Israel son criminais. En absoluto.
Pero hai algo na contorna, no ambiente xeral, que fai pensar que as voces cordas e normais quedan tragadas, que os conceptos básicos cos que se manexan alí, "do outro lado", están a anos luz dos que se manexan en Israel. Pola contra, non podería entenderse que se reciba como heroe a Samir Kuntar, un dos cinco terroristas liberados por Israel. Por máis inimizade e discrepancias que haxa non ten vergonza unha nai libanesa, unha nai palestina, un pai en calquera parte do mundo árabe, ao explicar aos seus fillos que as transmisións especiais por televisión e as celebracións de vitoria eran para recibir a un home que cando tiña 17 anos matou a balazos a un civil de 28 anos ante a mirada da súa filla de 4, rompéndolle logo o cranio á pequena coa culata do seu rifle e golpeándolle a cabeza contra unha roca até estar seguro de que morrera? O feito é que non se ouvía onte ningunha voz expresando reparos polos crimes de Kuntar. Seguen presentándolle como un "loitador pola liberdade". Pero non só a el esperábaselle como heroe. Entre os corpos sen vida de terroristas mortos que Israel devolveu, estaba o de Dalal el-Mughrabi, xefa da célula palestina que perpetrou en 1978 o así chamado "atentado da estrada costeira", no que foron asasinados 37 israelís, familias de excursión, cuxo ómnibus foi secuestrado. Cando se iniciou a confrontación co exército que tratou de rescatar aos reféns, al-Maghrabi comezou a disparar, un por un, contra os pasaxeiros e logo fixo estoupar o ómnibus coas persoas que seguían atrapadas dentro. Esa é outra das "heroínas" que será venerada en cerimonias especiais en territorio libanés. E outro pensamento, respecto de Líbano, este Líbano que declarou feriado nacional, día de festa, para recibir aos terroristas liberados por Israel, aos que vestiu con traxes de comando apenas entraron ao seu territorio, como para dar a entender que "a guerra continúa".. "Este é un día de vitoria do Líbano cristián e do Líbano musulmán"- dixo o Sheikh Huder Nur-a-Din de Hezbolláh. "Do Líbano chiíta e do Líbano sunita", agregou.
Pero Líbano non ten nada que festexar, por máis celebracións que fagan en Nakura e en Beirut. O único que ten Líbano, un país preso en mans de terroristas, son motivos para sentir vergoña. E mentres alí, alén da fronteira, os terroristas celebran, ao lado israelí, deixouse ben claro a mensaxe moral: Israel non deixa sós aos seus fillos. Se tortura a se mesmo liberando a un cruel asasino, pero con iso leva a digna sepultura aos seus fillos Udi e Eldad. Por eles e por todos aqueles que aínda deberán saír á fronte, sabendo que non serán abandonados.
Comentarios