ALOCUCIÓN DO PRIMEIRO MINISTRO NA REUNIÓN DE GABINETE SOBRE O ACORDO PARA A LIBERACIÓN DO SECUESTRADOS

Domingo 29 de xuño de 2008, 26 de Sivan de 5768.

O debate de hoxe é excepcional en comparación cos temas que adoitan elevarse nas reunións semanais do gabinete. Neste caso non se esixe unha decisión política ou partidaria, senón persoal e moral. O que se require é que todos os membros do gabinete se desconecten do debate público, dos titulares dos xornais e dos peticións persoais que recibiron para dedicarse a un balance interno. individual e colectivo, como cidadáns deste país. Quero aclarar da maneira máis inequívoca posible: a nosa actitude ante a liberación dos secuestrados vivos debe ser diferente da actitude ante a restitución dos soldados que xa non están con vida. Os datos que lles foron presentados resúltanlles coñecidos desde hai tempo: segundo o que sabemos, os nosos dous soldados Udi Goldwaser e Eldad Reguev, non están con vida. Segundo o que sabemos, resultaron mortos durante o operativo do secuestro, ou morreron a consecuencia das súas feridas pouco despois do feito. é moi probable que o operativo do secuestro que conduciu á súa morte se basease desde un comezo no desexo de Hezbollah de lograr a liberación de Samir Quntar, a propósito de que non querían ou non podían cumprir o seu compromiso do acordo anterior, relacionado coa entrega de información sobre Ron Arad.

Respecto diso quero efectuar algúns comenarios: Existe unha diferenza básica entre a información que temos sobre Udi e Eldad, e o que sabemos sobre o destino de Ron Arad. Aínda despois de máis de 20 anos da desaparición de Ron, non contamos con información certeira sobre o que sucedeu con el. O informe que nos foi entregado non mellora esta situación, aínda que segundo unha opinión baseada na lectura superficial do intermediario, é máis detallado que os anteriores, pero aínda non nos brinda unha resposta clara. A diferenza diso, sabemos que pasou con Udi e Eldad. A decisión de elevar este tema a unha conclusión de acordo coa halajá xorde do conxunto de datos que acumulamos obre eles. Esta decisión tivo comezo cunha petición de Ofer Dekel, encargado deste tema, e pasou os procedementos de revisión dos nosos corpos de intelixencia. Unha comisión especial de altos funcionarios de intelixencia ocupouse do caso e chegou a unha conclusión unánime, que foi adoptada tanto pola comisión central dos servizos especiais como polo Comandante en Xefe, e debidamente transferida ao tratamento do Gran Rabino do Exército. é posible que se non fora por esta iniciativa cuxos datos eran coñecidos polo intermediario e tamén por Hezbollah, as negociacións seguirían conducíndose e talvez todo terminaría doutra maneira. Non o sei. Pero o interrogante, un dos máis relevantes para nós agora, consiste en saber se é correcto adoptar os as liñas do acordo cuxos detalles xa eran maioritariamente coñecidos, ou se se debe completar o proceso halájico que finalizará coa declaración de que Udi e Eldad son caídos en acción.

Se o facemos, seguirá aniñando entre nós a dúbida, incluída a posibilidade de perder todo contacto con eles durante moitos, moitos anos, tal como sucedeu no caso de Ron Arad. A diferenza dos reclamos que se fixeron ouvir no caso de Arad, debemos recordar que este drama nos ocupou ininterrompidamente desde os combates no Líbano: a persistencia na resolución 1701, que inclúe unha referencia explícita á devolución dos secuestrados; o reclamo de implementar de inmediato o mecanismo do secretario da ONU para levar a unha acción que conduza á liberación dos secuestrados; a designación dun intermediario por parte do secretario da ONU; o nomeamento dun encargado especial, Ofer Dekel, que non deixou de ocuparse intensiva e incesantemente do tema, de maneira sen precedentes; a realización de innumerables encontros en distintas partes do mundo para activar calquera factor que poida colaborar na solución deste tema, ademais dos encontros cos familiares, cunha predisposición sen parangón en ningún outro país que debe afrontar o problema de soldados desaparecidos ou cautivos. O sucedido con Arad forma parte da decisión de hoxe, pero no caso que estamos a debater, a diferenza do episodio de Ron Arad ninguén ten, nin pode ter, ningún sustento para afirmar que non se fixeron esforzos incesantes a fin de chegar a unha solución.

Debemos dicilo honestamente: foi o tratamento máis breve de todas as negociacións mantidas no pasado. O obxectivo e a hipótese segundo os cales actuamos todo o tempo era que o faciamos para recuperar persoas vivas. Hoxe en día sabemos con certeza que non existe ningunha posibilidade de logralo. Este coñecemento debe constituír a base de sustentación do debate actual. Ao principio dixen, e dígoo tamén agora, que o que está á orde do día non é a negociación no sur, sobre a cal xa falamos antes, ao comezo deste debate, senón sobre o que debemos facer cos datos que coñecemos, que significa a toma dunha decisión afirmativa ou o seu rexeitamento, e se existe a posibilidade de proseguir as negociacións no que incumbe ás familias, ao noso compromiso de restituír aos soldados e á futura influencia sobre situacións similares nas que debamos negociar, incluído o caso de Shalit. Neste punto, non podemos deixar de abordar un aspecto fundamental e esencial sobre o deber dun Estado que envía aos seus soldados ao combate, cando estes caen prisioneiros mentres están en servizo. Desde a máis temperá infancia educáronnos na idea de que non se deixan feridos o campo de combate, nin soldados en cativerio sen tentar rescatalos con todas as nosas capacidades e posibilidades. Co paso do tempo aprendemos que tamén este compromiso ten límites: un Estado non pode deixar de ter límites, aínda que se trate do prezo da liberdade, e aínda a vida, dos soldados.

Nunca pensamos que se podía separar ese prezo do contexto xeral que se eleva a discusión, das proxeccións que pode haber sobre o futuro e, fundamentalmente, do feito de que vivimos nunha rexión na cal as regras de xogo e as pautas humanas básicas que rexen o noso comportamento non son compartidas pola nosa contorna. Desde hai algúns anos, ademais do debate afectivo esaxerado que irrompe algunhas veces, xunto ás emocións comprensibles das familias dos secuestrados que, natural e xustificadamente, gozan da identificación de gran parte da opinión pública israelí, xorde a dúbida de que talvez esa manifestación de compromiso, case a calquera prezo, é un incentivo para proseguir con esa actitude de secuestro, extorsión, de enfraquecemento da moral interna, o intento de corroer o poder de disuasión e, finalmente, da nosa capacidade de afrontar os desafíos que seguirán acompañando as nosas vidas ante o odio, o fanatismo, o extremismo e a cruelade dos nosos veciños. Máis dunha vez ouvín, tanto por parte das autoridades públicas, militares e de seguridade, como das nosas máis altas instancias políticas, que se deben definir os límites, estipular restricións e mantelas en calquera circunstancias, por máis difíciles que sexan. Cada vez que debemos tomar unha decisión, ouvín tamén que implementaremos ese procedemento a próxima vez que faga falta, se é que fai falta. Sempre percibimos a dúbida que se infiltra e o enorme prexuízo que as concesións nos causan, e sempre eludimos o desexo de facer fronte ao deber de pasar a proba. Esta dubida era acompañada por outra, desde o momento en que prometiamos que a próxima vez deberiamos de conducirnos de maneira diferente, aínda que en realidade, tamén a próxima vez repetiriamos as pautas que xa estableceramos e ás que habituaramos aos nosos inimigos.

Non chegou seica o momento de instaurar un cambio? Non é este o momento (precisamente porque sabemos que non se trata de soldados vivos, senón lamentablemente de caídos en combate) de dicir aquí e agora, que até aquí chegamos? Hai algo que teño claro: non podemos eludir a definición de procedementos ordenados, acordados e ríxidos para o futuro tratamento deste tema, e así o faremos á brevidade. Nas miñas palabras non hai nada que poida desmerecer o asombroso traballo realizado por Ofer Dekel. Se non fora pola súa tenacidade, a súa lealdade incondicional á meta, a súa orde de prioridades absoluta, o cadro de situación de todo este acontecemento sería, certamente, moito peor. Pero tamén el chegou hai algúns meses á conclusión de que se debe declarar a estes soldados como caídos en acción, e el é quen promoveu este procso co meu acordo, pero en marcos militares e de seguridade, e segundo os criterios e a información que se poñan á súa disposición antes da toma de decisión. No máis profundo do meu corazón percibo cal é o estado de ánimo que impera fóra deste recinto, e tampouco descoñezo os titulares dos xornais nin os informes dos noticiarios. A diferenza doutros, atopeime coas familias moitas veces, e mireilles, non só aos ollos, senón que tamén percibín o palpitar dos seus corazóns e a terrible dor que acompaña as súas vidas, tal como fíxen con moitas familias que perderon aos seus fillos, coas que me atopo e cuxos clamores de dor acepto e ouzo con amor, aínda aqueles dirixidos a min. Non teño a quen transferir estes clamores; só podo ouvilos e absorber todo o que os acompaña, e despois, quedar coa miña propia dor, pero tamén coa miña propia conciencia.

En non poucos casos, non me abstiven de facer coñecer ás familias a miña opinión, expresada coa fonda convicción de que na miña función de primeiro ministro que debe ver a realidade presente e tamén a futura, hai algunhas cousas que non podo facer ou aceptar, aínda que as familias, inevitablemente, pensen de maneira diferente. é moito máis fácil permanecer afastado, non mirar ás familias aos ollos, e dicirlles que a miña responsabilidade me esixe ver as cousas desde unha perspectiva diferente. A responsabilidade que se nos impón agora non culmina só na obrigación de indentificarnos coa dor e os anhelos das familias, senón tamén ser capaces de dicirlles cousas e actuar tal como require a responsabilidade polo futuro. Así foi sempre con todos os primeiros ministros, e así é tamén comigo. Non quero xulgar a quen me precederon e adoptaron decisións respecto diso. Neste momento debo tomar unha decisión. Todo o que dixen até agora expresa, en esencia, os meus pensamentos e sentimentos, pero non podo absterme da responsabilidade xeral ante as consecuencias e proxeccións da presente reunión. Quizais nisto ponse de manifesto a responsabilidade dun primeiro ministro, a diferenza dos demais ministros, cada un no seu respectivo cargo. Nove días atrás, Ofer Dekel, o encargado das negociacións para restituír aos cautivos, expúxome os últimos flecos para a cristalización do acordo.

No máis fondo da miña alma sentín que non satisfacían as miñas expectativas nin as miñas esperanzas; pero ao mesmo tempo atormenteime coa noticia de que nesta etapa, a alternativa non consiste en concretar este acordo ou elaborar outro máis adecuado. Se pensase que nesta etapa á que chegamos existe algunha posibilidade de chegar a outro acordo máis adecuado e máis equilibrado, non dubidaría en dicirlles, a vostedes e a todo o pobo e, por suposto, tamén ás familias dos secuestrados, que non hai máis opción que a de realizar esforzos adicionais para chegar a outro resultado, aínda ao prezo dunha nova espera, esgotadora e dolorosa. Pregunteime se é posible. Tratei de pensar en todas as posibilidades, en calquera resquicio a través do cal se poida introducir algún cambio na forma de decidir, na crenza de que se poida atopar outro perfil. Sentín a fonda frustración e a dor polo que sucedeu no caso de Ron Arad e a profunda decepción por nós mesmos, por non poder facer no pasado o que quizais, quizais, fora posible para atopalo e para saber con certeza cal foi o seu destino, e cheguei á conclusión de que o Estado de Israel non pode pasar outra vez pola mesma situación. Haberá quen diga que non era necesario nin obvio chegar a esta etapa dunha alternativa tan cruel: recibir os corpos dos caídos en acción ou, Deus non o permita, perder o contacto co seu destino durante moitos anos. é moi posible.

Seguramente analizaremos o que pasou, aprenderemos, deberemos extraer os ensinos inevitables; pero agora parece ser a única alternativa real. E ante esta alternativa, todo o peso moral tende a unha conciliación dolorosa e non a unha negativa enérxica. Escoitei con gran atención a análise valente, directo e penetrante do director dos servizos de seguridade Yuval Diskin e do director do Mossad, Meir Dagan, dúas persoas cuxo aporte, intelixencia e experiencia inigualables admiro sen reservas. Ouvín tamén as agudas expresións de Ilan Biran, que desde hai sete anos ocúpase infatigablemente do caso de Ron Arad. O corazón dime que todos eles ven o panorama real, verdadeiro e inevitable, pero nestas circunstancias nas que, desafortunadamente, chegamos a un punto no que os nosos mortos secuestrados atópanse ao alcance da man, paréceme que malogramos a ocasión de modificar as condicións que requiría a análise que eles expuxeran. Non nos enganemos. A intensidade da dor pola devolución dos caídos en acción non será menor que a sensación de ofensa polos festexos do outro lado. Espero que a opinión pública israelí saiba extraer as conclusións adecuadas para estar mellor preparados e máis maduros na próxima confrontación, que xa axexa ás nosas portas. Máis temperán que tarde deberemos de regresar aquí para volver atormentarnos. Rezo para que o noso discurso público non afecte o prezo deste acordo, dous días despois de finalizado, cando todos entendamos o seu pleno significado para o futuro. Espero que o alivio pola desaparición das dúbidas das familias Reguev e Goldwaser nos dea a paz do espírito e talvez o consolo necesarios para concretar este paso. Non finalizarei sen dicir algo ao pobo: se que parte da opinión pública e os seus voceiros -que até onte á noite facían ouvir por todas as partes o seu reclamo de acceder a este acordo, porque o seu prezo non é intolerable, porque chegou o momento de pór fin a este episodio doloroso- fará ouvir o seu clamor pola presunta debilidade, polas concesións, pola falta de enerxía do goberno, ante as voces de xúbilo que se elevarán das prazas de Beirut.

O noso sufrimento, os berros de dor non son expresións de debilidade, senón dun amorne moral inigualable. Máis dun líder mundial con quen falei sobre este episodio e sobre Guilad Shalit, Ron Arad e os nosos desaparecidos alzaron as cellas con asombro ante a carga emocional que a sociedade israelí se autoimpón nestes temas. Son reticente ante as voces belicistas que acompañan o noso debate público nestes temas, e ás veces estraño a contención e a autodisciplina que pon de manifesto outros pobos. Pero nós non somos como eles, e polo visto nunca o seremos. Unha nación que se aflixe polo destino dunha soa persoa ten un amorne, unha resistencia, unha capacidade de disuasión e unha fortaleza sen límites. Unha nación que concede para asegurar a vida, para salvar aos feridos, para facer volver aos caídos en acción aos seus fogares, crea vínculos estreitos e indisolubles de mutua responsabilidade. Se logramos definir os límites, baixar o ton e expresar fortaleza interna ante as nosas vivencias íntimas, e se ao mesmo tempo seguimos loitando polas nosas vidas, defendendo aos nosos soldados e preocupándonos polos nosos cautivos, irradiaremos a única forza auténtica e marabillosa que radica no noso pobo. Por iso, ao final deste longo proceso cuxa esencia lles expuxen hoxe, cheguei á conclusión de que, no meu carácter de primeiro ministro de Israel, debo recomendarlles que aproben a proposta de resolución que porá fin a este episodio doloroso, a pesar do penoso prezo que nos esixe.

Kaplan 3, Xerusalén 91950

Descarga AQUÍ A VERSIÓN en español do discurso