O "CASO VALADÉS" E OS DEMAGOGOS VOLUNTARIOS

Por Miguel Boó

Leo en www.xornal.com un artigo titulado "As trampas no caso Valadés" no que advirto afirmacións, comparacións e xuízos de valor cos que non podo estar de acordo. De entrada, que o seu autor sosteña que a afinidade da Asociación Galega de Amizade con Israel é, en realidade, unha amizade co Goberno de Israel revela descoñecemento ou mala fe, pois o señor Valadés dificilmente pode evitar -sen ser groseiro- que a Embaixada daquel país se mostre interesada no seu caso. Por certo que a legación diplomática israelí limitouse a enviar unha carta intachábel ao vicepresidente da Xunta, unha misiva absolutamente conciliadora e dialogante, contra a que o señor Quintana reaccionou de xeito desproporcionado por entender, erradamente, que se tiñan inxerido en asuntos internos do seu partido. Máis ben é o BNG o que, por suposto no exercicio do seu dereito, ataca ao Goberno de Israel cando e canto lle place. Outra cousa ben distinta aconteceu cando o BNG se negou a aprobar a condena do Holocausto se non se vinculaba -nun acto de banalización imperdoable e, ao meu xuízo, claramente xudeófobo- o maior xenocidio industrial e planificado do século XX, coa situación actual de Palestina, onde o número de baixas máis importantes da súa poboación foi, con moita diferenza, o perpetrado a mans de árabes, especialmente xordanos, e non dos israelís. A pesar diso, o BNG -que o ano anterior si se adheriu á Declaración Institucional en Memoria da Shoah- empéñase en considerar que a morte (lamentábel e condenábel, por suposto) de aproximadamente 4.500 palestinos, é un xenocidio como o Holocausto de 6 millóns de xudeus, aínda que nada ten que dicir dos máis de 15.000 palestinos asasinados polos seus irmáns árabes. O columnista segue aseverando que existe un pacto económico e militar entre Estados Unidos e Israel, coma se isto fose ilícito e coma se Exipto, Xordania, Marrocos, etcétera non subscribisen co "Gran Satán" e o pérfido Bush acordos similares, se non superiores, en termos tanto macroeconómicos como militares. En canto ao gran descubrimento de que nin todos os xudeus nin todos os israelís están de acordo co sionismo, exposto o argumento como unha tara, como un pecado deste movemento nacionalista, iso é como deducir que como non todos os galegos son nacionalistas, ou soberanistas, ou independentistas, esas ideas xa están en dúbida, como as do malvado sionismo ao que algúns converteron no único nacionalismo que non ten dereito a conquistar as súas metas e as súas lexítimas aspiracións. O artigo de Manuel de Castro, que quere ser equidistante pero non o consegue e que cae -dou por feito que sen querelo- en argumentos demagóxicos e obxectivamente inconsistentes, fala de Israel como un país con normas "moito máis democráticas que a súa contorna" o cal, máis que un recoñecemento é unha acusación. En efecto, ser máis democrático que unha contorna de tiranías, satrapías e réximes teocráticos onde a muller pinta menos que moitos animais, onde se aforca aos homosexuais ou se lapida ás presuntas adulteras, non é gran cousa. Sobre todo se dicimos a verdade: Israel é unha democracia exemplar onde o millón longo de árabes con cidadanía israelí (non os miles dos que fala o columnista, talvez mal informado) son os únicos de todos os árabes do mundo que gozan de dereitos democráticos, de partidos, de xuíces, de medios de comunicación propios e ate de deputados que utilizan a tribuna da Knesset para proclamar a destrución do estado de Israel.

Sobre Israel e Palestina

O Parlamento hebreo controla ao Goberno, os tribunais son independentes e ninguén vai ao cárcere sen un xuízo xusto, ate quen se nega a participar en "accións de guerra inmorais incumprindo mandatos expresos da ONU". E falando de inmoralidade, onde hai unha maior que a de quen usan aos seus fillos como "mártires" (¡!) ou a de quen se escuda en civís para arroxar mísiles contra poboados israelís sen importarlles a vida da súa xente? Cando determinadas ONG denuncian cada ano o uso de nenos nas guerras, como é que nunca saen a relucir os pobres nenos palestinos? En canto ás decisións da ONU, por que algúns se empeñan en acusar sempre a Israel de incumprir acordos de Nacións Unidas, se o primeiro e máis importante de todos os mandatos, o da partición de Palestina hai 60 anos, foi desoído polos países árabes que invadiron o recentemente creado estado de Israel co obxectivo público e publicado de "arroxar os xudeus ao mar". Son culpábeis os israelís por terse defendido sen a axuda de ninguén e coa complicidade covarde da ONU e dos países occidentais, incluídos os EEUU, e de gañar aquela guerra de supervivencia e as que tiveron que librar despois? O pobre pobo palestino, co que me sinto profundamente solidario, é refén dos seus dirixentes, é cativo dos seus terroristas e é vítima de políticos corruptos, como o venerado Arafat, que dilapidaron axudas europeas moi superiores ás que se destinaron ao famoso Plan Marshall tras a segunda guerra mundial. Por certo que en Israel xulgan e condenan aos seus dirixentes cando se demostra que se corromperon ou se levaron diñeiro a París ou a Suíza. E a situación actual que padece ese pobre pobo, con ser lamentábel non explica o fenómeno "dos campos palestinos nos que se crían terroristas" como nos invita a pensar Manuel de Castro. Se así fóra, habería terroristas en decenas de países en moito peor situación socio-económica que os palestinos. Ademais, de que campos fala? Campos son os de Darfur, campos son os que amorean a milleiros de persoas en tenda de campaña, sobre a lama, sen auga, nin luz nin nada. E en Palestina hai coches, escolas, luz, cibercafés, quirófanos, teléfonos móbiles! O que non hai son os verxeis que lles deixaron os israelís e eles destruíron en Gaza. Pero diremos máis: nin sequera é certo que o fenómeno do terrorismo se deba á ocupación. Setenta anos antes da ocupación, e 50, e 40 e 30 anos antes, os árabes xa masacraban aos xudeus na Terra de Israel, renombrada como Palestina polos romanos como fixera Franco con Euskalherria chamándolle Vascongadas. E digo árabes e non palestinos porque este vocábulo, referido aos árabes ou sirios do sur que vivían en Israel non ten máis de 40 anos. De feito, nos xornais de 1948 que tiven o capricho de consultar non aparecen máis que árabes contra israelís. É máis, desde finais do XIX e durante todo o mandato británico os palestinos daqueles lugares eran os xudeus, que crearon o Banco de Palestina, a Orquestra de Palestina, a Compañía de Froitas de Palestina, etcétera. Con todo, o máis grave do artigo de Manuel de Castro é que non entra no feito irrefutábel de que nada hai no corpus doutrinal do BNG que impida a Valadés ser nacionalista como é -e dos mellores- á vez que prol-israelí, prol-saharauí ou ate prol-cubano. Tanto é así que na primeira representación da súa expulsión, a través dun auto de fe inquisitorial, vergoñoso e aldraxante no que non faltaron improperios, insultos e ameazas contra a súa persoa, o sanedrín bloqueiro saíu ante a opinión pública dicindo dúas cousas: unha que a liña oficial era "discoincidente" con Valadés no conflito de Oriente Próximo, e dous, que, en palabras do seu máximo líder Anxo Quintana aos medios de comunicación, non existía ningún expediente contra ninguén e non se ía a expulsar a ninguén.

Unha canallada e un atropelo

E como o columnista non entra a fondo, pois se dedica a marear a perdiz con argumentos, ao meu xuízo pueriis, como comparar a Valadés cun seguidor do Depor empeñado en ir a Riazor coa camiseta do céltico Vlado Gudelj. O certo é que, parodiando o desafortunado exemplo, o señor Valadés é dos que sairía ao campo cunha camiseta do seu equipo (o BNG), cantaría o seu himno e sería, ademais de xogador, abonado e accionista. O problema non está, pois, en que "non senta as cores", como se di no argot futboleiro. Seguindo co símil, a tacha reside máis ben en que os intolerantes que mandan no seu partido, non lle perdoan que, aínda sendo do Dépor, na disxuntiva entre Madrid e Barça, Valadés se alíñe cos merengues. E iso, póñanse como se poñan os upegallos custodios das esencias patrias, é unha boutade. E, se analizamos as consecuencias de aplicar ese disparate ao caso que nos ocupa, non poderemos concluír senón que se cometeu unha canallada e un atropelo. Pedro Gómez-Valadés, a quen teño a honra de tratar, é desde hai 12 anos un militante nacionalista convencido, galego-falante, supoño que independentista, etcétera. O señor Valadés non deixa de cumprir nin unha soa das normas esenciais do partido ao que pertence. E en ningún sitio dise que un xudeu non poida ser nacionalista galego ou un cambadés defender a Israel, a Irán ou a Cuba. O argumento do señor Castro de que é lóxico que o PP podería fulminar a un militante que encomiase o réxime cubano ou o PSOE a un dos seus que piropee ao partido conservador, nada ten que ver co que nos ocupa, aínda que estou seguro de que o columnista cambiaría de opinión sobre o disparatado do suposto comportamento deses militantes do PP ou do PSOE, se a casuística fose outra. Por exemplo, aposto que nin a el nin a min pareceunos disparatado no seu día que os teólogos da liberación dixesen, dentro da Igrexa católica, o que dixeron contra o statu quo vaticano, ou cando nos puxemos ao lado dos curas marxistas ou abortistas. Entón iso non era un disparate, claro.

As visións "discoincidentes"

Ser prol-israelí, prol-tibetano, prol xiíta, prol sunnita, prol kurdo ou prol-Saddam, non afecta ás esencias do BNG nin de ningún partido, e si á liberdade de expresión e de conciencia de quen desde ese partido teñen visións "discoincidentes" nesas materias de índole máis ben subalterna. Direi máis, se un asunto de política internacional como o que nos ocupa fóra motivo real de expulsión, como a que se acaba de consumar miserable e autoritariamente contra Pedro Valadés, ¡que non terán que perpetrar en diante os gardiáns das esencias estalinistas do Bloque contra os seus militantes da CIG que falan español, van a misa e ate comen tortilla de ovos batidos con patacas! E como resolverán, senón con purgas, a desviación que sen dúbida encabezan todos os socialdemócratas que infestan o partido (ou fronte de partidos)? E que círculo concéntrico do inferno talibán reservaranlles aos meros autonomistas que se atrevan a opinar contra o independentismo ou a conquista do Bierzo? É máis, que destino cruel agárdalles aos poucos que na asemblea de Vigo, cando se expulsou en primeira instancia a Valadés, non aplaudiron e jalearon a rabiar -coa conivencia da deputada Olalla Fernández Davila- a intervención energúmena de Balbino Pérez Belas, arquitecto xubilado, quen propuxo como solución do conflito de Oriente Próximo o que Irán arroxase unha bomba atómica sobre Israel? (Escuso dicir que a moitos dos que aplaudiron unha iniciativa tan felizmente pacifista, vinos tempo atrás na magna manifestación contra a guerra celebrada en Vigo). A Pedro Gómez-Valadés expúlsano os xudeófobos do BNG, por xudeu (sen selo). Expúlsano porque ao seu xuízo (e os demócratas como eles non precisan demostralo) Valadés está a soldo do Mossad. E da Embaixada. Ou porque, como tamén declarou a Novas dá Galiza o empresario palestino Ghaleb Jaber Ibrahim -sen probalo, porque sería imposíbel- fixo o servizo militar en Israel e é un xudeu converso. Iso si, pronunciou ambas as cousas como acusándoo de cometer algún delito. Só direi que se existise vergoña e xustiza neste mundo, alguén debería dicirlle a ese señor que Pedro Gómez-Valadés, a quen faltou ao respecto, ten desde pequeno unha minusvalía que lle impediría formar parte de calquera exército do mundo.

Pero o caso é mentir, que algo sempre queda.

A Pedro Gómez-Valadés expulsárono "por apoiar a un país imperialista". Chaman imperialista a un estado do tamaño de Galiza sen a provincia de Lugo e a metade do seu territorio convertido en deserto. Un país que renunciou ás súas lexítimas conquistas en guerras de defensa, e que devolveu o seu botín a Exipto e Xordania a cambio de paz? Se o BNG é un partido antiimperialista, que dixeron do expansionismo da Unión Soviética, de China? Onde estaban estes anti-imperialistas de pacotilla mentres a URSS de Stalin ou a China de Mao masacraba a millóns de rusos, ou chineses, ou tibetanos? Direillo eu: Estaban onde estiveron sempre, no epicentro da "lei do embude". Polo demais, nunca dixeron nada favorábel a esas vítimas nin condenatorio deses verdugos. Pero, isto que non falte: chegaron a xustificar, por exemplo, a invasión de Checoeslovaquia e a colocar a Irán como modelo e paradigma a seguir. E dito todo o anterior son dos que pensa que, no peor dos casos, se alguén debería irse do BNG para non desprestixiar o nacionalismo moderno que din querer encarnar, eses deberían ser os intolerantes, os fanáticos, os dictadorzuelos e pequenos torquemadas que, sendo xentes da base ou das alturas (que tamén hainos), non son quen de respectar a liberdade de expresión recollida nos seus propios estatutos. Na miña opinión, os fachas do Bloque deberían dedicarse a outra cousa: ir de cara -xa abonda de tratar de enganar a incautos co disfrace de corderillos de pascua- e fundar un partido estalinista. (E expulsar aos leninistas, maoístas, trostkistas e, talvez, aos marxistas). Os demais, que sexan valentes e que non se deixen amedrentar por quen se comporta como hienas, e que reivindiquen o seu dereito a forxar unha fronte nacionalista democrática e moderna, e non autoritaria e casposa.