Por Charles Krauthammer
Publicado en The Wáshington Post, 11 de abril de 2008)
O martes 8 de abril Irán anunciaba que instalaba 6.000 centrifugadoras máis -- obteñen o uranio enriquecido, o ingrediente crave dun arma nuclear -- ademais das 3.000 xa funcionando. O mundo non dixo nada. É hora de admitir a verdade. A tentativa da administración Bush por deter o programa nuclear de Irán fracasou. Estrepitosamente. A última rolda de sancións do Consello de Seguridade da ONU, que se tardou un ano en lograr, é cómicamente débil. Representa o final do camiño das sancións. Bush vai ter que traspasar ao seu sucesor un Irán ao bordo de ser nuclear. Isto desestabilizará profundamente Oriente Medio, ameaza aos árabes moderados coa hexemonía iraniana, e deixa a Israel en extrema alerta permanente. Este fracaso, con todo, pode ser paliado. Posto que aparentemente non vai haber desarmamento de Irán a través da prevención ou a través das sancións, teremos que depender da disuasión para evitar que os mulás, algúns dos cales son apocalípticos e mesiánicos, utilicen armas nucleares. Durante a Guerra Fría, evitamos un ataque non só contra Estados Unidos senón contra os aliados de América estendendo o paraugas nuclear americano --é dicir, anunciando que calquera ataque contra os nosos aliados sería considerado un ataque contra Estados Unidos. Tal ameaza nunca é crible ao 100%. No entanto, fixo que os soviéticos o pensasen dúas veces antes de atacar aos nosos aliados europeos. Mantivo a paz. Deberiamos facer o mesmo para manter a paz nuclear en Oriente Medio. Sería infinitamente menos perigoso (e xa que logo máis crible) que a disuasión da Guerra Fría, porque non haberá ningunha ameaza de aniquilación a Estados Unidos por parte de Irán. Ao contrario que a Unión Soviética, Irán terá un arsenal relativamente reducido incapaz de alcanzar Estados Unidos. Como crear a disuasión? Do xeito en que o fixo John Kennedy durante a crise dos mísiles cubanos. O Presidente Bush debería adoptar a mesma linguaxe de Kennedy cambiando os nomes dos malfeitores: Será a política desta nación cualificar calquera ataque nuclear contra Israel por parte de Irán, ou orixinado en Irán, como un ataque por parte de Irán a Estados Unidos, esixindo unha resposta de represalia total contra Irán. Isto debería acompañarse dunha explicación simple: "Como faro da tolerancia e como líder do mundo libre, Estados Unidos non vai permitir que se perpetre un segundo Holocausto sobre o pobo xudeu". Esta política --a Declaración do Holocausto-- establecería en firme un obxectivo que sobreviviría a esta administración. Cada futuro presidente --e cada candidato presidencial serio-- tería que afirmar publicamente se apoia ou non a Declaración do Holocausto. É unha cuestión importante a expor porque non está exenta de controversia. Argumentarase que a Declaración do Holocausto é redundante ou, ben ao outro extremo, provocativa. Redundante, dirase, porque Israel pode tomar represalias pola súa conta. O problema é que Israe
l é un país moi pequeno cun arsenal nuclear que podería ser destruído nun primeiro ataque. Durante a Guerra Fría, tanto Estados Unidos como a URSS fabricaron flotas de submarinos enormes e invulnerables para garantir a represalia e, dese xeito, a disuasión. A invulnerabilidade e o tamaño inimaxinablemente masivo deste arsenal nuclear americano farían a disuasión norteamericana moito máis contundente e garantida que calquera facsímil israelí --e xa que logo máis probable que manteña a paz. Sería provocativa tal declaración? Pola contra. A disuasión é a menos provocativa de todas as políticas. Este é o motivo de que sexa a alternativa predilecta daqueles que se opoñen a un ataque preventivo contra Irán. O que fai a Declaración do Holocausto é converter a disuasión dun slogan nunha política. Non é, por suposto, seguro en absoluto que a disuasión funcione co Presidente iraniano Mahmoud Ahmadinejad e os demais jihadistas. Pero a disuasión animaría aos actores iranianos racionais, dos cales hai uns cantos, a conter ou ate depor aos líderes como Ahmadinejad, que sacrificarían a existencia de Irán como nación co fin de xustificar a súa obrigación divina de exterminar a "a asquerosa bacteria" do estado xudeu, "esta vergoñosa mancha [sobre] o mundo islámico". Por primeira vez desde os tempos de Xesucristo, Israel é a casa da comunidade xudía máis grande do mundo. Un inimigo implacable manifestou abertamente intencións xenocidas contra ela --en clara violación da carta da ONU-- e está buscando os medios para cumprir esa intención. O mundo non fai nada. Algúns, como os rusos, están proporcionando combustible ao lume literalmente. Para aqueles que cren que América representa algo no mundo --que a nación que liberou a máis pobos que ningunha outra ten a vocación moral máis remota sequera-- non pode existir unha causa máis perentoria que evitar a aniquilación nuclear dunha democracia aliada, o último refuxio e esperanza dun pobo arcaico ameazado abertamente coa Solución Final definitiva.
Charles Krauthammer foi Premio Pulitzer en 1987, tamén gañador do National Magazine Award en 1984. É columnista do Wáshington Post desde 1985. Descargar PDF
Comentarios