Por Shlomo Ben-Ami
As conversacións de paz israelo-palestinas, abertas con discursos exemplares e boas intencións hai tres meses en Annápolis, non carecen de ideas. Logo de anos de intentos fracasados por chegar a un acordo, e con ducias de plans de paz, réstalle moi pouco lugar á creatividade e orixinalidade, tratando de dar vida a un acordo. O problema está noutro lugar. Nace dun deficiente liderado e do desmoronamiento do sistema político palestino. A traxedia do conflito é que o único home, Yasser Arafat, cuxa sinayura no acordo baseado na solución de dous estados, podería ser lexítima para o seu pobo, levou irresponsablemente esa lexitimidade á tumba. En reiteradas ocasións ao longo da historia, movementos nacionais, donos dun sector moderado e dun sector extremista deberon dividirse a fin de chegar á terra prometida. O sionismo é un exemplo relevante: Se a organización Etze, nacionalista extremista baixo o liderado de Menajem Beguin, estivese na coalición co Mapai pragmatista de Ben Gurión en 1947, os sionistas rexeitarían a partición de Palestina e non terian podido declarar o establecemento do Estado Xudeu en 1948. Xunto con iso, non debemos venerar esta concepción como xenuína verdade. No caso palestino, coa ausencia dun liderado do tipo que Arafat podería sustentar, non hai posibilidade que o sector radical, Hamás, desapareza do proceso que leva á independencia. Non ten parangón co caso israelí, o sector radical en palestina reflexa a maioría democrática, como se puxo de manifesto nos comicios hai dous anos. Esta é unha fantasía e unha ilusión propia supor que os arquitectos da industria da paz palestina, eran socios no proceso Oslo decepcionante, só que arrastraron ganancias financeiras astronómicas, mentres que a masa palestina afundíase na indixencia e o pauperismo, devanditos gobernantes poderían gozar da lexitimidade necesaria para conducir a un proceso de paz. Un proceso que esixirá unha transacción histórica dolorosa en temas tan centrais no etos nacional palestino, como ser o tema dos refuxiados, Xerusalén e os territorios. Conquistar ou non a Franxa de Gaza? Este é o dilema Hamletista que domina o coloquio israelí nestes días. Prisioneira nun estancamento racional que non permite unha solución fora do contexto militar, cuxa meta irreal, orixinar un desmoronamiento do réxime do Hamás, o sistema israelí négase a comprender, que os ataques do Hamás non están destinados a arrastrar a Israel a unha nova conquista. Son un intento por establecer un novo elemento de advertencia que lle impoña a Israel aceptar un cesamento do fogo. A ocupación na Franxa de Gaza, non necesariamente levará á culminación dos ataques con proxectís sobre Israel. Hamás tópase nun proceso de Hizballización. As súas unidades xa non son células terroristas simples senón, unidades militares adestradas e ben equipadas, e os seus proxectís, exactamente como no sur do Líbano, son disparados desde minas subterráneas. Israel, necesita por iso, cambiar a súa meta estratéxica en Gaza de derrocar ao Hamás, pola de salvar o proceso Annápolis. Isto esixe non só un armisticio con Hamás, senón o regreso a un goberno de unidade palestino, que poida brindar ao proceso de paz a lexitimidade carente hoxe en día. Sen revivificar o acordo, Hamás non poderá asegurar o seu dominio en Gaza e Ashaf non poderá materializar o proceso de paz. A concepción tan prezada polos arquitectos do proceso Annápolis, baseándose en que a paz se logrará só despois que se coloque unha cuña entre moderados e os extremistas, no caso dos palestinos está errado. Unha unidade nacional non será un impedimento ao acordo, pola sinxela razón de que os moderados que actualmente levan a cabo negociacións con Israel, competirán de todos os xeitos por un acordo ao que os extremistas non poderán acusalo de traizoeira capitulación. Xa que logo, a diferenza entre as posturas palestinas nas actuais conversacións, daquelas que xurdirán cando se estableza un goberno de unidade, pode ser moi nimia.
Artigo publicado no xornal Yediot Aharonot
Comentarios