Por Pilar Rahola
Non falarei de nós. Nun día coma hoxe, as estatísticas recordarán a porcentaxe de mulleres que non cobran igual que os homes polo mesmo traballo. Ou as dificultades de ser muller, triunfar profesionalmente e non morrer no intento. Ou a tolemia de conciliar a vida laboral e a sobrecarga do traballo doméstico. E nas zonas máis escuras da información, aparecerá a tráxica marca de mulleres asasinadas a mans das súas parellas. Sensibles ao 8 de marzo, recordarase ás 146 mulleres calcinadas en Nova York, cando mantiñan un peche na fábrica téxtil Cotton, na que protestaban polas terribles condicións de traballo que sufrían. E quizais alguén falará de Lisístrata, a primeira feminista recoñecida como tal, cando na antiga Grecia organizou unha folga sexual das mulleres contra os homes para parar unha guerra. O día está sobrecargado de homenaxes, informacións sensibles, debates que intentan entender a dificultade de cambiar o paradigma social do dominio. E todo será bo, porque nada é suficiente cando se loita contra o prexuízo, a discriminación e falta de oportunidades. Pero eu non falarei de nós. Sei que tería motivos para elevar o queixume, a queixa e, ¡ai!, a indignación. Sei que fica moito por facer no longo camiño cara a unha sociedade máis paritaria e, polo tanto, máis xusta. Sei que hai mulleres que sofren, porque non chegan, non respiran, non poden. Pero coa sensibilidade erizándome a pel, a pesar de todo, non falarei de nós. Seino, nós cambiamos as leis, trastornamos en poucos anos a sociedade patriarcal de centenares de séculos, saímos á rúa e estamos empezando a conquistala. Con dificultades, pero aí estamos. E tamén están eles, os nosos colegas da vida, os nosos cómplices, os nosos homes. Algúns, aínda ancorados nas rémoras do dominio antigo. Outros, co desconcerto ao lombo, amando a mulleres libres, quizais sen entendelas. E moitos outros, aprendendo a compartir a liberdade e os seus moitos deberes. Pero non falarei de nós. Porque nós estamos en pé, e o futuro esconde soños. Delas quero falar. Das outras. As que non viven en sociedades libres, non saben o que é ter leis que as protexan, non coñecen a deuses que as tutean nin saben que o amor pode ser de igual a igual. A elas, que nacen escravas ate antes de respirar e morren escravas ate antes de vivir. A elas, as que naceron nas terras onde o islam ensina a súa peor cara, mulleres que non poden ser poetas, mestras, médicas nin avogadas, nin conducir os seus propios coches, amar a quen desexan nin escaparse a outros mundos, sei o seu mundo que as afoga. A elas, que non teñen outras leis que as leis que as converten en propiedade dos seus homes. Esas mulleres que nunca saberán que a vida pode escribirse en feminino e, sobre todo, en singular. A elas, abandonadas de todos, vítimas dun sufrimento que non interesa a ninguén, invisibles no seu desalento, soas na súa escravitude. Se algún sentido ten aínda levantar vellas bandeiras, é por elas, que non contan en estatística algunha nin son obxecto dunha resolución condenatoria da bonita ONU. As mulleres sen cara, sen mans, sen pernas, as mulleres de negro dese islam tortuoso que non ten alma. Para elas, o día, a loita, o recordo. E tamén para elas, os millóns de mulleres que sufriron mutilación xenital. A maioría, nenas mutiladas antes da puberdade, algunhas tan pequenas que aínda non saben falar, pero xa saben berrar cando a coitela curta a súa intimidade. Millóns nos desertos de Somalia, nos pobos rurais de Exipto, na pequena Ghana e na gran Gambia. Algunhas delas, mutiladas nos barrios onde as cidades europeas perden o seu nome. Mulleres que non saberán nunca o que é o desexo sexual, que sufrirán dores terribles nos partos, que, quizais, morrerán desangradas. E con elas e por elas, a todas as nenas que son vendidas con cinco, con seis anos, para encher de carne infantil os bordeis do mundo. Por todas elas, alzo hoxe a voz, o queixume e a rabia. Porque hoxe é o seu día, aínda que ninguén o diga. Aínda que ninguén o saiba.
www.pilarrahola.com
Comentarios