Por Pilar Rahola
Respecto de Israel, nada resulta sorprendente. Son tantos anos de demonización, que algúns xa estamos blindados. Á mítica Eretz parece que ningunha razón lle asiste, a pesar de sufrir sesenta anos de acoso bélico, en forma de guerra directa, ou de pinga malaya terrorista. Como tampouco é aceptable ningunha defensa, a pesar de que os seus inimigos teñen como único obxectivo, destruíla. E, por moito que gañe duramente o dereito internacional, ningún dereito a protexe, asediada por unha xeopolítica cuxo accionar depende dos intereses dos países árabes. É o Estado do mundo máis vixiado e criminalizado e, con todo, o que máis risco de supervivencia padece. De feito, o único que realmente podería desaparecer se os delirios totalitarios de Irán ou do terrorismo yihadista chegasen a bo porto. Dicía, pois, que nada pode sorprender, porque é difícil imaxinar máis inquina contra ese pequeno e torturado país. A pesar diso, o que ocorreu no Salón do Libro de París causa unha fonda desolación. Un pode imaxinar que Libia, cuxo presidente ten contas pendentes co terrorismo en Europa, impida na ONU unha condena contra o asasinato de nenos nunha escola. A vergoña dunha ONU secuestrada polo voto das ditaduras islámicas é xa unha entrañable tradición. E tamén é plausible imaxinar que anos de ocupación siria en Líbano non importen a ninguén, pero calquera movemento defensivo de Israel sexa considerado crime de lesa humanidade. Ou que o adestramento de nenos palestinos para convertelos en bombas humanas sexa considerado un acto de resistencia. Ou que se considere a Israel culpable da pobreza en Palestina e ninguén se pregunte onde van as axudas de miles de millóns de euros aos palestinos. Ou que se compare aos sobreviventes do holocausto cos seus propios verdug
os. Case todo é imaxinable. Pero que os escritores árabes boicoteen aos escritores israelís, nunha feira internacional, e que o resto de escritores do mundo o considere normal, iso, perdoen, supera a miña capacidade de imaxinación. Xa sei que non é a primeira vez que a cultura veta á cultura. Pero o de París é un paso definitivo cara ao envilecimiento do mundo intelectual, unha constatación máis do tristemente só que está o pobo xudeu. Onde están os escritores libres, os intelectuais que se preocupan por crear pontes de diálogo, os defensores da palabra? No nome de que principio de liberdade se pode xustificar un boicot á literatura israelí, parte dela a máis crítica do planeta? Por suposto, que países como Iemen, Arabia Saudita ou Irán boicoteen o Salón, resulta case unha bondade moral. Á fin e ao cabo, o desprezo destas tiranías pola intelixencia é o seu principal aceno de identidade. Pero que escritores árabes recoñecidos non queiran dialogar con Abraham B. Yehoshua, David Grossman ou Amos Oz, e que os escritores europeos consideren o xesto, merecedor de aplauso, é unha triste derrota do pensamento. De feito, unha severa derrota da palabra ante a extorsión. Só me queda pedir que, postos a boicotear a Israel, o boicot sexa máis serio. Por exemplo, que ningún árabe se poña un stent se as súas arterias están obturadas, porque é un invento israelí. Se padecen esquizofrenia, que non usen o método inventado por Israel para a súa detección prematura. Por suposto, as súas mulleres que tiren ao lixo a Epilady, e que non tomen, para a esclerose, a diabete, a hepatite vírica, algúns tipos de cancro, etcétera, os medicamentos que Israel inventou desde que existe. E para ser máis consecuentes, que tiren ao lixo a penicilina, a estreptomicina, a vacina da poliomielitis, o medicamento contra a epilepsia..., porque son inventos xudeus. E que todos eles, os que non queren falar con Amos Oz, se curen cos medicamentos que inventaron en Iemen, en Irán...
La Vanguardia - 19.03.08
Comentarios