Por Manuel Molares do Val
Cada día con maior intensidade os terroristas relixiosos de Hamas lanzan desde Gaza foguetes Kassan sobre vivendas de Israel. Ás veces matan, pero polo seu estoicismo diríase que as familias das vítimas non senten dor: nunca ofrecen espectáculos desgarrador
es, como os achegados aos terroristas cando os israelís os atacan. Os israelís non gritan, non se mesan os cabelos nin se arroxan cinza, e se alguén queda descortizado por un mísil, retiran silenciosamente os seus refugallos das ramas dalgunha árbore, da parede onde están pegados. Pregúntaselles por que non expresan o seu sufrimento, e responden que non vai no seu carácter e que deben manter a dignidade e a enteireza. Como facían os seus antepasados se sabían que ían ás cámaras de gas. Aínda que agora hai resposta: un helicóptero ou un avión israelís lanzan un ataque preciso sobre o lugar onde saíron os Kassan. Pero moitas veces os terroristas xa fuxiron deixando varios nenos palestinos alí. Que aparecen mortos nas televisións de todo o mundo. Corpiños aos que abrazan mulleres que gritan aflixidamente, por homes que berran dándose golpes de peito, todo dentro dun clima asfixiante, barroco e arroibado co sangue infantil. Nese ambiente emotivo os xornalistas adoitamos esquecernos de contar que os terroristas islamitas moitas veces deixan nenos en lugares perigosos mentres fuxen agardando que a morte dos inocentes conmocione o mundo. "Oxalá amasen tanto aos seus fillos como nos odian aos nosos", dicía Golda Meir. Houbo xefes terroristas cuxa garda de corps era unha ducia deses nenos. Ás veces envólvenos en bombas e estóuranos a distancia. As guerras son tamén de propaganda. E os israelís estana perdendo.
Comentarios