AOS KIBUTZIM TAMÉN LLES CAEN OS KASSAM

Por Gavri Bar-Guil

Logo de converterse no "putching-ball" nacional, os membros dos kibutzim nos que tamén caen os mísiles palestinos de día e de noite non parecen ter dereito a levantar a voz. A alarma "Cor Vermella" escóitase en Sderot. A regra está clara para todos: os Kassam caerán, e a caravana pasará. No mellor dos casos informarán de que non se rexistraron vítimas nin danos materiais". No máis tráxico dos casos, os titulares nos xornais do día seguinte encheranse de slogans e títulos de sangue. "Ate cando?", preguntarase o dono do café. "Canto máis se pode aguantar?", gritará a vendedora no tenda de roupa, "se caesen en Tel Aviv", agregarán con ton acusador, "hai tempo que Olmert tería reaccionado". Os habitantes de Sderot son verdadeiros heroes. Se hai alguén que aínda os coida no país, son as redaccións dos diarios, os condutores radiais nos programas da mañá. Grazas a eles, a cidade tinguida de vermello será visitada por Gaydamac e polo último dos políticos esa semana. Os lanzamentos de Kassam contra Sderot expón unha situación imposíbel, insoportábel, ilóxica. Toda axuda que se lles brinde aos habitantes é digna e benvida, aínda se se dá por ricos filántropos. Pero tamén hai que ter en conta que o terríbel problema dos Kassam non se concibe coma un problema dos kibutzim da zona que rodea a Franxa de Gaza. Porque, despois de todo, estes están protexidos polo seu caparazón kibutziano. Pero eles, como toda a empresa de poboamento traballador, convertéronse durante anos no putching-ball de amplísimos sectores da sociedade, tan amplos que quizais xa non teñen dereito a facer escoitar o seu berro. Desde o famoso "envorco" do Likud encabezado por Menahem Beguin, os kibutzim pasaron por un proceso de deshumanización. En todos lados elixiron atacalos: o dormitorio colectivo dos nenos, os subsidios aos agricultores, as súas conexións legais aos terreos. De súpeto, os kibutznikim xa non están conectados á terra nin ao país. Os verdadeiros sionistas son os colonos dos territorios, que erixen asentamentos ilegais, que chocan contra os soldados e os policías, que frustran toda posibilidade de chegar a unha solución de dous estados para dous pobos, que impulsan unha realidade na que os xudeus sexan unha minoría no seu país. A dilusión do status do home do kibbutz traballador deixouno sen voz. É un sector mudo. A súa voz escóitase só en notas de cor sobre as súas hosteles campestres, os festivais da colleita en Shavuot, ou en tempos de guerra. Con todo, como para os habitantes de Sderot, tampouco o futuro dos fillos dos kibutznikim é sempre claro. O traballo na agricultura é duro. En especial cando o disparo directo de Kassam aos campos non permite unha colleita a tempo, unha rega abondosa nin a sementa renovada. En especial, cando xunto á cerca do kibutz os francotiradores disparan ao campesiño de turno que saia a traballar. Permítanme contarlles algo sobre os kibutznikim, aos que tanto nos afixemos a calumniar e vituperar. Igual que a xente de Sderot, tamén eles esperan pasar cada día ilesos. Co son da alarma corren a un lugar protexido, temen polas súas casas, polos seus campos, polos seus galiñeiros e os seus tambos. Tamén eles prométenlles aos seus fillos un futuro mellor, e pídenlle ao estado que cumpra as súas promesas. Eles non se subiron aos autobuses de Gaydamac, nin foron entrevistados en vivo xunto á cantante Ninet. Non os van a ver, en xeral, nas edicións noticiosas nin nos titulares dos matutinos. Cren aínda na santidade da terra, pero non a prefiren ao estado de dereito e á democracia. Miran ao ceo con temerosidade e piden que, se chove, que sexan verdadeiras pingas de choiva, tan necesarias. Levántanse á mañá ben cedo, laboriosos, para educar aos seus fillos na entrega e no amor á terra de Israel. Eses mesmos mozos comandarán, cando crezan, os pelotóns de infantería, as flotillas de tanques e os submarinos. A maioría deles non apoian ataques mortais que borren casas e vidas de civís inocentes. Pois a morte trae máis morte. O diálogo, a negociación, o debate: só así se poderá crear un status quo sen Kassam, sen vidros astillados e sen nenos asustados. Ducias de kibutzim estendidos ao longo da fronteira coa Franxa de Gaza viven unha dura realidade cotiá, pero están firmes na súa vontade de continuar e dicirse a si mesmos unha e outra vez: "Este poboado non o evacuaremos".

Gavri Bar-Guil é secretario do Movemento Kibutziano.