Por Alfonso Rojo
Non é cuestión de criterio ou de valoración. Boa parte dos xornalistas e por extensión dos medios de comunicación españois, son descarnadamente antixudeus. Ninguén cun chisco de sensibilidade e dous dedos de fronte pode permanecer impertérrito ante a imaxe dunha decena de nenos palestinos alumándose con velas ou fronte á noticia de que escasean na Franxa de Gaza medicamentos esenciais. Tampouco ante o espectáculo de decenas de miles de persoas saltando a fronteira con Exipto, para abrazar parentes, aprovisionarse de alimentos ou respirar con máis liberdade unhas horas. Pero non alteremos a realidade. Titular que a xente cruza empuxada polo fame, provocada por Israel, como fixeron algúns, é mentir. Nas filmacións distribuídas polas grandes cadeas de televisión, que se lanzaron como quenllas sobre o acontecemento, non se ven paisanos carrexando sacos de pan ou paquetes de comida e si bastantes con electrodomésticos e antenas parabólicas. Ese detalle ou que o aluvión fronteirizo teña tinguiduras de romaría non minora a traxedia de Gaza ou permite supor que o millón e medio de palestinos atrapados entre Exipto e Israel, nun pedazo de terra sucio e abatido, subsisten en condicións aceptables. As condicións de vida dos habitantes da Franxa, unidas ao atafegante confinamento que padecen, son detestables, pero tamén o é o comportamento dos seus dirixentes. As tropas israelís abandonaron Gaza en outubro de 2005 e desde entón, os milicianos de Hamás non cesaron de disparar contra territorio israelí. A unha media de 20 ataques diarios. Os mesmos tertulianos que esixen indignados que a Comunidade Internacional castigue a Israel por cortar a subministración de carburante a Gaza, podían reclamar unha intervención contra o Goberno de Hamás, por permitir o lanzamento cotián de foguetes Kassam. E non o fixeron, nin o farán. Non ten dereito Israel a defenderse? Podemos criticar que tome medidas contra quen agreden aos seus cidadáns?
Comentarios