Por Carlos De Nápoli
O 27 de xaneiro de 1945, recórdase o Día do Holocausto en memoria das vítimas do exterminio nazi no que foron asasinados seis millóns de xudeus a mans do réxime alemán durante a Segunda Guerra Mundial. Un 27 de xaneiro o exército soviético penetrou en Auschwitz, Birkenau e Monowitz e liberou a ao redor de 7.000 prisioneiros, que na súa maioría atopábanse enfermos e moribundos. Estímase que a SS e a GESTAPO deportaron a Auschwitz a 1.300.000 persoas entre 1940 e 1945. Destas, 1.100.000 foron asasinadas. Hai preguntas que aínda moitos se fan. Por exemplo: Por que os Aliados non bombardeaban as vías que levaban a Auschwitz para impedir a chegada dos trens...? Por que nos abandonaron...?. Carlos de Nápoli, autor de varios libros sobre o nazismo, o último deles "O Pacto Churchill-Hitler" (editado por Norma), achega a súa mirada respecto diso e demostra a comuñón existente entre empresas alemás e americanas que ben pode achegar unha resposta. Quen queira oír que oia.
O 27 de xaneiro cumpriranse 63 anos da liberación do campo de concentración e exterminio de Auschwitz-Birkenau. tomei por costume asistir, polo menos unha vez ao mes, a presentacións de libros. Cando estes tratan sobre cuestións relativas ao nazismo, tomo apuntes nun vello caderno sobre os pequenos debates que xeralmente se desenvolven. Algúns sobreviventes de campos de concentración topan nestas reunións a posibilidade de relatar as súas terribles vivencias. Vivencias que nunca poderán esquecer e que a min sérvenme de exemplo. Coa súa presenza parecen querer testificar que, ate das peores situacións, hai retorno e posibilidade dunha nova vida. Repica, con todo, unha queixa amarga que moitas veces deixei rexistrada. Escoiteina por última vez na presentación do libro de Daniel Muchnick, "Negocios son Negocios" (Edhasa, 2007). A pregunta: Unha sobrevivente exclamou: Por que os Aliados non bombardeaban as vías que levaban a Auschwitz para impedir a chegada dos trens...? Por que nos abandonaron...? "Pobre muller", pensei no meu interior, "que estraña visión das cousas". O complexo Auschwitz-Birkenau era un enorme conglomerado da petroquímica I.G. Farbenindustrie A.G., de capitais estadounidenses e nazis. Para evitar confusións respecto diso, xa que logo da guerra todo se terxiversou por razóns políticas, tomei como fonte de información a creación da compañía relatada polo "New York Times" hai uns 80 anos. A I.G. Farben, como é coñecida vulgarmente, tiña como principal función producir combustibles sintéticos a partir do carbón mediante un proceso coñecido tecnicamente como "hidroxenación". Tamén se fabricaba caucho sintético (Buna). Todos estes enormes establecementos funcionaban con usinas térmicas que producían electricidade a partir do carbón das minas próximas, nas que morreron prisioneiros xudeus e soviéticos en cantidades indescritibles, asunto poucas veces mencionado. Cada grupo xerador fora fabricado por Siemens e constaba de caldeiras enormes e capaces, cada unha, de devorar miles de toneladas de carbón diariamente. Por suposto, calquera obxecto que alí entrase se evaporaba nun intre.
Negocios son negocios
O establishment americano era entón o socio principal da Farben. Algúns investidores notorios foron Henry Ford da automotriz homónima e H. Deterding, por entón dono da Standard Oil (ESSO-EXXON), entre outros famosos. O método e os procedementos para producir combustibles líquidos de altísima calidade a partir do carbón fora desenvolvido polo premio Nobel Friedrich Bergius, quen logo da guerra chegou á República Arxentina e foi o ideólogo fundamental dos chamados Plans Quinquenais do presidente Juan Domingo Perón. As plantas de sintético eran obxectivos de máxima prioridade do Comando de Bombardeo dos Estados Unidos desde moito tempo antes do comezo da guerra. Eran consideradas o branco principal.
A resposta
O tema, complexo de explicar á sobrevivente que se preguntaba por que non atacaron as vías da morte, é que ninguén quería en realidade paralizar aos nazis, e moito menos cando sabían moi ben que invadirían á Unión Soviética. Winston Churchill coñecía desde 1937, por boca do entón embaixador nazi no Reino Unido, Von Ribbentrop, que tal feito se produciría. Este asunto, por demais rechamante, é relatado polo mesmo Churchill na súa obra "A Segunda Guerra Mundial". Co tempo e o transcurso da guerra o viceführer Rudolf Hess voou a Escocia para "arranxar" eses asuntos pendentes. Como podemos apreciar, e só mencionando algúns feitos xa que non podo aquí estenderme no asunto, había demasiados intereses creados como para bombardear as mentadas vías que levaban o seu cargamento humano cara á morte. 
Sempre pode ser peor
Pero as cousas son moito peor do que parecen. Realizáronse varios bombardeos sobre Auschwitz, pero xamais houbo intención de salvar xudeus, soviéticos, homosexuais ou detidos políticos. Cara a 1944 a idea era deter a produción do complexo eliminando a planta, aínda á conta de atacar as barracas que ocupaban os obreiros escravos. Hai fotos destes eventos na maioría dos museos norteamericanos que gardan a memoria do Holocausto. Pero cara finais de 1944, a intención era evitar que as enormes prantas produtivas cos seus segredos caesen en mans dos soviéticos. Respecto diso, ante tan espiñento asunto, paso a describir textualmente as aseveracións do Estudo Estadounidense sobre o Bombardeo Estratéxico - Documento Oficial do Goberno dos Estados Unidos de Norteamérica, Círculo de Aeronáutica, Buenos Aires, 1949: "As plantas de Auschwitz e Heydebreck foron bombardeadas principalmente por mor da súa produción de petróleo e diso-octano. Desde o 1° de xullo de 1944, ate fins de decembro, foron lanzadas 4.800 toneladas de bombas sobre estas dúas plantas, dando como resultado a perda incidental de 62.000 toneladas de metano, ou sexa, o 30% da produción". Por suposto, non atopei, polo menos nese documento, as miles de "baixas colaterais" producidas. Todo isto ocultouse por moitos motivos. Un deles foi diminuír o pago de indemnizacións aos sobreviventes, ocultando a magnitude total da produción de Auschwitz. Na guerra, os xudeus e moitas outras minorías estaban sós, absolutamente sós. Ningún bombardeo se realizou para salvalos.
----------------------------
Cada 27 de xaneiro, Día do Holocausto
No ano 2005 a ONU declarou ao día 27 de xaneiro de cada ano como o Día do Holocausto, en memoria das vítimas do exterminio nazi, no que morreron seis millóns de xudeus a mans do réxime alemán durante a Segunda Guerra Mundial. A decisión foi tomada mediante unha resolución presentada por Estados Unidos e Israel, e adoptada por consenso polos 191 países membros da Asemblea Xeral. O día elixido recorda o 27 de xaneiro de 1945, cando se produciu a liberación do campo de concentración de Auschwitz, en Polonia. Calcúlase que preto de seis millóns de xudeus morreron nos campos de concentración nazis, do mesmo xeito que outros centos de miles de persoas debido á súa orixe étnica, crenzas relixiosas ou orientación sexual. No texto adoptado, entón, polas Nacións Unidas ínstase aos Estados membros a levar a cabo programas educativos para que as futuras xeracións coñezan o que foi o Holocausto dos xudeus e as súas consecuencias. Tamén se reclamou ao entón secretario xeral da ONU, Kofi Annan, que estableza un programa titulado "O Holocausto e as Nacións Unidas", que permita mobilizar á sociedade civil para recordar o que foi esa traxedia, co obxectivo de evitar que se repita. Nun comunicado, Annan expresou a súa satisfacción pola decisión tomada pola Asemblea Xeral, e considerou que as leccións do Holocausto "non se poden simplemente remitir ao pasado e esquecelas". Pola súa banda, o presidente da Asemblea, o sueco Jan Eliasson, manifestou que a resolución adoptada reafirma que o lema "nunca xamais" debe converterse nunha realidade, logo doutras matanzas posteriores.
Comentarios