O estado español non é un lugar cunha poboación numerosa de xudeus e quizais por iso as películas israelís estreadas por aquí nos últimos anos se poden contar cos dedos de ambas mans. Nin sequera os produtos de Amos Gitai, cineasta bandeira e habitual dos festivais internacionais, chegan con regularidade, e no último lustro foi o moi interesante Eytan Fox (Camiñar sobre as augas, Yossi and Jagger) o que máis eloxios recolleu por parte de prensa e público de cines de versión orixinal. Con todo, a Gitai e Fox uníuselles Raphaël Nadjari, nacido en Francia pero implicado absolutamente na súa cultura e na súa relixión, que participou na última edición de Cannes coa austera, suxestiva e nada categórica Tehilim. Cine para interesados na temática e para afeitos a ritmos particularmente pausados, Tehilim é unha película relixiosa en toda regra, pero non unha historia moral. Nadjari nunca xulga ás súas criaturas, e cada unha delas reacciona dun modo oposto ante a misteriosa desaparición do pai de familia. A nai, polo lado máis práctico, loitando contra a burocracia que non lles permite excesos económicos. E avó e tío, desde a vertente máis relixiosa, rezando e rogando pola súa volta mentres adoutrinan aos fillos. Logo, será o espectador o que, dependendo da súa fe, póñase dos nervios ante a actitude do bando, digamos, contrario.
Comentarios