Por Pilar Rahola
Máis de 40 mísiles Qasam foron disparados hoxe cara a Israel e estalaron cinco na cidade de Sderot e outras poboacións que rodean Gaza. Dous dos mísiles impactaron en edificios e provocaron danos de consideración". Esta crónica, que reproduzo da prensa israelí, pertence á semana pasada, pero podería reflectir a situación de calquera día, de calquera mes, de calquera dos últimos anos. O propio Hamas fala de douscentos foguetes e máis de cen proxectís de morteiro, lanzados na última semana. Esta cotidianidade no uso masivo de foguetes marca, á súa vez, a cotidianidade con que se vive nas zonas do sur do país, onde as escolas, o traballo, a compra, todo está supeditado á permanente agresión bélica que chega desde Gaza. Iso sen contar a tráxica tensión polos soldados aínda secuestrados, ou o coñecemento explícito do tipo de educaci
ón para o odio, que se imparte desde a escola e a televisión palestinas, utilizando ate aos mitos de Walt Disney. Ou o tráfico de armamento, desde a fronteira de Exipto. Cada vez que Gaza estala na prensa internacional -e só estoupa cando, finalmente, hai unha reacción israelí-, detrás da noticia, subsisten centenares de ataques previos palestinos, cuxa bondade xornalística non mobiliza ningún interese. Significa, iso, que toda reacción israelí está xustificada? De ningún xeito, e aos feitos me remito. Creo que Ehud Olmert, na súa necesidade de demostrar que é un líder forte -logo da acumulación de erros da guerra do Líbano-, tomou decisións que, aínda que teñen unha lóxica militar, non teñen unha lóxica democrática. Non se pode xustificar, de ningún xeito, o illamento total dunha poboación civil. Ate, aínda sabendo a implicación desa poboación na fustrigación permanente contra Israel. Con todo, que non o defenda, non significa que esqueza a crítica situación que vive Israel, en guerra declarada ou latente desde hai décadas, rodeado de millóns de inimigos que queren facelo desaparecer, demonizado por case todos, vixiado ate o delirio pola prensa internacional, e o único de todo o mundo que non pode perder a guerra nin un só día. Non teño ningunha dúbida que, a pesar da súa notable intelixencia militar e do seu armamento, Israel é o país débil da zona.
A diferenza dos seus inimigos, que poden permitirse ditaduras temibles, apoio loxístico a todo tipo de grupos terroristas e ate ameazas de destrución, Israel mantén unha sólida democracia, achega avances científicos á humanidade, e ademais está obrigada a dedicar o groso máis substancial do seu PIB á urxente necesidade de defensa. É o único país do mundo que vive nunha situación de fustrigación extrema desde que existe, e con todo é o único que ten que pedir perdón por sobrevivir. O que está ocorrendo, pois, en Gaza, é o enésimo capítulo do capítulo de sempre, cuxo percorrido previsible non implica, desgraciadamente, que non se repita. Hamas mantén a violencia cotiá, mantén a ameaza global, e mantén o adestramento no odio antiisraelí. Por suposto, mantén tamén o eloxio público ao martirio. Toda esta bomba de tempo, que estala periodicamente, como estalou a bomba de Hezbollah, e acabou na guerra do Líbano, non merece nin a reprobación da Liga Árabe, que só se reúne para demonizar a Israel, nin a crítica da ONU, nin o repudio internacional. Pola contra, todos os movementos de defensa israelís son demonizados ao instante, e aí temos á corte de intelectuais de pro, alzando a súa indignación ao sol. Paréceme ben a crítica democrática a Israel. Pero, para ser crible, sería bo escoitar algo de solidariedade coas vítimas israelís, algo de denuncia ao terrorismo islamista palestino, algo de indignación polo uso corrupto das axudas internacionais, e algo de preocupación polo papel bélico dos países da zona. E con todo, o silencio. O cal leva a unha conclusión inevitable: que, respecto de Israel, a fronteira entre a crítica democrática, e a criminalización maniquea, é tan fráxil que se viola na maioría de comentarios. Sobre Israel non se fai análise política. Perpetúanse as vellas artes da difamación e da propaganda.
ón para o odio, que se imparte desde a escola e a televisión palestinas, utilizando ate aos mitos de Walt Disney. Ou o tráfico de armamento, desde a fronteira de Exipto. Cada vez que Gaza estala na prensa internacional -e só estoupa cando, finalmente, hai unha reacción israelí-, detrás da noticia, subsisten centenares de ataques previos palestinos, cuxa bondade xornalística non mobiliza ningún interese. Significa, iso, que toda reacción israelí está xustificada? De ningún xeito, e aos feitos me remito. Creo que Ehud Olmert, na súa necesidade de demostrar que é un líder forte -logo da acumulación de erros da guerra do Líbano-, tomou decisións que, aínda que teñen unha lóxica militar, non teñen unha lóxica democrática. Non se pode xustificar, de ningún xeito, o illamento total dunha poboación civil. Ate, aínda sabendo a implicación desa poboación na fustrigación permanente contra Israel. Con todo, que non o defenda, non significa que esqueza a crítica situación que vive Israel, en guerra declarada ou latente desde hai décadas, rodeado de millóns de inimigos que queren facelo desaparecer, demonizado por case todos, vixiado ate o delirio pola prensa internacional, e o único de todo o mundo que non pode perder a guerra nin un só día. Non teño ningunha dúbida que, a pesar da súa notable intelixencia militar e do seu armamento, Israel é o país débil da zona.
A diferenza dos seus inimigos, que poden permitirse ditaduras temibles, apoio loxístico a todo tipo de grupos terroristas e ate ameazas de destrución, Israel mantén unha sólida democracia, achega avances científicos á humanidade, e ademais está obrigada a dedicar o groso máis substancial do seu PIB á urxente necesidade de defensa. É o único país do mundo que vive nunha situación de fustrigación extrema desde que existe, e con todo é o único que ten que pedir perdón por sobrevivir. O que está ocorrendo, pois, en Gaza, é o enésimo capítulo do capítulo de sempre, cuxo percorrido previsible non implica, desgraciadamente, que non se repita. Hamas mantén a violencia cotiá, mantén a ameaza global, e mantén o adestramento no odio antiisraelí. Por suposto, mantén tamén o eloxio público ao martirio. Toda esta bomba de tempo, que estala periodicamente, como estalou a bomba de Hezbollah, e acabou na guerra do Líbano, non merece nin a reprobación da Liga Árabe, que só se reúne para demonizar a Israel, nin a crítica da ONU, nin o repudio internacional. Pola contra, todos os movementos de defensa israelís son demonizados ao instante, e aí temos á corte de intelectuais de pro, alzando a súa indignación ao sol. Paréceme ben a crítica democrática a Israel. Pero, para ser crible, sería bo escoitar algo de solidariedade coas vítimas israelís, algo de denuncia ao terrorismo islamista palestino, algo de indignación polo uso corrupto das axudas internacionais, e algo de preocupación polo papel bélico dos países da zona. E con todo, o silencio. O cal leva a unha conclusión inevitable: que, respecto de Israel, a fronteira entre a crítica democrática, e a criminalización maniquea, é tan fráxil que se viola na maioría de comentarios. Sobre Israel non se fai análise política. Perpetúanse as vellas artes da difamación e da propaganda.
Comentarios