Editorial do xornal Haaretz (06.12.07)O informe norteamericano de intelixencia, que podería xerar unha tranquilización da política dese país fronte a Irán, debe xerar en Israel unha reacción inversa á calma. Mentres Irán siga ameazando aberta e declaradamente con destruír a Israel, non importa o que pense a Intelixencia norteamericana sobre a súa capacidade nuclear. Non se trata dunha fantasía ou dunha paranoia, senón de escoitar as ameazas concretas e permanentes que se escoitan desde Teherán. Devanditas ameazas convertéronse quizais nun ruído de fondo ao que o mundo fixa xa afeito, pero o rol de Israel é aguzar o oído. O presidente de Irán xamais dixo que aceptará ao estado de Israel se asina un acordo de paz cos palestinos; por iso, non hai necesidade de buscar con velas a relación entre a ocupación e a ameaza de destruír a Israel. Pódense ver os alaridos de Mahmud Ahmadinejad como non máis que demagoxia, pero é demasiado perigoso subestimar a intención declarada. Polo tanto, a pregunta de se Irán chegará a alcanzar a capacidade nuclear para exterminar a Israel en dous anos, ou só en sete, é irrelevante. Israel podería perfilarse desde agora como o grao molesto do mundo, logo que os servizos de intelixencia norteamericanos fixesen soar sirenas de calma. Pero só Israel ten motivos para non acougarse. Mentres outros países se divirten analizando o equilibrio entre os intereses económicos fronte a Irán, mentres se preguntan se as sancións serven ás súas axendas ou non, Israel non ten nin pode ter criterios dun lado e doutro, mentres o réxime iraniano actual siga en pé. Nada esencial cambiou desde a publicación do informe norteamericano de intelixencia, fóra do feito de que a posición de Israel fronte á ameaza iraniana quedou debilitada. A lectura do informe non sinala un cambio no terreo, polo menos non un cambio baseado en feitos novos, senón unha fórmula máis ambivalente e unha avaliación flexibilizada, ao momento que custa entender, ate, se a ameaza se reduciu, ou só se postergou, e se a postergación estimada esixe un cambio de política. Este informe, igual que o anterior, determina explicitamente que, ate outono de 2003, Irán desenvolveu armamento nuclear. Respecto do que ocorreu desde entón, o panorama é pouco claro. Hai disidencias entre un corpo de intelixencia e outro sobre a suposición de que o desenvolvemento de armamento nuclear cese realmente, e declárase no informe que non se pode saber se é a intención de Irán renovar o desenvolvemento de armas nucleares no futuro. Os redactores do informe tampouco desbotan a posibilidade de que Irán adquira, ou o adquira no futuro, armas nucleares dunha fonte externa. Non hai información que permita xulgar as súas intencións, pero hai información acumulada, no sentido de que en diversos lugares secretos houbo actividade de enriquecemento de uranio con fins de desenvolvemento de armas nucleares, e que Irán ten a capacidade de produción e tamén a capacidade técnica e científica para producir armamento nuclear en calquera momento. O informe norteamericano de intelixencia é unha estimación que non aumenta nin reduce o temor, e non contén ningún sinal sólido de cambio de política ou tranquilización. De feito, o informe determina que, se Irán quere desenvolver unha bomba, pódeo facer. E se non quere, non o fará. Na política interna estadounidense, quizais a estimación leve unha significación moderadora, pero na política interna de Israel, debe xerar unha reacción inversa, precisamente, debido a que o afloxamento da actitude norteamericana, que podería influír, desde xa, sobre Europa, pon en moi serio perigo a Israel.
Comentarios