Por Julian Schvindlerman
De todas as manifestacións de odio contemporáneas, a negación do Holocausto destácase polo seu robustez: é tan alucinante por definición, tan inconcibible moralmente, que a súa soa mención alude a un mundo irreal, unha sorte de espazo virtual inmoral habitado só polos mais fanatizados dos fanáticos. Negarlle ás vítimas o seu sufrimento é un acto tan vil, tan inhumano, que -correctamente- as sociedades civilizadas puxeron aos seus propagadores fóra de toda aceptación social. Nalgunhas nacións, a predicación deste mal esta ate suxeita a sanción penal. A abundancia de evidencia histórica referente aos acontecementos da Segunda Guerra Mundial é tan masiva que sorprende a persistencia da ofensiva negacionista. De todos os feitos históricos, o Holocausto é posiblemente un dos máis investigados, máis debatidos, máis testemuñados. Varios dos seus sobrevivientes continúan vivindo como testemuñas resenciales dunha traxedia indescritible, tomando forzas de onde xa non hai para deixar un legado de memoria e advertencia ás sucesivas xeracións. E aínda así, aínda cando homes e mulleres xurdidos das profundidades do abismo camiñan ao noso ao redor cos seus brazos tatuados polo horror do seu pasado, persiste -sen signos de esgotamento- a misión terxiversadora dos herdeiros ideolóxicos do nazismo, amparados na mesma xudeofobia febril dos seus antepasados próximos. Xa foi postulado que a negación do Holocausto é unha forma de antisemitismo. Tal como este último, posúe o atributo da irracionalidade, a malicia, e a continuidade. O negador da Shoá é un antisemita que apela a novos recursos para perpetuar un mesmo fin: manter viva a chama do odio ao xudeu, esa chama que o devora internamente e a que tantas veces ao longo da historia consumiu á decencia humana nun fogueira de delirio e despropósito. Posto que, na sabia observación do académico e activista libertario canadiano Irwin Cotler, "hai cousas na historia xudía que son dema
siado terribles como para ser cridas, pero non tan terribles como para suceder". Hoxe en día asistimos ao lamentable espectáculo de conferencias internacionais para promocionar a negación do Holocausto. No Cairo e en Teherán a fins do 2006, en Abu Dhabi a mediados do 2002, e en Ammán a comezos do 2001, encontros de negadores foron celebrados. Ate na axenda diaria dunha conferencia global baixo auspicios das Nacións Unidas, en setembro de 2001 en Durban, Sudáfrica, motivos minimizadores do Holocausto foron incorporados. Que a consiga convocante fose "Conferencia Mundial contra o Racismo, a Discriminación Racial, a Xenofobia e outras formas de Intolerancia" deu un condimento Orwelliano a todo o asunto. Esta irrealidade atopámola tamén en Occidente -onde este "revisionismo histórico" naceu- cando coñecidos negadores (tales como David Irving en Inglaterra e Robert Faurrison en Francia) inician demandas legais contra aqueles que os sinalan como falsificadores da historia. Seres sen alma con egos sensibles, mentireiros indignados ao ficar expostos pola luz da verdade. Pero se do odio ao xudeu provén a negación do Holocausto, tamén sobre a covardía pode sustentarse a súa minimización. Segundo o Daily Mirror, unha escola británica decidiu remover ao Holocausto das súas clases de historia polo temor a "ofender" aos seus alumnos musulmáns, quen nas mesquitas e fogares reciben o ensino de que este feito foi un mito, e no pasado alteráronse ao oír o oposto en clase. En Francia, a recentemente inaugurada Rue Raoul Wallenberg foi situada nun barrio marxinal de Paris e asignar unha curta extensión. A placa explicativa omite indicar que Wallenberg salvou a xudeus durante a Segunda Guerra Mundial (motivo polo cal estaba presumiblemente sendo homenaxeado) e a cerimonia realizouse un sábado á mañá; en coincidencia co Shabbat xudeu, de maneira que diplomáticos israelís e dirixentes xudeus non puideron asistir. "É probable que os responsables da zona considerasen a sensibilidade dos islamitas radicais que habitan na veciñanza" conxeturou Shimon Samuels do Centro Simon Wiesenthal. Con crecente inquietude, advertimos tamén a presenza da banalización do Holocausto. "Temo que non aprendemos da nosa histori
a", opinou o profesor alemán Wolfram Richter da Universidade de Dortmund ao comentar sobre a suposta discriminación europea cara aos inmigrantes musulmáns, "O meu principal temor é que o que lle fixemos aos xudeus poderiamos facerlle agora aos musulmáns". Ken Livingstone, Alcalde de Londres, viu "ecos" da "demonoloxía da Alemaña Nazi" no debate sobre a vestimenta islámica en Europa. Pola súa banda, a académica Fania Oz-Salzberger, filla do renombrado novelista israelí Amoz Oz, comparou a situación das mulleres musulmás en Europa ás experiencias da súa propia avoa cando debeu abandonar Praga ante o avance alemán. Tal como sinalaron Efraim Karsh e Rory Miller (de cuxa monografía "Europe´s Persecuted Muslims?" tomei as citas anteriores), isto sucede á vez que aumenta o sentimento de vulnerabilidade das comunidades xudías en Europa, en gran parte debido á intimidación violenta que exercen, precisamente, aqueles que hoxe están sendo descritos como posibles novas vítimas doutro "Holocausto" europeo. Nun mundo no que os xudeófobos negan o Holocausto, os covardes minimízano, e os cínicos o banalizan, xorde unha importancia especial na acción de non esquecer. É por iso que os actos de recordación conmemorados cada ano non deben ser vistos só coma un tributo ao pasado -algo moi digno de seu- senón tamén como unha afirmación de cordura ante un mundo aloucado; unha sorte de antídoto social contra a desinformación reinante. Tomemos o exemplo daqueles que atravesaron as portas do inferno e regresaron cunha sentida determinación de divulgar o inenarrable para honrar a memoria dos asasinados, para alertar aos nosos contemporáneos, e para documentar para sempre a valía dos esamparados e o seu triunfo moral ante a encarnación do Mal.
siado terribles como para ser cridas, pero non tan terribles como para suceder". Hoxe en día asistimos ao lamentable espectáculo de conferencias internacionais para promocionar a negación do Holocausto. No Cairo e en Teherán a fins do 2006, en Abu Dhabi a mediados do 2002, e en Ammán a comezos do 2001, encontros de negadores foron celebrados. Ate na axenda diaria dunha conferencia global baixo auspicios das Nacións Unidas, en setembro de 2001 en Durban, Sudáfrica, motivos minimizadores do Holocausto foron incorporados. Que a consiga convocante fose "Conferencia Mundial contra o Racismo, a Discriminación Racial, a Xenofobia e outras formas de Intolerancia" deu un condimento Orwelliano a todo o asunto. Esta irrealidade atopámola tamén en Occidente -onde este "revisionismo histórico" naceu- cando coñecidos negadores (tales como David Irving en Inglaterra e Robert Faurrison en Francia) inician demandas legais contra aqueles que os sinalan como falsificadores da historia. Seres sen alma con egos sensibles, mentireiros indignados ao ficar expostos pola luz da verdade. Pero se do odio ao xudeu provén a negación do Holocausto, tamén sobre a covardía pode sustentarse a súa minimización. Segundo o Daily Mirror, unha escola británica decidiu remover ao Holocausto das súas clases de historia polo temor a "ofender" aos seus alumnos musulmáns, quen nas mesquitas e fogares reciben o ensino de que este feito foi un mito, e no pasado alteráronse ao oír o oposto en clase. En Francia, a recentemente inaugurada Rue Raoul Wallenberg foi situada nun barrio marxinal de Paris e asignar unha curta extensión. A placa explicativa omite indicar que Wallenberg salvou a xudeus durante a Segunda Guerra Mundial (motivo polo cal estaba presumiblemente sendo homenaxeado) e a cerimonia realizouse un sábado á mañá; en coincidencia co Shabbat xudeu, de maneira que diplomáticos israelís e dirixentes xudeus non puideron asistir. "É probable que os responsables da zona considerasen a sensibilidade dos islamitas radicais que habitan na veciñanza" conxeturou Shimon Samuels do Centro Simon Wiesenthal. Con crecente inquietude, advertimos tamén a presenza da banalización do Holocausto. "Temo que non aprendemos da nosa histori
a", opinou o profesor alemán Wolfram Richter da Universidade de Dortmund ao comentar sobre a suposta discriminación europea cara aos inmigrantes musulmáns, "O meu principal temor é que o que lle fixemos aos xudeus poderiamos facerlle agora aos musulmáns". Ken Livingstone, Alcalde de Londres, viu "ecos" da "demonoloxía da Alemaña Nazi" no debate sobre a vestimenta islámica en Europa. Pola súa banda, a académica Fania Oz-Salzberger, filla do renombrado novelista israelí Amoz Oz, comparou a situación das mulleres musulmás en Europa ás experiencias da súa propia avoa cando debeu abandonar Praga ante o avance alemán. Tal como sinalaron Efraim Karsh e Rory Miller (de cuxa monografía "Europe´s Persecuted Muslims?" tomei as citas anteriores), isto sucede á vez que aumenta o sentimento de vulnerabilidade das comunidades xudías en Europa, en gran parte debido á intimidación violenta que exercen, precisamente, aqueles que hoxe están sendo descritos como posibles novas vítimas doutro "Holocausto" europeo. Nun mundo no que os xudeófobos negan o Holocausto, os covardes minimízano, e os cínicos o banalizan, xorde unha importancia especial na acción de non esquecer. É por iso que os actos de recordación conmemorados cada ano non deben ser vistos só coma un tributo ao pasado -algo moi digno de seu- senón tamén como unha afirmación de cordura ante un mundo aloucado; unha sorte de antídoto social contra a desinformación reinante. Tomemos o exemplo daqueles que atravesaron as portas do inferno e regresaron cunha sentida determinación de divulgar o inenarrable para honrar a memoria dos asasinados, para alertar aos nosos contemporáneos, e para documentar para sempre a valía dos esamparados e o seu triunfo moral ante a encarnación do Mal.
Comentarios