Por Mario Wainstein
Hai algunha probabilidade de que a Conferencia de Annapolis teña éxito? O risco dun fracaso e as súas dramáticas consecuencias non debería disuadir aos promotores da intención de celebrala? As respostas a estes e outros interrogantes dependen de quen as dea, e de que se entende por éxito ou fracaso. Se por éxito se entende, como pretenden os palestinos, un acordo definitivo de todo o conflito, incluído un cronograma de acción, estamos á porta dun rotundo fracaso. Non hai ningunha posibilidade de que nin iso nin nada semellante xurda en Annapolis nin agora nin dentro de seis meses, para dar un lapso similar ao que se barallou como factible de éxito. Se o que se pretende é chegar a un acordo en teoría, un marco que enuncie os principios que deben guiar a quen busquen un acordo futuro, iso pódese lograr pero non é necesario porque xa se obtivo: en Oslo, en Taba, en Xerusalén (Nusseiba-Ayalón) e en Xenebra (Beilin-Abed Rabo). É ridículo, con todo, supor que se pode chegar a un acordo de verdade, é dicir, aplicable, en Annapolis ou en Wáshington ou en Xerusalén. O Goberno presidido por Ehud Olmert non ten maior capacidade de acción que o que presidía Ariel Sharón, e ningún dos dous estivo en condicións de mover do seu lugar aínda que sexa a un só dos asentamentos ilegais, nin sequera aos que teñen cinco caravanas e un tanque de auga, a pesar das solemnes promesas dadas ao propio presidente de Estados Unidos. Algún de verdade cre que podería evacuar a máis de 50.000 persoas, que é o que esixiría o mellor dos plans desde o punto de vista israelí? Pero quen non pode de ningún xeito chegar a nada, aínda que exista a mellor boa vontade do mundo, é o Goberno palestino de Mahmud Abbás. Poden seica el ou o primeiro ministro Salam Fayad asinar calquera cousa no nome do pobo palestino, cando nin sequera teñen o control sobre Gaza, que debe formar parte do futuro Estado, para non falar xa dos refuxiados da diáspora? É máis fácil imaxinar a Olmert convencendo aos colonos que evacúen por propia vontade e pacificamente os asentamentos, que a Abás renunciando cun mínimo de autoridade, no nome dos palestinos, ao dereito ao retorno. Se a Conferencia de Annapolis non pode ter éxito, a pregunta é para que se fai. É coma se de súpeto todos fosen ou se fixesen os idiotas. Pódense arriscar algunhas respostas. A primeira de todas é que efectivamente todos son ou fanse os idiotas. A idiotez humana é unha calidade que debe ser tida en conta como factor posible e que en reiteradas ocasións ocupou o centro do escenario da historia. A segunda é que todos: Israel, os palestinos, Estados Unidos, os países árabes e a maioría dos europeos, entenden que a verdadeira ameaza está en Irán, cun réxime que exporta violentamente a revolución islámica e que está como máximo a unha distancia de dous anos de armarse con bombas nucleares. A medida que pasan os días e os meses con sancións tartamudeadas, máis nos achegamos a ese fatídico día no cal, no mellor dos casos, o mundo volverá a unha guerra fría e un balance de horror e vivirá baixo a ameaza da hecatombe. Hoxe son xa moitos máis os que entenden que Israel queda baixo ameaza directa e na primeiro liña de fogo, pero detrás hai unha longa lista de países e culturas en todo Occidente. Para facer fronte a esa ameaza real e concreta, o mundo occidental se apresta a dar dous pasos. O primeiro é tratar de estrangular diplomaticamente ao réxime de Teherán en forma moito máis decidida que ate agora. O segundo é impedir pola forza, no caso que a diplomacia non sexa bastante disuasiva, que ese réxime teña armas nucleares. Non hai un sen o outro. Ate os que xa agora están convencidos de que non hai outra alternativa que a intervención militar, entenden que antes hai que consolidar unha coalición o máis ampla posible, que será a que en definitiva, probablemente a través do Consello de Seguridade, lanzará o ultimato. A Conferencia de Annapolis é un paso nesa dirección. O obxectivo non é a solución do conflito local, aínda que é probable que se presionará para esgrimir os maiores logros posibles. Como no xogo do billar, quéreselle pegar a unha bóla, pero coa intención de golpear a unha terceira, que non é a que está en xogo neste momento. Israel pasa a ser a bóla golpeada. O metálico co cal se paga para acceder á postura contra un país islámico como Irán sen ser sospeitoso de colaboracionista con Satanás, como necesitan os países árabes, nin anti árabe, como necesitan os países europeos a quen presenzas como as de Arabia Saudita danlles o visto e prace. Que pode facer Israel? Deixar facer o máximo sen pór en perigo a súa existencia. A iso imos
Comentarios