AS PROFECIAS XENOCIDAS



Por Daniel Jonah Goldhagen

En 1904, o xeneral Lothar von Trotta, o gobernador alemán da colonia de África Suroccidental (hoxe Namibia), proclamou publicamente: "Dentro das fronteiras alemás, cando se atope a calquera Herero, tanto armado como desarmado, con gando ou sen el, dispararase contra el". En 1939, xusto antes do comezo da Segunda Guerra Mundial, Hitler declarou ao mundo a súa intención de aproveitarse dunha guerra mundial para obter "a aniquilación da raza xudía en Europa". Recentemente, o presidente de Irán, Mahmud Ahmadineyad, pediu publicamente a aniquilación de Israel. Poucos días despois repetiu o seu chamamento a "borrar a Israel do mapa". Para que exista un xenocidio deben coincidir dous elementos, a intención e a oportunidade; a intención adoita ser moi anterior á adquisición dos medios e circunstancias necesarios para levala á práctica. En África do suroeste, a intención non podía estar máis clara, e a oportunidade tamén estaba presente, dada a abafadora superioridade militar dos alemáns. Estes levaron a cabo unha matanza sistemática que acabou con tres cuartas partes do pobo Herero. Hitler expresara o seu desexo de "exterminar" aos xudeus xa en 1920, pero ate que Alemaña conquistou Europa, non tivo ocasión de converter os seus desexos en realidade, cousa que se apresurou a facer co asasinato de seis millóns de persoas. Como reaccionou o mundo ante Ahmadineyad, o herdeiro retórico de Von Trotta e Hitler? Coa excepción do portavoz da Autoridade Palestina, os líderes do mundo árabe e islámico permaneceron en silencio. Os xornais dos seus países -coa súa aprobación tácita- publicaron o discurso de Ahmadineyad nas súas portadas, sen ningún comentario. No mundo democrático, os dirixentes políticos e os editorialistas condenaron de forma categórica as súas palabras. Pero as preguntas fundamentais seguen sen resposta: ate que punto debemos tomar en serio as afirmacións de Ahmadineyad? Máis en concreto, que relación hai entre as palabras de Ahmadineyad e a súa verdadeira intención? E coincidirán a vontade e a oportunidade? Moitas informacións e numerosos comentaristas describen a Ahmadineyad como un exaltado, un ex revolucionario estudantil que é politicamente inmaduro e irresponsable, ou como un dirixente político débil que fala para o seu propio público. Outros fan caso omiso das súas palabras porque as consideran baleiras, e sosteñen que Irán non podería nin querería polas en práctica. Moitos suxiren que outros dirixentes máis responsables, como o ex presidente iraniano Hashemi Rafsanyani, supostamente moderado, son máis representativos da verdadeira situación do pensamento e a política en Irán. Con todo, en decembro de 2001, o "moderado" Rafsanyani falou de xeito aínda máis explícita sobre a necesidade de aniquilar a Israel nun discurso dirixido á nación con motivo do Día de Quds (Xerusalén). "Se un día o mundo islámico dispón tamén de armas como as que agora posúe Israel, entón a estratexia dos imperialistas se estancará, porque bastará o uso dunha soa bomba nuclear en Israel para destruílo por completo, mentres que ao mundo islámico só lle causaría un escaso dano. Non é irrazonable pensar nesa posibilidade". Rafsanyani, logo de sopesar as repercusións da política xenocida, declaraba que o prezo merecía a pena. Xa son dous os presidentes iranianos que falaron con claridade de destruír Israel, e o venres 28 de outubro, en actitude desafiante, Ahmadineyad reiterou as súas esperanzas xenocidas a pesar da condena do mundo. Na súa época, as profecías xenocidas de Hitler tacháronse de bravatas ou non se tomaron en serio. Tendo en conta a estreita relación entre as declaracións e as intencións xenocidas que mostra a historia e os enormes custos políticos que ten hoxe o feito de que o dirixente dun país proclame abertamente ese tipo de ambicións, sería unha tolemia non comprender que as palabras dos líderes iranianos son a manifestación das súas intencións. E iso lévanos á cuestión da oportunidade. Irán xa ten mísiles capaces de chegar a Israel. Na actualidade está desenvolvendo armas nucleares, o cal enfrontoulle con Estados Unidos e gran parte de Occidente. Se Irán obtén esas armas nucleares, seríalle fácil destruír Israel e producir un segundo Holocausto. Israel é un país xeograficamente diminuto, do tamaño de Maryland. Tres mísiles poderían volver inhabitables as súas tres cidades máis importantes, Tel Aviv, Jerusalém e Haifa, e matar por centos de miles de persoas. Como sabe Rafsanyani, un só mísil estratéxico colocado preto de Tel Aviv -onde Israel ten un ancho de só uns 15 quilómetros- sería suficiente para destruír, na práctica, o país. É certo que Israel ten capacidade de devolver o golpe cos seus submarinos nucleares, pero, como dixo ás claras Rafsanyani, o enfrontamento que destruiría Israel só "faría escaso dano" ao Islam, un prezo "racional" que merece a pena valorar. A intención xenocida dos líderes iranianos é evidente. É posible que pronto dispoñan dos medios. Que se pode facer? Non debemos recibir as palabras dos dirixentes iranianos como meras bravatas e limitarnos a condenalas, como fixo Kofi Annan, con morna "consternación", senón tomalas en serio, como presaxio dunha estratexia posible. É imperativo que Irán non chegue a ter os medios que permitan aos seus dirixentes "considerar" verdadeiramente a posibilidade de levar á práctica os desexos expresados. Os líderes israelís sábeno e así o dixeron. Tommy Lapid, membro do comité de defensa e asuntos exteriores do Knesset israelí, declarou hai pouco que se Estados Unidos e os europeos non paran a Irán, "cando a situación alcance o punto de non retorno, Israel terá que actuar". Non se trata de mera paranoia israelí. Se Bin Laden, que actúa impulsado por unha ideoloxía islamista semellante á dos dirixentes iranianos, puidese atacar Nova York cun mísil nuclear, non o fixo? Quen, en Nova York, Londres, París ou Berlín, permanecería pasivo se un Bin Laden ou un Ahmadineyad estivese a piques de desenvolver un mísil nuclear logo de proclamar a súa vontade de destruír Estados Unidos, Gran Bretaña, Francia ou Alemaña? Seica os aliados do país ameazado -e todos os países democráticos- non farían todo o posible, incluído destruír a incipiente capacidade xenocida do aspirante a asasino de masas? Por que ten que ser distinto cando o branco é Israel? O propósito iraniano de destruír Israel non ten nada que ver con que haxa un arranxo xusto do conflito israelo-palestino, como os propios líderes de Irán deixaron claro. Consideran que a propia existencia de Israel é, en si, unha ofensa contra o Islam, porque constitúe un posto avanzado dos valores que máis condenan, os dos países democráticos e pluralistas. Non todos os cidadáns nin os dirixentes islámicos desexan entrar en guerra co Occidente democrático. Pero algúns, si. Talvez Israel sería o primeiro obxectivo nuclear, pero podería non ser o único. Deixar que o réxime iraniano actual obteña armas nucleares sería tan irresponsable como as accións de quen non tomaron en serio a Hitler.
Daniel Jonah Goldhagen, é autor do libro "Os verdugos voluntarios de Hitler".

Comentarios

sean dixo…
Este comentario foi eliminado por un administrador do blog.
sean dixo…
ups lo de arriba fue sinquerer.

me encanta este blog, soy de galicia pero JAMAS pense que encontraria un blog gallego a favor de israel. Pense que era algo incompatible, ya me habia cansado de defender siempre a israel y acabar discutiendo.



saludos