AHMADINEYAD, O PRESIDENTE FILÓSOFO?

Por Rahim Kaderi

Escribe que hai máis de dous meses o presidente Ahmadineyad pretende mostrar un perfil académico, filosófico e científico, e ate é denominado pola súa Oficina Presidencial como o Sócrates do novo século. Para facer gala deste perfil, o presidente iraniano elixiu a prestixiosa Universidade de Columbia, onde realizou o seu polémico discurso. Calquera pode preguntarse a que dedica o seu tempo o "filósofo presidente" se nin sequera sabe que no seu país hai xente condenar# á morte, existe a homosexualidade e as mulleres sofren unha discriminación que vai en aumento. Rahim Kaderi é un intelectual kurdo residente en España. Profesor e tradutor, foi o encargado de traducir do kurdo ao español a película de Bahman Ghobadi "As tartarugas tamén voan", galardoada coa Concha de Ouro no Festival Internacional de Cine de San Sebastián.

En español

Desde hai máis de dous meses, Ahmadineyad, presidente da República Islámica de Irán, pretende mostrar un perfil académico, filosófico e científico, e ate foi denominado, pola súa Oficina Presidencial como o Sócrates do novo século. Talvez por iso, antes de partir cara a Nova York para asistir á Asemblea Xeral da ONU, caldeou o ambiente pondo en cuestión o sistema educativo de EEUU e declarando que os estudantes norteamericanos non estaban ben formados, entre outras cousas, porque pensaban que era o presidente palestino. Non só os estudantes de EEUU, que viven a decenas de miles de quilómetros de Irán, senón tamén moitos dos que viven en Irán e saben perfectamente quen é o presidente do seu país, quedan perplexos cando escoitan o que di Ahmadineyad. Por exemplo, ao ser preguntado por un posible ataque a Irán, asegurou que, como enxeñeiro, fixera os seus cálculos e analizado diversos parámetros para chegar á conclusión de que tal cousa non ocorrerá xamais.

Un "saber" polémico.

Para facer gala do seu perfil académico, Ahmadineyad elixiu a prestixiosa Universidade de Colombia, onde realizou o seu polémico discurso. Tras o vexatorio e descortés recibimento que tivo e as duras verdades ditas polo reitor, calquera outro mandatario desistiría, pero el continuou, realizando unhas declaracións e dando unhas respostas que empeoraron aínda máis a súa mala imaxe. Preguntáronlle polo xornalista Adnan Hasanpur e o militante pro dereitos humanos Hiwa Butimar, dous activistas kurdos condenados á morte. A pesar de que existe unha campaña internacional para salvarlles a vida e ate algúns mandatarios e organismos europeos esixiron ao réxime iraniano a súa posta en liberdade, o ultra reaccionario presidente da República Islámica dixo descoñecer esas condenas á morte, deixando así pampos a todos os presentes. Despois preguntáronlle pola situación dos homosexuais. Ahmadineyad non utilizou a palabra equivalente a homosexual en farsi (persa) senón un termo pexorativo que provocou gargalladas e apupos. Orgulloso do que dicía, informou de que a homosexualidade é un fenómeno inexistente en Irán. Noutro disparate da súa intervención, reclamou que se permitise realizar unha investigación sobre o Holocausto. Ao parecer, o Sócrates do século XXI non sabe que existen miles de libros, documentos, testemuños, reportaxes, etc., sobre o xenocidio nazi.

Irán e a memoria do 11-S

Despois, Ahmadineyad pretendeu visitar a Zona Cero de Nova York, mostrando de forma hipócrita a súa sorpresa porque as autoridades non llo permitisen. Neste sentido, hai que recordar que desde a instauración da República Islámica, o aiatolá Jomeini tachou a EEUU de "Gran Satán", permitindo o secuestro durante 444 días de medio cento de membros do corpo diplomático, contraviniendo así todas as leis internacionais, mentres a consigna "Morte a América" ou a queima de bandeiras estadounidenses converteuse en algo cotián no réxime dos aiatolás. Tamén habería que preguntarse cal foi a postura do réxime da República Islámica ante o 11 de Setembro, cal foi a reacción da Policía e das forzas de orde do réxime cando miles de iranianos acendían velas en solidariedade e sinal de duelo coas vítimas do 11-S. Hai que destacar que entón en Irán gobernaba "o reformista" Jatami, que coas súas falsas promesas decepcionou a millóns dos seus votantes. Seica Ahmadineyad condenou nin sequera unha soa vez o atentado como para que poida visitar un lugar tan emblemático? Calquera se pode preguntar a que dedica o seu tempo "o filósofo presidente" se nin sequera sabe que no seu país hai xente condenar# á morte ou existe a homosexualidade, se nin sequera sabe que miles de mulleres iranianas teñen que exercer a prostitución, tanto en Irán como nos países árabes veciños, debido á pobreza que azouta o país, que por todas as partes existen dentro de Irán "Guantánamos" e "Abu Graib", e que as últimas cifras de execucións na forca son arrepiante. Ahmadineyad e a súa Oficina Presidencial teñen dereito a dar unha magnífica imaxe do país e do seu presidente, aínda que non corresponda á realidade, pero non poden tomar por idiotas ao resto do mundo. Uotro tanto do mesmo ocorreu coa súa intervención na Asemblea Xeral da ONU. Para moitos analistas, Ahmadineyad confundiu este foro de dignatarios cunha mesquita. Seguindo o seu devocionario e de forma demagóxica, referiuse ao destacado lugar que a muller debe ocupar na sociedade, ocultando a represión e as inxustizas que sofre a muller iraniana. Segundo as leis do réxime de Irán, a muller non é máis que unha mercancía ao antollo do home; a muller é azoutada, é lapidada. Tamén é sobradamente coñecido que, segundo as leis da República Islámica, só o home ten dereito ao divorcio.

A discriminación da muller

Hai pouco máis de dúas semanas presentouse un proxecto de lei ao Parlamento de Irán (Majlis), segundo o cal a un home bástalle demostrar ante un tribunal relixioso a solvencia económica suficiente para ser equitativo coas súas esposas para que poida casar dúas, tres... veces. A Premio Nóbel de Paz de 2003, Shirin Ebadi, nunha recente entrevista arremetía contra o proxecto, tachándoo de retrógrado e advertindo sobre as súas consecuencias, ao mesmo tempo que criticaba ás parlamentarias que participaran na súa elaboración. Ebadi aseguraba que con este proxecto legalízase a conversión da muller en mercancía sexual para os podentes. Ate agora, para que un home puidese ter outra esposa, era imprescindíbel o consentimento da muller que xa tiña, un requisito que desapareceu coa nova lei. Para a Premio Nóbel da Paz, o máis indignante é que a "equidad económica" á que está obrigado o marido coas súas esposas soamente demóstrase unha vez consumado o matrimonio, o cal elimina calquera obstáculo para que un home case máis dunha vez. E se o marido non é equitativo? Grazas á lexislación dos aiatolás, ¡¡non pasa nada: a mercancía sexual regresa a casa dos seus pais!!. Seguindo o seu devocionario, ante a Asemblea Xeral da ONU, Ahmadineyad fixo un feroz ataque ao Consello de Seguridade, desacreditando as súas resolucións e cuestionando a súa composición e o seu funcionamento. Con todo, el sabe perfectamente que, a pesar da súa insistencia, o dossier nuclear de Irán non está pechado e que non moi tarde se aprobará unha nova resolución condenatoria, a terceira, que apertará aínda máis as torcas do embargo. En definitiva, nesta ocasión, tampouco lle acompañou a sorte a Ahmadineyad na súa viaxe á ONU, por moito que diga, como fixo dentro da súa paranoia ao regresar da súa viaxe anterior, que unha aureola divina envolveulle mentres dirixía as súas palabras aos mandatarios de todo o mundo.