Por Pilar Rahola
Esa antipática pregunta do millón. Que pasaría se a ofensiva do exército libanés contra as milicias terroristas afincadas no seu territorio fose perpetrada polo exército israelí? Correrían ríos de rabia, as rúas encheríanse de manifestantes indignados e nos recunchos do odio queimaríanse bandeiras coa estrela de David. En España, as Marujas Torres que abundan nas redaccións do prexuízo e o tópico vomitarían a bilis que lles xenera Israel e o mundo se prepararía para a enésima condena. Por suposto, os países máis libres do planeta, entre eles as ditaduras árabes, pedirían a repulsa contra Israel e, nas universidades, os nosos mozos se porían as kefías da solidariedade virtual. Nalgún recuncho da gran Persia, un sinistro totalitario ameazaría novamente coa destrución do "ente sionista", e o ruído do novo antisemitismo que corroe ao mundo faría aínda máis sonoro o pesado silencio dos intelectuais con criterio. E así repetiriamos episodios reincidentes que, desde hai décadas, demonizan ate o delirio ao pequeno país hebreo. Culpábel se se defende. Culpábel se mata aos seus inimigos. Culpábel se o matan. Culpábel por intentar existir e culpábel por non ser vencido nas guerras que tivo que sufrir. O principal delito de Israel é, para moitos, resistir. Díxoo o premio Nobel Imre Kertész: "Meu Deus, que ben que poida ver a estrela xudía sobre os tanques israelís e non cosida sobre a miña roupa como en 1944". E non facía un alarde de militarismo, c
ontrario ao seu ideario: constataba que o xudeu, após de séculos, era capaz de defenderse. Agora, un ano despois e sen o acoso e derribo que sofre Israel, o exército do país do cedro está intentando facer o mesmo que fixo o exército israelí: liberar ao seu territorio da actividade terrorista que atenta contra a súa integridade. Unha actividade que chegou a converter ao Líbano no hangar desde onde se dispara todo o aparato do discurso de aniquilación de Israel. En certa medida, para os países da zona implicados no terrorismo e para os propios militantes fundamentalistas, o Líbano é un corpo ideal para parasitar, perfecto para plantar tendas, montar campos de adestramento, transportar armas, adoutrinar cerebros e preparar a enésima ofensiva bélica. De feito, Siria ocupouno durante anos ante a pasividade do mundo, cuxa única preocupación sitúase, sempre, quilómetros ao sur de Tiro e Sidón. Os centenares de libaneses, como recorda George Karim Chaya, maronita exiliado, que tiveron que fuxir logo da ocupación siria, nunca foron problema de ninguén. Como non o foron os pobos cristiáns masacrados polas milicias de Arafat, ou a lenta e efectiva creación do que o arabista francés Jean-Pierre Filiu chama un Jihadistan, un territorio físico, armado e blindado onde plantar a bandeira do territorio simbólico ao que aspira o jihadismo. E onde preparar as moitas guerras nas que está implicado. De feito, trátase dun proceso de canibalismo que xa se desenvolveu nas montañas de Chechenia, nos montes de Caxemira, nas selvas de Filipinas, nas sabanas de Somalia, por suposto, en Iraq. Do somalí Sharif Sheik Ahmed ao grupo filipino Abu Sayyaf, das hostes do desaparecido checheno Shamil Basayev aos militantes paquistanís de Lashkare Toiba, do Estado islámico iraquí ao propio Bin Laden, pasando po
r Hamas e polo indonesio Jemaah Islamiyah, todos eles son clons do Fatah al-Islam libanés que está combatendo o exército do Líbano. Usan causas conxunturais, pero o seu obxectivo é planetario, e é totalitario. Que ninguén chegue á estupidez de crer que estamos ante movementos de liberación. Moi ao contrario: son movementos contra a liberdade. A pregunta, con todo, é a pertinente: como chegamos ate un Líbano secuestrado por exércitos alleos a miúdo máis fortes que o propio exército do país? Este é o meu persoal catálogo de causas, máis aló das tópicas que se usan para reducir ao cómodo simplismo un incómodo e complexo conflito. A primeira causa ten que ver coa vampirización que os países árabes fixeron do Líbano, considerado o patio traseiro para hostigar a Israel e complicar o problema palestino. Non só se invadiu o territorio e financiáronse todo tipo de milicias, senón que desde o Líbano atacouse ao eterno inimigo. Os países da zona, e Siria e Irán en particular, nunca se tomaron en serio a independencia da pequena república. Só así se entende como Siria puido ocupala impunemente durante décadas. Non recordo, por exemplo, que ningún país árabe pedise a retirada siria do Líbano. E, por suposto, tampouco conmoveu nunca aos habituais manifestantes antiimperialistas, nin á ONU. Outro motivo, paralelo, foi o uso privado do Líbano que perpetrou Arafat e que levou ao famoso erro histórico israelí de meterse no bulleiral libanés. No Líbano, o problema palestino pa
sou de ser unha triste consecuencia da Guerra dos Seis Días a ser un tema enquistado e usado como ariete para destruír a Israel. Foi no Líbano onde realmente se creou o problema palestino, unha diáspora permanente de miles de persoas, metidas en campos imposibles, e ás que non se lles permitiu ter ningunha outra nacionalidade que a palestina, para que o problema humano fose un problema irresoluble. A radicalización deses campos era unha crónica anunciada. Por preguntar, imaxinámonos que ocorriría se os millóns de alemáns desprazados do Oder-Neisse (a famosa "liña Curzon"), logo da Segunda Guerra Mundial, fosen metidos en campos, convertidos en refuxiados eternos e usados como ariete contra Polonia? Iso fixeron os árabes, cos árabes que fuxiran das guerras con Israel: usalos como estratexia militar. O resultado é o actual. Díxoo o cristián palestino Elias Joury, citado polo profesor da University of Western, de Ontario, Salim Mansur, nun artigo recente: "Palestina non é un país que teña bandeira. Palestina é unha condición. Todo árabe 
é palestino...". É dicir, o palestino é unha ideoloxía, e, como tal, o uso dos palestinos a favor desa ideoloxía é unha estratexia lícita. Así o pensaron desde os marxistas dos países árabes de primeira hora ate os nacionalistas panarabistas, pasando polos islamitas radicais. E se o palestino é munición ideolóxica, o Líbano foi o cuartel de batalla. Das guerras presentes, e das guerras pensadas para o futuro. Desde hai anos, estas guerras teñen no jihadismo o seu abono ideolóxico, no palestino a súa escusa e na creación dun califato islámico planetario o seu soño totalitario. Contra todo isto loita o exército libanés. Non se trata, pois, dunha simple continxencia violenta. Trátase dunha auténtica ofensiva de liberación nacional. O Líbano é un país secuestrado, ocupado por miles de militantes dunha ideoloxía destrutiva, profusamente financiados desde o estranxeiro. Ou se libera desta pesada carga ou toda a zona será refén do jihadismo criminal.
ontrario ao seu ideario: constataba que o xudeu, após de séculos, era capaz de defenderse. Agora, un ano despois e sen o acoso e derribo que sofre Israel, o exército do país do cedro está intentando facer o mesmo que fixo o exército israelí: liberar ao seu territorio da actividade terrorista que atenta contra a súa integridade. Unha actividade que chegou a converter ao Líbano no hangar desde onde se dispara todo o aparato do discurso de aniquilación de Israel. En certa medida, para os países da zona implicados no terrorismo e para os propios militantes fundamentalistas, o Líbano é un corpo ideal para parasitar, perfecto para plantar tendas, montar campos de adestramento, transportar armas, adoutrinar cerebros e preparar a enésima ofensiva bélica. De feito, Siria ocupouno durante anos ante a pasividade do mundo, cuxa única preocupación sitúase, sempre, quilómetros ao sur de Tiro e Sidón. Os centenares de libaneses, como recorda George Karim Chaya, maronita exiliado, que tiveron que fuxir logo da ocupación siria, nunca foron problema de ninguén. Como non o foron os pobos cristiáns masacrados polas milicias de Arafat, ou a lenta e efectiva creación do que o arabista francés Jean-Pierre Filiu chama un Jihadistan, un territorio físico, armado e blindado onde plantar a bandeira do territorio simbólico ao que aspira o jihadismo. E onde preparar as moitas guerras nas que está implicado. De feito, trátase dun proceso de canibalismo que xa se desenvolveu nas montañas de Chechenia, nos montes de Caxemira, nas selvas de Filipinas, nas sabanas de Somalia, por suposto, en Iraq. Do somalí Sharif Sheik Ahmed ao grupo filipino Abu Sayyaf, das hostes do desaparecido checheno Shamil Basayev aos militantes paquistanís de Lashkare Toiba, do Estado islámico iraquí ao propio Bin Laden, pasando po
r Hamas e polo indonesio Jemaah Islamiyah, todos eles son clons do Fatah al-Islam libanés que está combatendo o exército do Líbano. Usan causas conxunturais, pero o seu obxectivo é planetario, e é totalitario. Que ninguén chegue á estupidez de crer que estamos ante movementos de liberación. Moi ao contrario: son movementos contra a liberdade. A pregunta, con todo, é a pertinente: como chegamos ate un Líbano secuestrado por exércitos alleos a miúdo máis fortes que o propio exército do país? Este é o meu persoal catálogo de causas, máis aló das tópicas que se usan para reducir ao cómodo simplismo un incómodo e complexo conflito. A primeira causa ten que ver coa vampirización que os países árabes fixeron do Líbano, considerado o patio traseiro para hostigar a Israel e complicar o problema palestino. Non só se invadiu o territorio e financiáronse todo tipo de milicias, senón que desde o Líbano atacouse ao eterno inimigo. Os países da zona, e Siria e Irán en particular, nunca se tomaron en serio a independencia da pequena república. Só así se entende como Siria puido ocupala impunemente durante décadas. Non recordo, por exemplo, que ningún país árabe pedise a retirada siria do Líbano. E, por suposto, tampouco conmoveu nunca aos habituais manifestantes antiimperialistas, nin á ONU. Outro motivo, paralelo, foi o uso privado do Líbano que perpetrou Arafat e que levou ao famoso erro histórico israelí de meterse no bulleiral libanés. No Líbano, o problema palestino pa
sou de ser unha triste consecuencia da Guerra dos Seis Días a ser un tema enquistado e usado como ariete para destruír a Israel. Foi no Líbano onde realmente se creou o problema palestino, unha diáspora permanente de miles de persoas, metidas en campos imposibles, e ás que non se lles permitiu ter ningunha outra nacionalidade que a palestina, para que o problema humano fose un problema irresoluble. A radicalización deses campos era unha crónica anunciada. Por preguntar, imaxinámonos que ocorriría se os millóns de alemáns desprazados do Oder-Neisse (a famosa "liña Curzon"), logo da Segunda Guerra Mundial, fosen metidos en campos, convertidos en refuxiados eternos e usados como ariete contra Polonia? Iso fixeron os árabes, cos árabes que fuxiran das guerras con Israel: usalos como estratexia militar. O resultado é o actual. Díxoo o cristián palestino Elias Joury, citado polo profesor da University of Western, de Ontario, Salim Mansur, nun artigo recente: "Palestina non é un país que teña bandeira. Palestina é unha condición. Todo árabe 
é palestino...". É dicir, o palestino é unha ideoloxía, e, como tal, o uso dos palestinos a favor desa ideoloxía é unha estratexia lícita. Así o pensaron desde os marxistas dos países árabes de primeira hora ate os nacionalistas panarabistas, pasando polos islamitas radicais. E se o palestino é munición ideolóxica, o Líbano foi o cuartel de batalla. Das guerras presentes, e das guerras pensadas para o futuro. Desde hai anos, estas guerras teñen no jihadismo o seu abono ideolóxico, no palestino a súa escusa e na creación dun califato islámico planetario o seu soño totalitario. Contra todo isto loita o exército libanés. Non se trata, pois, dunha simple continxencia violenta. Trátase dunha auténtica ofensiva de liberación nacional. O Líbano é un país secuestrado, ocupado por miles de militantes dunha ideoloxía destrutiva, profusamente financiados desde o estranxeiro. Ou se libera desta pesada carga ou toda a zona será refén do jihadismo criminal.
Comentarios