O ESPELLO DA PANTASMA

Por Hermann Tertsch

Os mortos acumúlanse, os mediadores claudican, partes e operacións militares multiplícanse e os crimes á marxe dos combates entre milicianos adquiren desde hai días cada vez maior horror iraquí. Os palestinos non só se están disparando entre si. Execútanse uns a outros. E nas últimas 72 horas, lánzanse uns a outros ao baleiro desde os andares altos na cidade e os campos de refuxiados. A guerra civil palestina parece imparable en Gaza entre bandos, só en principio dous, compostos por fanáticos asalariados e funcionarios fanatizados. Din que é xa unha guerra entre islamitas e laicos que fixo trizas o precario acordo da Meca para ese Goberno Palestino de Unidade no que Arabia Saudi investiu un prestixio de tan escaso percorrido. Agora parece que interesan outras cousas que a unidade e non parece moita casualidade a inmensa contundencia e o nunca visto despregamento de medios con que se enfrontan os grupos de Al Fatah, do presidente Mahmud Abbas e os islamitas de Hamás do primeiro ministro Haniye. Os movementos militares dos últimos días apuntan a unha loita, se non decisiva moi importante, de cara ao dominio dos principais símbolos de poder da ANP en Gaza e os postos militares máis significativos para o control do territorio, da súa infraestrutura e os seus recursos.

Cisxordania é outro cantar, polo menos de momento. Onde hai maior espazo hai menos tendencia á acción final desesperada e as xentes de Al Fatah, máis ou menos leais a Abbas e á antiga Autoridade Nacional Palestina, exercen aínda suficiente respecto ou terror sobre aqueles que lles odian, non só os máis fieis de Hamás.

Trinta grupos diferentes

Moitos están xogando con esas pezas tan soltas que son os máis de trinta grupos diferentes, todos fortemente armados, financiados e manipulados por odios, vaidades, rivalidades ou un, dúas ou tres Estados á vez. O espello o manexa Irán e Siria e outros intentan inclinalo cara ás súas pezas. E outros intentan mover vontades caóticas e volubles, tribais, caprichosas, corruptas e inestables. Pero o factor máis importante do drama está en que se sela o naufraxio da idea do Estado palestino en si como ente capaz de convivir con Israel. A proposta de dous Estados nun territorio, tanto tempo negada por Israel, agora que o Estado xudeu a considera axioma para a súa seguridade, é cuestionada polo corpo social palestino. Non só por Hamás. Tanto este partido islámico como a propia Al Fatah ou grupos en Líbano que se lanzaron á desestabilización do goberno, deixaron de querer un Estado palestino para convivir con Israel. Cren que a onda da historia favorécelles e xa defenden unha loita sen cuartel cara a un único Estado que selaría, por suposto, a desaparición de Israel. A pantasma cara ao que se inclina o espello cada vez máis é o dunha rexión na que o afundimento occidental, animado por tantos en Occidente, acabe por convencer a todos de que Israel foi un accidente. Nos países árabes e en Palestina esta idea gañou adeptos de xeito vertixinoso en poucos anos. Moitos traballan no mundo por impor esta idea, o maior apaciguamiento intelectualmente perceptible, tamén naqueles círculos que non fomentan o odio senón mera indiferenza cara a Oriente Medio. Este cambio profundo cualitativo no proxecto xeral de forzas capitais do islamismo e os seus aliados desde Gaza a Irán, pasando por Londres, Istambul, Madrid ou Caracas, é por suposto negado polos profesionais do apaciguamiento, algúns de cuxos campións temos na casa. Os chamamentos á destrución de Israel do presidente Ahmadineyad son unha emulación do maior éxito do século XX do Vaticano. Xoán Paulo II dixo en 1979 aos polacos -a todos os europeos- que os territorios arrebatados á liberdade polo comunismo volverían ser seus. Así foi. Ahmadineyad utiliza a implosión da URSS para prognosticar o destino final de Israel. Pero tamén do mundo occidental e das súas liberdades. Con moita razón, Ahmadineyad considera a Israel, o bastión capital do mundo de infieis que se propón destruír. En Gaza o proxecto fica en marcha. Aquí hai poucos avisados.