Por Joan B.Culla i Clará
Que o mundo está cheo de inxustizas lacerantes, de crimes impunes, de abusos e brutalidades de todo orde é tan evidente que resulta tópico lembralo: desde Darfur a Guantánamo, desde Iraq ás selvas de Colombia, desde Chechenia a esa pobre adolescente curda, lapidada por sospeitas de defección relixiosa, sobre a que informaba EL PAÍS o pasado martes. Neste tristeiro contexto, cando un le nas páxinas de información internacional que alguén -alguén relevante- cualifica algo de "indecente", experimenta un sobresalto, e pensa atópase diante dun asunto de certo grave. Pois ben, recentemente, tivemos dous impactos dese tipo; chegáronnos dúas denuncias de "indecencia", procedentes ambas de medios oficiais dun mesmo e poderoso Estado: a República Islámica de Irán.O primeiro suceso indecente tivo lugar na cidade balneario exipcia de Sharm el Sheij, no extremo sur da península do Sinaí. Como colofó
n dunha conferencia internacional sobre Iraq, os ministros de Asuntos Exteriores da rexión -maila secretaria de Estado norteamericana- foran convidados polo anfitrión exipcio, o pasado día 3, a unha cea nos xardíns do hotel Sheraton. Sen embargo o chanceler iraniano, Manuchehr Mottaki, marchouse precipitadamente a pouco de chegar, en sinal de protesta polo que cualificou de "indecente vestido" da violinista ucranina que amenizaba a velada.A pesar da miña esforzada busca na Rede, non fun quen de topar unha imaxe do vestido culpable. Sábese que era un traxe de noite, vermello e discretamente escotado -nun país musulmán, e dada a natureza do acto, tampouco cabe imaxinar á violinista en plan stripper-, pero é lóxico que, antes do incidente diplomático, ningún xornalista reparase nel como posible elemento noticioso. En cambio, Associated Press si distribuíu unha foto da violinista de marras tocando no hotel a noite seguinte: lucía un vestido longo, negro, de pescozo bastante pechado... aínda que con ombreiros e mangas de gasa algo transparente. Sospeito que tampouco merecería a aprobación do ministro 
Mottaki.A segunda indecencia tivera lugar o día anterior, o mércores 2, en Teherán, e seu protagonista foi nada menos que o presidente da República, Mahmud Ahmadineyad. Celebrábase o Día do Mestre, e alguén tivo a feliz idea de convidar ao acto oficial á que fora a mestra de párvulos do xefe do Estado, unha venerable septuaxenaria que compareceu cuberta de pés a cabeza co preceptivo chador. Quizais ao vela despois de moitos anos Ahmadineyad sentiu unha xenuína emoción, ou tal vez quixo exhibir a súa faceta máis humana: o caso é que o presidente (poden contemplar a escena na foto que publicou este diario o día 5 na súa páxina 7) tomou a man dereita da anciá -man cuberta dunha luva negra, a xogo co chador- e depositou sobre ela un filial, respetuosísimo bico. En mala hora! Por incrible que pareza, o ultraconservador Ahmadineyad ten á súa dereita sectores aín
da máis rigorosos e reaccionarios, que se apresuraron a acusarlle de "indecente", de "inmoral" e de violar "a lei islámica".Á vista destes episodios, un se pregunta que teñen na cabeza o clero iraniano e os seus acólitos laicos; que grotesco concepto da moral e a decencia é o que se mide polos centímetros cadrados de pel -de pel feminina- á vista; que idea das mulleres, e da especie humana en xeral, posúen quen as obriga a andar cubertas de negro, quen prohibe a unha parella collerse da man, quen leva case tres décadas impoñendo a segregación por sexos en tantos espazos educativos, deportivos ou de ocio da vella Persia. Hai que estar moi, moi d
oente do espírito -o fanatismo relixioso é a máis cruenta das enfermidades- para percibir algo pecaminoso ou lascivo no feito de que un antigo alumno bique a man da vella mestra que seguramente, no seu día, limpoulle os mocos, e que hoxe podería ser a súa avoa.Pero o máis preocupante é que non estamos describindo a conduta dunha pequena seita estrambótica, senón actitudes oficiais dun réxime que goberna sobre case 80 millóns de persoas e inflúe sobre bastantes millóns máis en Líbano, en Iraq, en Paquistán, etcétera; dun réxime que controla unha das maiores billas petroleiras do planeta e alberga enormes reservas de hidrocarburos; dun réxime dotado non dun, senón de dous grandes aparellos militares: as Forzas Armadas convencionais e os Gardiáns da Revolución, o exército ideolóx
ico dos ayatolás. Dun réxime para o cal os usos internacionais e as convencións diplomáticas son algo que se manexa discrecionalmente, a conveniencia: quedou claro coa toma da Embaixada de Estados Unidos en Teherán de 1979 a 1981, e tivo confirmación coa recente captura dos mariños británicos en augas do golfo Pérsico. Estamos falando dun réxime con rotunda vocación de hexemonía rexional e decidido a dotarse do arma nuclear pese ás resolucións en contra de Nacións Unidas.Equivocaríase quen crese que non existe ningún vínculo entre a espantada do ministro, ou o escándalo da mestra, e a política exterior iraní. En todos os casos, tr
átase do mesmo: de como se relaciona a teocracia persa co resto do mundo, co mundo "infiel", "apóstata" ou "indecente" e os seus valores democráticos, laicos, tolerantes e de igualdade entre sexos. O outro día, en Sharm el Sheij, o ministro Mottaki invocou, contra o vestido da violinista, "os estándares islámicos". Que estándares? A consideración da muller como un ser inferior e intrinsecamente pecaminoso, o aforcamento dos homosexuais, o exterminio dos bahais, o represión da disidencia política? É con eses estándares cos que debemos dialogar e incluso establecer unha suposta "alianza de civilizacións"?
n dunha conferencia internacional sobre Iraq, os ministros de Asuntos Exteriores da rexión -maila secretaria de Estado norteamericana- foran convidados polo anfitrión exipcio, o pasado día 3, a unha cea nos xardíns do hotel Sheraton. Sen embargo o chanceler iraniano, Manuchehr Mottaki, marchouse precipitadamente a pouco de chegar, en sinal de protesta polo que cualificou de "indecente vestido" da violinista ucranina que amenizaba a velada.A pesar da miña esforzada busca na Rede, non fun quen de topar unha imaxe do vestido culpable. Sábese que era un traxe de noite, vermello e discretamente escotado -nun país musulmán, e dada a natureza do acto, tampouco cabe imaxinar á violinista en plan stripper-, pero é lóxico que, antes do incidente diplomático, ningún xornalista reparase nel como posible elemento noticioso. En cambio, Associated Press si distribuíu unha foto da violinista de marras tocando no hotel a noite seguinte: lucía un vestido longo, negro, de pescozo bastante pechado... aínda que con ombreiros e mangas de gasa algo transparente. Sospeito que tampouco merecería a aprobación do ministro 
Mottaki.A segunda indecencia tivera lugar o día anterior, o mércores 2, en Teherán, e seu protagonista foi nada menos que o presidente da República, Mahmud Ahmadineyad. Celebrábase o Día do Mestre, e alguén tivo a feliz idea de convidar ao acto oficial á que fora a mestra de párvulos do xefe do Estado, unha venerable septuaxenaria que compareceu cuberta de pés a cabeza co preceptivo chador. Quizais ao vela despois de moitos anos Ahmadineyad sentiu unha xenuína emoción, ou tal vez quixo exhibir a súa faceta máis humana: o caso é que o presidente (poden contemplar a escena na foto que publicou este diario o día 5 na súa páxina 7) tomou a man dereita da anciá -man cuberta dunha luva negra, a xogo co chador- e depositou sobre ela un filial, respetuosísimo bico. En mala hora! Por incrible que pareza, o ultraconservador Ahmadineyad ten á súa dereita sectores aín
da máis rigorosos e reaccionarios, que se apresuraron a acusarlle de "indecente", de "inmoral" e de violar "a lei islámica".Á vista destes episodios, un se pregunta que teñen na cabeza o clero iraniano e os seus acólitos laicos; que grotesco concepto da moral e a decencia é o que se mide polos centímetros cadrados de pel -de pel feminina- á vista; que idea das mulleres, e da especie humana en xeral, posúen quen as obriga a andar cubertas de negro, quen prohibe a unha parella collerse da man, quen leva case tres décadas impoñendo a segregación por sexos en tantos espazos educativos, deportivos ou de ocio da vella Persia. Hai que estar moi, moi d
oente do espírito -o fanatismo relixioso é a máis cruenta das enfermidades- para percibir algo pecaminoso ou lascivo no feito de que un antigo alumno bique a man da vella mestra que seguramente, no seu día, limpoulle os mocos, e que hoxe podería ser a súa avoa.Pero o máis preocupante é que non estamos describindo a conduta dunha pequena seita estrambótica, senón actitudes oficiais dun réxime que goberna sobre case 80 millóns de persoas e inflúe sobre bastantes millóns máis en Líbano, en Iraq, en Paquistán, etcétera; dun réxime que controla unha das maiores billas petroleiras do planeta e alberga enormes reservas de hidrocarburos; dun réxime dotado non dun, senón de dous grandes aparellos militares: as Forzas Armadas convencionais e os Gardiáns da Revolución, o exército ideolóx
ico dos ayatolás. Dun réxime para o cal os usos internacionais e as convencións diplomáticas son algo que se manexa discrecionalmente, a conveniencia: quedou claro coa toma da Embaixada de Estados Unidos en Teherán de 1979 a 1981, e tivo confirmación coa recente captura dos mariños británicos en augas do golfo Pérsico. Estamos falando dun réxime con rotunda vocación de hexemonía rexional e decidido a dotarse do arma nuclear pese ás resolucións en contra de Nacións Unidas.Equivocaríase quen crese que non existe ningún vínculo entre a espantada do ministro, ou o escándalo da mestra, e a política exterior iraní. En todos os casos, tr
átase do mesmo: de como se relaciona a teocracia persa co resto do mundo, co mundo "infiel", "apóstata" ou "indecente" e os seus valores democráticos, laicos, tolerantes e de igualdade entre sexos. O outro día, en Sharm el Sheij, o ministro Mottaki invocou, contra o vestido da violinista, "os estándares islámicos". Que estándares? A consideración da muller como un ser inferior e intrinsecamente pecaminoso, o aforcamento dos homosexuais, o exterminio dos bahais, o represión da disidencia política? É con eses estándares cos que debemos dialogar e incluso establecer unha suposta "alianza de civilizacións"?
Comentarios