Por Mihály Dés
En comparación con calquera outro tempo pretérito, a aceptación social dun suxeito "filosemita" mellorou considerabelmente: a súa mortalidade, por exemplo, parécese ao dos seus conciudadáns e a súa integridade física sería a envexa dos seus semellantes doutrora. Pero como un está educado no precepto da infatigábel mellora, permítome sinalarlles algúns puntos nos que poderiamos perfeccionar aínda máis, con especial atención ao referido campo loxístico.
Pero, ¿por que precisamente a loxística? (podería preguntar algún lector). Home (contestaríalle eu) desde o punto de vista do que nos reuniu aquí, a loxística é un terreo sumamente significativo. E vou porlles un exemplo concreto, porque tampouco vanme crer se lles digo iso de palabra de honor.
Trátase dun libro publicado en Zaragoza recentemente, xa que logo, en principio non hai ningún impedimento para corroborar as miñas afirmacións. Digo en principio, porque por mor dos amentados problemas loxísticos, se cadra custaralles topar devandita publicación. Case mellor, entón, que lles presente o libro.
As historias auténticas sempre parten dun pecado orixinal. No noso caso, este fai a súa aparición xa no mesmo título: "En defensa de Israel". Trátase dun volume colectivo no que dezanove intelectuais españois, cataláns e latinoamericanos (algúns deles xudeus) conxúranse para cumprir co prometido no título. Así é, xa o pillaron vostedes: Que se creron eses ao tratar de defender un país do que ate José Saramago abomina? Así que, tal como era de agardar, o proxecto non progresou. Ningunha editorial española ficaba disposta a prestar o seu nome a semellante fechoría, e iso que os seus compiladores insistiron durante máis de dous anos deica que o modesto pero temerario selo de Zaragoza, "Libros Certeza", terminou por apiadarse deles. O curioso é que a maioría dos autores (o mexicano Enrique Krauze, o uruguaio Roberto Blatt, os arxentinos Marcos Aguinis, Horacio Vázquez-Rial ou Marcelo Birmajer, os españois José Jiménez Lozano, Gabriel Albiac ou Reyes Mate, os cataláns Valentí Puig, Joan B. Culla, Pilar Rahola ou Vicenç Villatoro, entre outros) non só non teñen problema algún para publicar individualmente, senón que os seus editores perséguenos para sacarlles un orixinal e ate ofrecenlles contratos antes de que escriban unha liña.
Por suposto, as tribulacións loxísticas non cesaron cando por fin lograron publicalo. Segundo me comentaron os seus impulsores, ningún dos lugares onde habitualmente son presentados os libros en Madrid se prestou a tan desafiante acto. Finalmente, a presentación fíxose nun hotel madrileño, co segredo e as medidas de seguridade que corresponde a unha conspiración xudeomasónica.
Da distribución deste libro non podo achegar datos, pero se unha editorial maña tería problemas ate para colocar "O código da Vinci", poden imaxinar cal sería o destino desta obra subversiva. Por outra banda, o normal sería que un libro tan escandaloso, e asinado por un feixe de autores notábeis, chamase a atención. Non foi así, e aposto a que moi poucos de vostedes souberon da súa existencia. Tan firme e continuado rexeitamento non pode ser casual. Eu, que lin o libro, podo confirmar as peores sospeitas. Non sei nin por onde empezar.
Como tónica xeral, todos os autores amósanse doídos, ás veces ate irritados, por un suposto trato discriminatorio cara a Israel. É certo que ningún deles defende esta ou aquela política concreta, pero a diferenza da maioría dos adversarios de Israel, todos abogan polo seu dereito a vivir en paz e con seguridade. Aínda que sexa por pura astucia, tampouco ningún dos textos ten unha mala palabra para o Islam, os palestinos ou os árabes, e en cambio, a maioría deles reivindica a creación dun Estado Palestino. Esa sospeitosa xenerosidade vese empañada pola inclemente crítica dispensada ás organizacións terroristas, as tiranías islámicas que as amparan e a complicidade da maioría dos medios de comunicación de España.
E iso non é todo. Gabriel Albiac, por exemplo, ten a desfachatez de furgar nos escombros de Yenin (eses que inspiraron a Saramago a comparalo con Auschwitz) e demostrar con datos avalados polo Human Right Watch e a propia ONU, que o xenocidio que sacudiu aquela vez o mundo consistiu en 52 palestinos mortos, a maioría deles, terroristas activos e 27 soldados israelís. Krauze sinala a presenza dunha forte corrente política, mediática e intelectual en Israel a favor da paz, o consenso e as consiguientes renuncias, pero nega que exista a mesma actitude no lado palestino. Noutro rexistro máis historicista, o catalán Joan B. Culla intenta desvincular o sionismo (un movemento en orixe de esquerdas e ate igualitario) da lacra racista e xenocida coa que o cubriron as décadas. Varios dos autores (Aguinis, Blatt, Vázquez-Rial, Pilar Rahola) non teñen reparos en declarar que, para ben ou para mal, Israel representa a modernidade e a democracia na zona, e a súa caída suporía un irreparábel golpe para o mundo enteiro, incluídos os pobos árabes. Finalmente (para interromper nalgún punto estas xeremiadas), Valentí Puig chega ao extremo de falar de duplo raseiro, e apunta que as auténticas masacres de palestinos foron perpetradas polos seus rivais árabes (como en Xordania (1970) ou en Siria (1982)), cuxas ducias de miles de mortos non espertaron protestas comparábeis ás que provoca calquera acto de Israel.
Non é preciso seguir desenmascarando esta apoloxía colectiva dun país que, segundo unha opinión bastante xeneralizada, é o máis daniño, perigoso e racista do planeta, tal como o definiron, entre outros, máis de tres mil organizacións sociais no Congreso Mundial Contra o Racismo de 2001. En resumo: entraña "certas dificultades" facer públicas opinións coma o que representa "En defensa de Israel", pero non houbo ningún problema para editar libros que propoñen que os xudeus estaban detrás dos atentados contra as Torres Xemelgas. Chegado o caso, tampouco habería dificultade para publicar os ensinos de Bin Laden. Máis ben ao contrario. Como tampouco protesta ninguén polo feito de que o caso do neno da Garda (asasinado polos "malvados xudeus" con fins rituais) estea presente en varias edicións actuais dos contos e lendas de España. Outro exemplo topámolo na bibliografía dun ensaio que ven de publicar Riopiedras sobre "Os protocolos dos sabios de Sión" (Hadassa Ben-Itto: A mentira que non quixo morrer) na que aparecen varias traducións recentes dese terríbel panfleto antisemita.
Consciente da súa indefendíbel postura, o "filosemita" non pide moito á sociedade multicultural e pluridemocrática. Non vai ser tan parvo como para proporlle á opinión pública e mediática certa obxetividade, ou invitarlle a coñecer os feitos que con tanta paixón xulga. O filosemita do século XXI é moito máis modesto e conformaríase co mesmo trato que se lle dispensa a un antisemita. É unha simple cuestión de loxística.
EN DEFENSA DE ISRAEL. (Varios autores). 12 Euros.
Comentarios