O CATECISMO DE MAFALDA

Por Pilar Rahola

Formou parte da nosa educación sentimental. Respiraba a nosa mesma perplexidade, formulaba as mesmas inquedas preguntas, alentaba utopías parellas e, na súa paisaxe cotián, as mesmas Susanitas e Manolos pintaban as emocións e os días. Mafalda foi a sutil compañía, a conciencia próxima, e todo o que representou segue connosco para sempre. De feito, transxeneracional como todo cumprido, Quino conseguiu que Mafalda sexa amiga dos nosos fillos, irmá maior dos Guilles que se pasean polos recunchos da nosa felicidade. O título, pois, deste artigo, é o que parece, un sentido e agradecido homenaxe.

Sensible, comprometida e, a pesar de todo, deliciosamente nena, Mafalda sempre será dunha soa peza. Son dunha soa peza os Mafaldos que pululan polas esquinas do pensamento, polos despachos dalgunhas chancelerías, polas cátedras impolutas de múltiples universidades, polas rúas da pancarta e o berro? Toda esa progresía, herdeira das utopías de esquerdas que intentaron cambiar o mundo, mantén intactos os criterios morais que as mobilizaron?

E máis aínda, mantén o compromiso coa liberdade? As bandeiras que blanden son as de sempre, a propia da liberdade, a solidariedade, a xustiza social, a loita contra a marxinación, e así ate completar a lista do catecismo do bo pastor de esquerdas. Pouco ou nada teño que dicir contra esas bandeiras que, sen paliativos, son as miñas. Pero moito hai que dicir sobre algúns dos que se teñen apropiado delas, e, a partir da atalaia da súa soberbia ideolóxica, castígannos co seu verbo airado. Xa falei, noutra ocasión, dos D´Elía e Bonafini, eficaces lacaios do pensamento reaccionario de esquerdas. Pero máis alá dos peóns que se moven polo taboleiro, con máis ruído que intelixencia, existe unha sólida corrente de esquerdas que, a pesar do efectismo da súa retórica, está traizonando seriamente a lei de leis, a Carta de Dereitos Humanos.

Non é nova esa traizón, e están aí as vítimas das ditaduras de esquerdas clamando o seu lugar no sol da lembranza, sospeitosas polo feito de ter morto baixo balas amigas, eses belos ditadores que lían a Lenin e mataban como Goebbels. E que algúns aínda cabalgan, cal patéticos xinetes con zapatillas, polas illas das nosas revolucións adolescentes. Hoxe, coma onte, existen vítimas que non conmoven, ditaduras que non mobilizan, terrorismos que non indignan, escravitudes que non arañan as paredes da conciencia, e todo iso pasa mentres tomamos as rúas para berrar contra a inxustiza.

Diversas son as traizóns morais que a esquerda está perpetrando, no nome dos mesmos principios que di defender. Cun engadido fundamental: máis alá dos gobernos que cada cal elixe, os cidadáns outorgan unha gratificación de prestixio aos intelectuais e aos movementos de esquerdas, ate o punto de que un pensador de dereitas só pode enganarse unha vez, antes de fundirse. A esquerda pode perpetrar unha vida de erros, e mantén intacto o prestixio. Serve o exemplo de Saramago? Defendeu a Stalin como libertador, estivo a favor do Muro de Berlín, considera a Chávez e a Castro como referentes e, incluso, entrou nas listas do PC portugués, o máis xurásico dos partidos comunistas do mundo, se obviamos a excepción de Corea do Norte, que detenta a honra de ser o maior dinosauro. Sen embargo, Saramago vocifera contra os yankees, clama contra a maldade xudía, desculpa ao terrorismo islamista, repite os tópicos suados da corrección política, e as universidades do mundo baban de compracencia, elévano aos altares e considérano un exemplo de intelectual comprometido.

Que importa que defenda a algún dos asasinos máis importantes da historia recente! Que importa a quebra moral que iso significa! Cumpre felizmente co primeiro mandamento do catecismo progresista, e iso o converte en ícono da esquerda reaccionaria: "Odiarás a USA sobre todas as cousas, e a Israel coma se fóra o mesmo". Se tivese que definir este progresismo de dupla moral, faríao usando o seu propio concepto de solidariedade: un concepto bizco, que chora por un ollo ás vítimas que lle gustan, e polo outro desculpa aos asasinos que non lle desgustan. Por suposto, estou a favor do pensamento crítico coas accions norteamericanas, e practico esa convicción tanto ao respecto da súa política na rexión como no caso de Iraq. Pero o pensamento crítico é un compromiso integral, que non permite estrañas ambigüidades.

O problema dos Mafaldos non é contra quen loitan, senón contra quen non loitan nin erguen bandeiras. Subidos ao orgasmo permanente da caza ao yankee malvado e ao perverso israelí, escápanlles vivos todos os ditadores do planeta. É dicir, preocúpanlles mais os erros dos demócratas que as tolemias dos tiranos. Falei de traizón moral. Permítanme. Traizón ás mulleres que viven baixo as tiranías islámicas, sen ningún dereito, abandonadas á súa sorte, culpábeis de non ser escravizadas por algunha democracia occidental. A súa dor non preocupa a ningún voceiro da esquerda "auténtica". Non está no catecismo do bo progre loitar polas vítimas do islam. Traizón á liberdade, minimizado o terrorismo nihilista, perdoados os suicidas "jihadistas", reconvertidos en milicianos os fanáticos tolos que matan a decenas de persoas nos autobúses de Xerusalén ou nos mercados de Bagdad.

Fixáronse que se matan a americanos ou a xudeus, son resistentes, pero se matan españois ou ingleses, son terroristas? Os mesmos. Seu mesmo totalitarismo nihilista. A mesmo financiamento. A mesma tecnoloxía vía satélite, conectada á Idade Media. Pero distinto raseiro. Traizón á tolerancia, con ese coqueteo desacomplexado co novo antisemitismo que corroe ao mundo. Traizón á intelixencia, convertida a ideoloxía nunha relixión, e as ideas en dogmas de fe. E, finalmente, traizón á solidariedade, cuxa bandeira lixan de tanto usala como munición demagóxica.

O mundo, sen dúbida, non vive un tempo de luz. Pero a esquerda terá que preguntarse que culpa ten nesa escuridade. Tanto polas palabras que di como polos silencios que outorga. Non será que os Mafaldos traicionaron a Mafalda?

www.pilarrahola.com