Por Yossi Beilin, presidente de Meretz
En xaneiro do 2005, uns poucos meses antes da morte de Yasir Arafat, Mahmud Abas (Abu Mazen) foi elixido presidente da Autoridade Palestina por unha maioría de dous terzos dos votos do electorado. Un ano máis tarde, celebráronse eleccións lexislativas. Baixo a presión do Goberno estadounidense (que naquela época sentíase coa urxente misión de establecer a democracia en todo o mundo), o Goberno israelí de dereitas aceptou que a elas concorrese o movemento Hamas malia que os acordos de Oslo, que son vinculantes para ambas partes, prohiben a participación nas eleccións das organizacións que inciten ao terrorismo. O sistema electoral mixto, rexional e proporcional, fixo que Hamas, con só un 44 por cento dos votos (fronte ao 41 por cento de Al Fatah), recibise dous terzos dos escanos parlamentarios e puidese formar un goberno monocolor. Hamas, como o resto do mundo, viuse sorprendido pola inesperada vitoria e non estaba preparado en absoluto para protagonizar unha transición desde un movemento terrorista contrario aos acordos de Oslo, ao recoñecemento de Israel e aos contactos co Estado israelí ate un partido de goberno, que necesita axuda do mundo e de Israel.
Xusto logo das eleccións e antes de que Hamas formase goberno, o Cuarteto puxo unhas condicións para que semellante goberno fose recoñecido: o recoñecemento de Israel e a disposición a entablar negociacións con ese país; cese e renuncia do terrorismo, e aceptación dos acordos internacionais que vinculan aos palestinos. Hamas considerou que esas condicións resultaban abusivas. Afirmou que fora elixido democráticamente e que non se lle podían impor condicións. Intentou dirixir a Autoridade Palestina a pesar do boicot mundial. Con todo, non o conseguiu.
O mundo se negou a financiar o novo Goberno, e os fondos transferidos á Autoridade Palestina só se inxectaron a organizacións non gobernamentais. Israel non recoñeceu aos ministros dese goberno como dignatarios en posesión do dereito de tránsito de Gaza a Cisxordania; os funcionarios da Autoridade Palestina non recibiron os seus salarios e protagonizaron numerosas manifestacións; os servizos de seguridade vacilaron entre a lealdade a Mahmud Abas, que seguía sendo o presidente e o xefe da OLP, e a lealdade ao novo Goberno, e recentemente estalaron enconadas loitas entre Hamas e Al Fatah que se saldaron con moitas mortes en ambos bandos.
Nunha reunión celebrada o 8 de febreiro na Meca entre os dirixentes dos dous movementos rivais, as partes alcanzaron algúns acordos; un deles refírese ao cumprimento dos acordos anteriores asinados pola OLP, os outros están relacionados co reparto de carteiras ministeriales e poderes entre as fraccións no goberno que debe formarse nas próximas semanas. xurdiu unha situación nova e complexa. Un goberno encabezado por Hamas é unha mala nova para todo o que crea na paz en Oriente Medio, porque esa organización se opón con vehemencia á paz entre Israel e Palestina, e só está disposta a aceptar, segundo Hamas, un alto o fogo a longo prazo a cambio dunha retirada plena de Israel ás fronteiras de 1967.
O Goberno de Hamas é tamén unha mala nova para todos os palestinos que non queren un réxime teocrático, que os seus fillos aprendan en escolas relixiosas nin que as súas mulleres se vexan na obriga de cubrirse a cara. Con todo, o boicot ao novo Goberno, un boicot indiscriminado a todos os seus compoñentes, podería conducir a resultados aínda peores. En si mesmo, o acordo da Meca non debería ser considerado suficiente por Israel ou polo mundo, pero o novo Goberno merece unha oportunidade.
Se resulta que non só é capaz de impedir o uso da violencia, senón tamén de impedir o seu uso por parte doutros grupos e de alcanzar un alto o fogo con Israel; se resulta que é capaz de liberar a Gilad Shalit, o soldado israelí secuestrado, e se está disposto a dar ao presidente Mahmud Abas a posibilidade de dirixir, como xefe da OLP, unhas negociacións con Israel en relación cun acordo de estatuto final que sería logo sometido a un referendo; se se desen estas condicións, sería apropiado levantar o boicot que pesa sobre el, permitirlle recibir financiamento e aceptalo como interlocutor.
Todo isto non significa en absoluto tender unha alfombra vermella baixo os pés de Hamas. Se Hamas continúa considerándose vinculada polos seus insensatos estatutos fundacionais de 1988, se continúa predicando a aniquilación de Israel e concedendo lexitimidade ao uso do terrorismo, entón sería lexítimo boicotear a quen a representa no Goberno. Agora ben, semellante medida debería tomarse sen prexudicar ao pobo palestino en xeral nin a aqueles ministros que representen, no novo Goberno, a voz da sensatez, a que cre nun acordo. Se o Goberno de Bush insiste no boicot total ao Goberno palestino, sen darlle a oportunidade de poñerse a proba, chegaría o momento de que os demais membros do Cuarteto se pregunten se están dispostos a tomar parte nesa marcha da tolemia ou se prefiren elixir outro camiño.
Comentarios