Por Pilar Rahola
www.pilarrahola.com
Nin o título deste artigo nin o seu encabezamento tiñan a intención de fixar a lupa en Ciempozuelos, municipio que nestes últimos tempos xa sufriu algúns mareos en materia de corrupción urbanística. Pero a nova e flamante alcaldesa, Susana León Gordillo, chegada ao cargo polo incómodo imperativo de ter ao alcalde anterior entre reixas -delitos de suborno, branqueo de diñeiro e lindezas similares-, decidiu darnos munición extra para manter vivo o bo nome do municipio. E, de paso, deu unha mostra máis de ate que punto un pode ser progre, ir de esquerdas pola vida, e padecer un empacho mental de aúpa.
É dicir, novamente demostrou que a esquerda dogmática pode ser moi reaccionaria. O tema é a conmemoración do Día de Memoria do Holocausto e de Prevención dos Crimes contra a Humanidade, que en España é o 27 de xaneiro. Durante a semana celebráronse múltiples actos de lembranza, entre outros, o do Parlament catalán, ou o que acaba de celebrarse no Congreso. Mais a devandita dona e o seu consistorio decidiron substituír a lembranza do Holocausto, por un día de conmemoración do "xenocidio palestino", e para devaluar o evento, organizaron unha sesión de música árabe.
É dicir, a morte planificada e industrial de máis de seis millóns de persoas, incluíndo un millón de nenos, arrincados dos seus pobos de Hungría, Checoslovaquia, Polonia, Italia e Grecia e enviados aos campos de exterminio, coa desaparición de dous terzos da poboación xudía europea, non son motivo de conmemoración para a solidaria e progre alcaldesa de Ciempozuelos. Non só iso, senón que nun alarde de inmoralidade extrema, cometeu todos os delitos clásicos do antisemitismo: banalización da Shoá, ate o extremo de converter en holocausto calquera conflito armado; demostrou que as vítimas xudías nin lle importan, nin lle conmoven; fixo renuncia da responsabilidade histórica que todo europeo ten na creación dunha cultura antisemita que desembocou na solución final; lonxe de impartir pedagoxía contra o nazismo, minimizou ate o delirio; e finalmente, demostrou unha vez máis que a confusión sobre o concepto de solidariedade é unha preocupante pauta de comportamento, en determinados sectores da esquerda.
Solidarios? Non con seis millóns de vítimas xudías europeas.
Solidarios? Non coas mulleres escravizadas do islam, nin cos nenos palestinos educados para ser bombas humanas, nin cos mortos a mans de ditaduras árabes, nin cos 30.000 mortos de Hama, en Siria, ou os máis de 100.000 mortos alxerinos, asasinados polo integrismo totalitario. Nin tan só solidarios cos palestinos asasinados polos propios árabes, desde xordanos, ate sirios. Ou cos libaneses cristiáns que os palestinos masacraron. A esta progre de manual, só lle preocupan os que caeran sob balas israelís, e por suposto, non enmarcado
nun complexo conflito bélico, que tamén causou centenares de mortos israelís, senón que o tipifica de xenocidio, e quédase tan feita.
Entón, o millón de mortos que xa perpetrou a tolemia islámica do Sudán, que debe ser?, un paseo?
Pero claro, por que importarlle, se os tanques sudaneses non levan a estrela de David! .Peor é a enorme frivolidade con que algúns usan os termos máis malvados da historia, e como, grazas a esa frivolidade, convértense en cómplices da súa banalización, ergo, en auténticos propagadores da súa maldade. Desgrazadamente, Ciempozuelos non é unha anécdota, senón un síntoma que vai moito máis alá desta nova, e que arraiga no solapado antisemitismo que define, hoxe por hoxe, a unha parte substancial da esquerda militante.
Esta mesma semana, en Els Matins de TV-3, puidemos asistir a unha cara a cara entre o profesor Xavier Torrens i Eduard Ibañez, director de Justícia i Pau, sobre o tema da penalización da negación do Holocausto. Deixando aparte que en realidade dita negación xa está penada en España -artigo 607/2 do Código penal vixente-, o máis tráxico foi ver a unha entidade seria e bondadosa como Justícia i Pau facendo renuncia da súa responsabilidade ética e pedagóxica, enmarcando o negacionismo do Holocausto -propio do discurso de extremadereita- nunha cuestión de liberdade de expresión.
Sobra dicir que a coincidencia coas formulacións do fascismo iraniano non debeu de molestar demasiado ao simpático de Eduard Ibáñez, de cuxas boas intencións non dubido, tanto como non dubido da severa frivolidade da postura que defendeu. No fondo de todo isto, desde Ciempozuelos ate o director de Jústicia i Pau, pasando polo silencio cómplice de entidades como SOS Racisme -que non senten a necesidade de dicir nada, por exemplo, cando un país membro da ONU monta un congreso para saber se existiu o Holocausto, e onde se pasea o mellor do fascismo de cada casa-, no fondo o que latexa é unha enorme incomodidade por simpatizar coas vítimas xudías. En parte, por corrección política, paraugas baixo o que se agocha o mellor do pensamento feble de esquerdas. En parte, por solidariedade selectiva, peculiar cegueira do noso tempo que só ve ás vítimas que lle interesan para os seus prexuízos. En parte e en todo, por fobia antiisraelí, outra patoloxía do pensamento, irmá xemelga do antiamericanismo militante do catecismo progre.
Ciempozuelos é a metáfora dunha esquerda que navega sen outro rumbo que o das súas fobias atávicas, tan perdida, que, coa pancarta do progresismo, acaba sendo o paradigma do discurso reaccionario. No fondo, puro e duro antioccidentalismo.
Comentarios