A liberdade é as armas
Por Gabriel Albiac
Por Gabriel Albiac
Sobreviviu ao filtro de spam do meu correo electrónico de puro milagre. Andaba xa na papeleira, á cal automaticamente encamiño as misivas cuxo remitente a miña axenda non recoñece, cando me chamou a tención o seu título: «Mulleres soldado». Non contiña mensaxe. Só unha ligazón a You-tube: http://www.youtube.com/watch?v=as_kIayqd0. Sobrepoñéndome ao meu sacrosanto escrúpulo para a democrática multitude dos virus, pulsei na ligazón. Catro minutos e once segundos de vídeo.
En rigor, secuencia de fotografías, que acota unha canción enfatizada polos acordes moi elementais da guitarra acústica. Nas fotos non hai máis que mulleres. Pero, en rigor, debería dicir rapazas, adolescentes case. Uniformadas, a maior parte das veces. Mais tamén na cotidianidade do erguerse con desgana, cepillarse os dentes, gamberrear cos amigos, facer a tediosa compra no supermercado. Hainas inequivocamente centroeuropeas, de densa cute mediterránea, etíope, quizais, algunha.
Só o fusil de asalto dalle continuidade. Xa sexa na inmediatez dos carros de combate no deserto, xa na rutina do cargado carriño da compra, xa na soneca preguiceira do tren e o iPod, xa no xolgorio caótico das, malia todo, adolescentes que se amorean e xogan, xa sobre a manifesta semiesfera, incluso, dun embarazo avanzado... Todas deben de ter moi pouco por riba ou por debaixo dos vinte. Todas saben que son libres tan só porque teñen ese fusil de asalto. Que non facer uso eficiente das armas as mudaría en escravas. Ou en menos que iso: serían borradas. Son israelís, claro. Aos imbéciles "humanitarios", que por aquí proclaman a paz valor absoluto, esta teimuda vontade dun pobo enteiro -homes como mulleres, desde que, coa idade adulta, chega a dura constrición da cidadanía- por defender a súa liberdade, fusil en man, debe, supoño, parecerlles cousa "gótica", "facha" ou "troglodita".
A min faime recuperar un tenue azo de fe na condición humana: en pleno e tristeiro século vinteún, en plena idiotez de medo á liberdade, renuncia e derrotismo pseudo-pacifista, hai unha nación para a cal existir é combate. Unha nación, cada un de cuxos cidadáns sabe que é ceibe porque nada, absolutamente nada, os moverá á renuncia de defender coas armas o seu dereito a existir. Ás súas costas fica só o mar e o risco.
Sen liña de replegue intermedia posíbel. Quen camiñe algunha vez polas rúas de Xerusalén ou Tel-Aviv coñece ben a esas adolescentes. Idénticas, no riso fácil e nunha cristalina fraxilidade só aparente, a calquera das rapazas coas que nos cruzamos nas nosas apracibles cidades europeas. Idénticas. Agás polo fusil en bandoleira. Enorme, sobre os seus corpos miúdos. Quen fale algunha vez con elas sabe a superposición conmovedora do mundo da case infancia, do cal apenas saen, cunha adulta vontade de ferro. Só a historia dun pobo que sobreviviu ao exterminio a forza de coraxe e de fe no seu prodixioso patrimonio nómada, pode dar iso. Que é o máis alto milagre dun Deus no cal non creo. E ao cal, nas súas xentes, saúdo: Shemá, Israel. E grazas.
Comentarios