Os crimes de guerra de Hezbollah: Vaiamos ao vídeo
Por Clifford D. Mai. Antigo correspondente estranxeiro do New York Times, é o presidente da Fundación pola Defensa das Democracias. Tamén preside o Subcomité do Committee on the Present Danger.
Este verán, os comandos de Hezbollah no Líbano invadiron Israel onde mataron e secuestraron a soldados israelís, desencadeando unha guerra de 34 días. Durante ese conflito, polo mundo enteiro distribuíronse fotos e afirmábase que eran de vítimas civís libanesas. Pero as fotos de combatentes de Hezbollah, vivos ou mortos, eran imposibles de atopar.Iso era porque os combatentes de Hezbollah non levaban uniforme e agochábanse entre a poboación civil do Líbano. Estas prácticas ilegais non foron denunciadas en toda a súa extensión. Para os xornalistas occidentais no Líbano, sería difícil distinguir entre combatentes e civís. Moitos nin sequera intentárono, escollendo máis ben informar o que dicíanlles os portavoces de Hezbollah.A verdade comezou a aflorar despois dun alto o fogo que se logrou a mediados de agosto. Despois de completar a súa misión de investigación no Líbano, o Ministro de Asuntos Exteriores do Reino Unido, Kim Howell, contou a un comité parlamentario que Hezbollah había agochado alixos de armas e mísiles en escolas, mesquitas, edificios de apartamentos e casas.“O que vi alí expón unha pregunta sobre a forma na que tratamos de definir o que constitúe un crime de guerra”, dixo Howell. “Cada vez que as israelís respondían (a un ataque de mísiles) e derrubaban a algún edificio, cada foto dalgún neno queimado e cada foto dalgún edificio que había albergado xente e que agora era entullo convertíase en propaganda para Hezbollah”.Igualmente, James G. Zumwalt, un veterano marine americano informou dunha operación secreta de Hezbollah, preparada moito antes de que empezase o conflito, na que decenas de fogares libaneses eran convertidos en “mini sedes militares … Hezbollah preparou con eficacia un involuntario rabaño civil de libaneses como cordeiros camiño ao matadoiro en apoio das súas propias capacidades para librar a guerra”.
A pesar de todo, foi Israel, en lugar de Hezbollah, quen foi permanentemente acusado de crimes de guerra por organizacións como Human Rights Watch, Amnistía Internacional e o Consello de Dereitos Humanos da ONU. Agora, sen embargo, un informe do Centro de Información de Intelixencia e Terrorismo, centro israelí de investigación política, está usando novo material desclasificado proveniente da intelixencia militar e que inclúe fotos aéreas, cintas de vídeo así como o testemuño de detidos de Hezbollah, nun intento por demostrar dunha vez por todas de que Hezbollah flagrantemente violou as leis da guerra ao converter en obxectivos a civís israelís e libaneses.Escribe o Dr. Reuven Erlich, director do centro: “Este estudo analiza 2 conceptos centrais da forma que ten Hezbollah de facer a guerra … O primeiro é o amplo uso da poboación civil libanesa como escudos humanos viventes, o segundo é considerar á poboación civil israelí como o seu principal obxectivo para o enorme arsenal de mísiles que Hezbollah amasou durante anos. Ambos actos son considerados crimes de guerra baixo a lei internacional”.O informe mailas fotos e os vídeos que acompáñano mostran lanzamísiles agochados en pobos libaneses, ao lado de escolas, mesquitas e hospitais; tamén mostra como lanzan mísiles preto dos postos de observación da ONU.
Un dos detidos de Hezbollah recoñece nunha gravación que transportou mísiles mentres levaba unha bandeira branca – usada cando libaneses non combatentes querían avisar ás israelís que estaban intentando fuxir do campo de batalla. Outros prisioneiros de Hezbollah falan abertamente do uso de domicilios para almacenar armas e lanzar mísiles.Preguntado polo New York Times sobre se o informe israelí significa que Hezbollah debería ser visto como responsable das mortes de civís libaneses, Elias Hanna, un xeral retirado do exército libanés respondía: “Por suposto que Hezbollah é responsable. Pero esta xente está disposta a sacrificar a súa vida por Hezbollah”.Iso expón 2 preguntas que aparentemente non se lle ocorreron ao New York Times:
1) Se un civil libanés non estaba disposto a sacrificar a súa vida por Hezbollah, como podía comunicalo de xeito seguro aos líderes de Hezbollah?
2) Se un civil voluntariamente entrega a súa casa a Hezbollah para que úsena como sitio de lanzamento de mísiles, non convértese a súa casa en obxectivo militar aínda que el e a súa familia sigan dentro? Este verán, Hezbollah disparou máis de 4.000 mísiles contra o norte de Israel. A maioría tiña como obxectivo áreas civís como Haifa, cidade na que xudeus, musulmáns e cristiáns ha coexistido en paz desde fai moito.Cal é a posibilidade de que este informe cambie a percepción, sexa do público en xeral ou das organizacións que critican automaticamente a Israel ao mesmo tempo que non fan ningún esforzo serio para presionar aos seus inimigos a que obedezan as leis da guerra? Creo que esa probabilidade está nun nivel entre baixo e cero.Por iso, as probabilidades de que faia moitas máis vítimas civís libaneses e israelís no futuro son altas. Como indica o informe: “Na actualidade, Hezbollah está rehabilitando a súa infraestrutura militar danada durante a guerra, sen ningunha mudanza na súa política fundamental de agocharse entre a poboación civil”.
Comentarios