Por Julián Schvindlerman
Tempo atrás, o compositor grego Mikis Theodorakis creou certa conmoción internacional ao afirmar que “as xudeus son a raíz de todo o mal”. Unha variante politicamente correcta desta aseveración xudeófoba estivo presente por un bo tempo xa no discurso diplomático no relativo ao Medio Oriente. A saber, a noción de que Israel é a raíz de todo o mal na devandita rexión. Soamente nas últimas semanas, esta idea foi declarada -en léxico diplomático- por dignitarios e políticos tales como o francés Jacques Chirac, o español José Luis Rodríguez Zapatero, o británico Tony Blair, o ganés Kofi Annan, e os estadounidenses James Baker III e Lee Hamilton, entre tantos outros. Segundo estes interlocutores, habemos de concluír que os matanzas entre sunnitas e chiítas en Iraq, o xenocidio en Sudán, o avance do fundamentalismo islámico en Somalia, a guerra civil en Arxelia, o programa nuclear iraniano, o represión política en Siria, a supresión da muller en Arabia Saudí, a pobreza en Exipto, e moito máis, teñen a súa razón de ser na inexistencia de paz entre israelís e palestinos. A proposta é tan absurda ca nos costa crer que xente ben informada e intelixente poida subscribir a unha impresión tan irracional e reducionista da realidade mesoriental. De non ser porque está gañando cada vez máis terreo, ela debería ser ignorada con desdén. Pero como nos asuntos do Medio Oriente son as distorsións as que teñen máis adeptos, cuestionar esta falacia imponse. A disputa palestino-israelí (ou se prefire a ampliación, a árabe-israelí), foi un dos conflitos menos letais na historia moderna da contenda bélica. Tal como Binyamín Netanyahu documentou no seu libro A Place Among the Nations anos atrás, e Ben-Dror Yemeni fíxoo recentemente nas páxinas de Maariv, a cantidade de árabes e palestinos mortos nas guerras e intifadas contra Israel totaliza uns 60.000 nun período de case seis décadas. Nese mesmo lapso de tempo uns 5.000.000 de árabes e musulmáns foron asasinados en diversas guerras civís e interestatais na rexión. Así revélase unha sucesión de traxedias humanitarias abismal: a invasión exipcia ao Iemen provocou 250.000 mortes, a guerra civil alxerina cobrouse 1.000.000 de vidas, a guerra civil libanesa outras 130.000, a incursión libia a Chad xerou 100.000 vítimas fatais, as dúas guerras civís en Sudán custaron ao redor de 2.500.000 vidas, a guerra civil somalí matou a medio millón, e a guerra entre Irán e Iraq cobrouse outro millón máis. Estes algarismos desconsideran represións internas que derivaron en miles de mortes tales como a de xordanos contra palestinos en 1970/71, a de sirios contra musulmáns radicais no 1982, e iranianos khomeinistas contra cidadáns disidentes nos últimos 27 anos. Nada disto ocorreu porque os palestinos non teñan un estado propio ou porque Israel constrúa asentamentos. A obsesión coa realidade palestino-israelí non permite que o mundo se avoque á resolución de crise humanitarias exorbitantes e quen máis sofren xa que logo son as vítimas desas masacres. “Israel paga en imaxe. Eles [os árabes] con sangue” sinala Yemeni. O xiro actual desta actitude postula que se tan só Israel cedese os Altos do Golán a Siria e outorgase a soberanía aos palestinos, entón Irán renunciaría á súa ambición atómica e, xunto con Siria, deixaría de promover violencia en Iraq. Se tivese algo de mérito, cabería dar lugar ao debate a propósito da sensatez e a xustiza de presionar a un pequeno estado asediado desde sempre coa esperanza de acadar a estabilidade noutras áreas. Pero como en todo caso este concepto non ten gollete, este exceso de atención sobre o cerne entre israelís e palestinos pasa a ser extremadamente imprudente entrementres distraerá á familia das nacións de atender os perigos reais contemporáneos. Nin Irán nin Siria están fomentando unha guerra civil en Iraq para que os palestinos sexan independentes. As promotores desta falsidade deben reevaluar as súas premisas. Esta vez o seu erro non traducirase en traxedia para os mesmos árabes (cuxo destino en realidade a estes adaís da inxenuidade nunca importoulles) senón para eles mesmos: un Irán nuclear será unha ameaza para todo Occidente e non soamente para Israel e a rexión. O prospecto dun Irán nuclear carrexa a semente de dous demos: o efecto dominó sobre futuros aspirantes ao club atómico e o escenario de pesadelo do terrorismo nuclear. Conforme á visión de Carlos Escudé: “O mundo se nuclearizará, e con iso teremos a certeza de que case calquera poderá levar a cabo extorsións nucleares, escalando o potencial do flaxelo terrorista ata extremos dantescos”. En efecto, se accedemos a convivir cun Irán nuclear, deberemos aceptar a posibilidade de ver algún día un fungo atómico sobre Tel-Aviv ou a destrución da Capital Federal -xa non só a do edificio da AMIA- como obxectivo dun terceiro atentado. Estes serán os riscos. O momento de actuar para evitalos é hoxe, e o primeiro que debemos entender é que o último que tivo en mente o réxime iraniano -a partir do distante 1979 cando Khomeini tomou o poder pola forza en nome de Allah ata o presente 2006 cando Ahmadinejad procura enriquecer uranio- foi a causa palestina. Coa mesma vehemencia con que denunciamos a calumnia de Theodorakis oportunamente, debemos cuestionar agora esta nova versión politicamente máis correcta e moito máis perigosa.
Comentarios