Por Pilar Rahola
www.pilarrahola.com
Diría que non son sospeitosa de analizar nin frívola, nin criminalizadoramente, a situación de Israel. Moi ao contrario, en momentos de moita dificultade, co maniqueísmo informativo marcando a linguaxe mediática, e con toda a esquerda -a intelixente e a estúpida- vomitando demos antiisraelíes (perfectamente camuflados sob o paraugas do discurso “solidario”, que sempre viste mellor), algúns intentamos manter unha actitude de rigor coa verdade, e de sensibilidade coas súas vítimas, esas que nunca saen nas noticias. Israel sofre unha situación de illamento sangrante que dura décadas, enfrontada a todo tipo de inimigos, visibles e invisibles, que financian, axudan e constrúen unha dinámica violenta que non parece ter final. Non teño ningunha dúbida, con todos o seu erros e miserias -que as tivo e tenas- de que Israel é vítima. Esa condición, que resulta evidente, é negada por case todos. Con todo, hai máis de cincuenta anos que loita por sobrevivir decentemente no medio do caos, rodeada de millóns de persoas que quixeran destruíla, con veciños que teñen, como único obxectivo, a súa destrución, con países poderosos que interveñen na construción da guerra, mais nunca constrúen a paz, enfrontada a unha ideoloxía totalitaria que educa xeracións enteiras para o odio, e, malia todo, aínda é capaz de ser pioneira nos avances científicos, de ofrecer ao mundo algúns premios Nóbel, e de construír unha democracia no territorio árido das liberdades. Persoalmente, admiro a coraxe, a tenacidade e o sentido de sacrificio que representa este pequeno, pero gran País.
Diría que non son sospeitosa de analizar nin frívola, nin criminalizadoramente, a situación de Israel. Moi ao contrario, en momentos de moita dificultade, co maniqueísmo informativo marcando a linguaxe mediática, e con toda a esquerda -a intelixente e a estúpida- vomitando demos antiisraelíes (perfectamente camuflados sob o paraugas do discurso “solidario”, que sempre viste mellor), algúns intentamos manter unha actitude de rigor coa verdade, e de sensibilidade coas súas vítimas, esas que nunca saen nas noticias. Israel sofre unha situación de illamento sangrante que dura décadas, enfrontada a todo tipo de inimigos, visibles e invisibles, que financian, axudan e constrúen unha dinámica violenta que non parece ter final. Non teño ningunha dúbida, con todos o seu erros e miserias -que as tivo e tenas- de que Israel é vítima. Esa condición, que resulta evidente, é negada por case todos. Con todo, hai máis de cincuenta anos que loita por sobrevivir decentemente no medio do caos, rodeada de millóns de persoas que quixeran destruíla, con veciños que teñen, como único obxectivo, a súa destrución, con países poderosos que interveñen na construción da guerra, mais nunca constrúen a paz, enfrontada a unha ideoloxía totalitaria que educa xeracións enteiras para o odio, e, malia todo, aínda é capaz de ser pioneira nos avances científicos, de ofrecer ao mundo algúns premios Nóbel, e de construír unha democracia no territorio árido das liberdades. Persoalmente, admiro a coraxe, a tenacidade e o sentido de sacrificio que representa este pequeno, pero gran País.
Con todo, hai algúns meses que teño a impresión de que Israel navega. E non o digo en términos de análise interior israelí -xa teño suficiente con entender a política de casa-, porqué xa existe un longo exército de opinadores que lle din a Israel como ten que gobernar. Pero, tamén é certo que o actual goberno desconcerta, non polas súas accións, senón sobretodo polo descontrol das súas estratexias. A última incursión militar, coa morte innecesaria e cruel de moitas persoas, é a última pinga dunha escalada de erros dificilmente comprensible. Si. Sei que os palestinos manteñen secuestrados, con total impunidade, aos soldados israelís (e á ONU, como sempre, impórtalle un pepino), sei que cada día caen mísiles Kassam sobre territorio israelí, sei que as organizacións palestinas queiman todos os camiños de paz que se debuxan, que vimos dunha longa historia de mentiras desde Arafat ate o hoxe, sei que Irán controla o terrorismo da zona, e ameaza con ser potencia nuclear. Si. Sei que Israel non o ten fácil. Persoalmente, desde a máis absoluta complicidade na loita pola súa supervivencia, non lle pido solucións, e menos desde Europa, que sempre a deixou soa. Pero lle pido estratexias. Sabe Ehud Olmert cara onde quere levar ao país que goberna? Estamos ante unha planificada estratexia con obxectivos a longo alcance, ou se trata dun puro inmediatismo táctico, con estreitas miras políticas? É un estadista, coma o foron Rabin, Sharon e outros grandes da historia de Israel? Ou é un señor que se atopaba no lugar adecuado no momento adecuado, e vai improvisando sobre a marcha? Algúns dos grandes erros do Líbano, fan temer o peor. Dóeme profundamente. Xa sei que non é xusto, pero, a diferenza dos seus inimigos, Israel non se pode permitir nin o tactismo barato, baleiro de contidos, nin a mediocridade política. Porqué é o único país do mundo, que non só se xoga unha bonita imaxe política. Israel xógase, ¡ai!, a súa propia supervivencia.
Artigo publicado no semanario ELS TEMPS
Comentarios