Por Anxel Vence
Chamarlle "nazi" a un xudeu non só é un insulto, senón unha contradición entre os termos; pero abonda botar unha ollada ás teles e a gran parte da prensa española para comprobar que ese costume está moito máis estendida do que o sentido común aconsellaría.Ser antisemita ou xudeófobo sae de moca en España —máis aínda se un declárase progresista—; e tal vez por iso exista unha tan sólida coincidencia en que o muro divisorio erguido polo goberno de Israel é unha proba evidente do carácter racista, nazi e ate xenocida de Israel. Dos xudeus, vaia, que sempre son culpábeis de algo.
Parece natural, polo tanto, que os lorocutores das televisións falen con toda soltura do "Muro da Vergonza", equiparando nada sutilmente ao que está erguendo o actual goberno israelí co que partiu en dous durante varias décadas ao Berlín da guerra fría.A verdade é que o muro de Berlín, coñecido como "da vergonza", construírono os comunistas do lado oriental para impedir que a xente fuxira do seu galiñeiro colectivista ao bando do capitalismo; mentres que o de Israel está sendo edificando para evitar que certos islamistas do Partido de Deus entren no seu país a porlle bombas nos autobúses, as cafetarías e os salóns de casamentos.
Hai un sutil matiz entre os fins carcerarios do muro berlinés e os do valado que se erixe entre Israel e Palestina; pero tampouco é cousa de porse pejigueros.Calquera muro, falando en xeral, é unha vergonza; e a miúdo un abuso. Así recoñeceuno o propio Tribunal Supremo de Israel ao declarar ilegal parte do trazado da "valado" -como prefire chamalo o goberno israelí-; e incluso unha Resolución Internacional da ONU, que ilegalizou por completo toda a obra.(Por desgraza, a ONU que retirou ás súas tropas deixando a Israel fronte á agresión militar dunha vasta alianza de países árabes en 1967, non está particularmente lexitimada para impartir leccións de ética neste asunto. E menos aínda desde que en xullo de 1995 o seus "cascos azuis" toleraron sen inmutarse o matanza de máis de sete mil bosnios (musulmás, por certo) a mans dos serbios no enclave de Srbrenica.O estraño de todo este asunto é que en España só se fale do muro de Israel. Moito máis preto, así no xeográfico como no sentimental, fica o muro erixido polo goberno de Marrocos no Sahara a partir de 1985 co propósito de combater máis eficazmente á resistencia do pobo sahariano, apoiada por Alxeria.
E non é que o muro sexa pequeno, precisamente. Ocupa máis de 2.000 quilómetros e, a diferenza do israelí, está reforzado con minas, trincheiras, alambradas e toda claste de enxeños letalmente disuasorios.O Sahara e os seus cidadáns -que á sazón tiñan DNI español- foron entregados a Marrocos polo réxime do xeneral Franco en novembro de 1975, como o informado lector ben saberá. España desentendeuse das súas obrigas como potencia administradora nunha ignominiosa retirada que tal vez non contribúa gran cousa a aumentar a fiabilidade deste país nos seus tratos con outras nacións. Nin a manter o crédito dos seus compromisos e palabras de honra entre as xentes ás que, teoricamente, está obrigada a protexer, claro está.A política africanista e, a miúdo, antisemita do "Caudillo" tivo unha inesperada continuación na maioría dos gobernos democráticos que seguiron ao esgotamento (que non caída) da ditadura. A "nova" España democrática tardou unha morea de anos en establecer relacións diplomáticas con Israel; e, agás algún breve período, todos os gobernos mantiveron como eixe da súa política exterior a retórica "irmandade" cos países árabes.
Aínda hoxe seguen a facelo.Non hai, polo tanto, razón algunha para estrañarse de que o único muro coñecido en España sexa o que Israel está construíndo no Medio Oriente e, sen embargo, tan afastado. Doutros muros máis próximos, como o do Sahara, nin sequera se escoita falar, por máis que nesa antiga colonia vivisen milleiros de persoas que un día foron formalmente compatriotas dos españois e ate contaban con procuradores para representalos nas vellas Cortes.Esa recente vergonza parece ter erguido un muro de esquecemento no inconsciente colectivo dos españois.
Menos mal que nos queda Israel, o seu muro e o noso histórico antisemitismo secular para desfogarnos. Chamándolles nazis, por exemplo.
Comentarios