Por Gustavo PerednikPor que ocorre que nin o fame en África, nin a globalización, nin os xenocidios cotiáns en países como Irán, nin o drama en Chechenia, provocan nos pobos ilustrados do globo o enardecemento que produce Israel?
Hai un par de meses, nun encontro cunha brillante xornalista e escritora catalá, esta relatou unha ilustrativa anécdota achega do seu ingreso á panadería, en momentos en que a vendedora despotricaba contra Israel. Pilar Rahola admitía terse sorprendido ante as queixas da panadeira, porque a mentada provedora non ten opinións sobre os chechenos nin sobre a globalización, nin sequera sobre os bascos ou o problema ecolóxico na península Ibérica e, agreguemos honestamente, sobre nada de nada. Pero con respecto a Israel, de iso! si a panadeira formouse unha opinión sólida e categórica. Israel esta mal, e punto. Con este exemplo cotián e colorido, Pilar deu no cravo. A xudeofobia pode percibirse tamén no feito de que os xudeus estimulan tanta adrenalina. O embaixador francés en Londres, Daniel Bernard, referiuse a Israel como un paisiño de porqueira. ¿Hai outro país do planeta, sobre o cal un funcionario de alto rango dunha democracia poida expresarse tan emocionalmente sen ser amoestado? (Hai pouco unha ministra canadense debía renunciar por cualificar de parvo ao presidente Bush. Imaxinemos a algún funcionario estranxeiro que deba meramente desculparse polas referencias a Ariel Sharon).
En 1995 tocoume ser testemuña de como unha diplomática española, Aranzazu B. Davalos, impoñía aos reticentes oídos de José María Aznar, a súa científica conclusión de que os xudeus somos zafios. Pregúntome, entre outras cousas, se doutros pobos do mundo cáese en groseiras xeneralizacións sen espertar a reprobación xeral. Emporiso, cando se trata de Israel, nin aínda os xudeus fican exentos deste estraño fenómeno. Hai algo máis dun ano, o arxentino Juan Gelman, coma fora mal atendido no aeroporto Ben Gurion escribía unha diatriba contra do Estado de Israel. Jacobo Timerman e Elías Neuman, cada un ao seu xeito e no seu momento, explicaron as súas dificultades de adaptación en Israel por medio de descualificar ao estado xudeu. Só con Israel, a xente tende a concluír que á min non me gusta, pois non vale. En rigor, precisamente ese "non me gusta" debería ser o obxecto dun concienzudo análise que só os auto críticos atreveríanse a admitir.
Un ilustre amigo de Israel en Cataluña, Vicenç Villatoro, comenta acerca do portal do principal xornal de Catalunya, que dos seus moitos foros, só o que se refire a Israel advirte aos opinantes que se absteñan de linguaxe ofensiva. Por que será esa linguaxe tan habitual nas referencias a Israel? Hai un mes, León Rozichner cualificaba ao Estado hebreo de xenocida, e ao seu Primeiro Ministro, de ser "a forma mais degradada do ser humano". Por que será que estas formas, as máis degradadas do xornalismo, que difunden maniqueísmo, odio barato, xeneralizacións absurdas, soberbia calumnia, son privativas de quen "critica" a Israel?
PARALELISMO COS NAZIS
Non hai outro estado no mundo co que os medios desenvainen con tanta facilidade o paralelismo cos nazis. Só a Israel estalle reservado esta lacerante puñalada. Para o recoñecido poeta xudeofóbico británico Tom Paulin, só os soldados israelís son "SS". Para José Saramago, só as vítimas de Israel poderían compararse con Auschwitz. Nin ao Irán fascista, retrogrado e misóxino resérvanselle os epítetos que absorbe Israel. Durante a miña última visita a España tiven a dubidosa honra de coincidir coa visita do xefe de goberno iraniano. A prensa foi respectuosa para con este xenocida, responsábel da tortura e morte de centos de miles de iraníes, do terrorismo internacional, dun réxime troglodita e xudeofóbico. A única palabra critica dos medios foi que a pudicia islámica de Jatami non lle permitía estreitarlle a man á raíña de España. Un lía os xornais españois e non podía senón sentir vergoña allea por tamaña estulticia cómplice do terror. Podédevos imaxinar unha visita de Sharon a España? Podías sospeitar o festival de sangue dos diarios españois? Os grandes voceiros desa prensa xudeofóbica, como
Maruja Torres, congratulan ate ao Hezbollah libanés, unha banda delirante que a encerraría nunha caverna por ser muller.
Maruja Torres, congratulan ate ao Hezbollah libanés, unha banda delirante que a encerraría nunha caverna por ser muller.
O 12 de abril, Il Correr della Sera de Roma publicou un artigo no que a valente Oriana Fallaci describía o seu oprobio perante a actitude da Igrexa. Esta permitira a un bispo vaticano (en cuxo automóbil en Jerusalem acháronse armas e explosivos) participar dunha procesión de individuos vestidos de suicidas con bombas, que portaban fotos de israelís con esvásticas. Desde o micrófono, o bispo agradeceu no nome de Deus, aos "mártires que van á súa morte coma se fosen a unha festa". Haberá outra vítima no mundo á que a Igrexa chegue a desprezar de tal modo, ademais do xudeu asasinado?
Tamén as universidades son inundadas por esta curiosa xudeoadrenalina. Ambitos onde un agarda a reflexión calma e o intercambio respectuoso de ideas, cando se trata de Israel, son sacudidos por climax de histérica hostilidade. Dan calafríos os brillantes artigos de Daniel Pipes a propósito de como moitas universidades norteamericanas sométense ao terrorismo xudeofóbico.
Lembro como un grupo de exaltados tentou impedirme dar unha conferencia na Universidade de Panamá. Chamábame a atención os seus xestos de odio, a súa ansiedade para que non houbese con Israel diálogo de ningunha índole. Era rexeitamento terminante indeclinábel, que proviña de mozoz para quen o noso conflito é supostamente remoto. Como a panadeira de Pilar, en ningún outro tema despregaríanse tantas emocións xuntas.
Tamén as universidades son inundadas por esta curiosa xudeoadrenalina. Ambitos onde un agarda a reflexión calma e o intercambio respectuoso de ideas, cando se trata de Israel, son sacudidos por climax de histérica hostilidade. Dan calafríos os brillantes artigos de Daniel Pipes a propósito de como moitas universidades norteamericanas sométense ao terrorismo xudeofóbico.
Lembro como un grupo de exaltados tentou impedirme dar unha conferencia na Universidade de Panamá. Chamábame a atención os seus xestos de odio, a súa ansiedade para que non houbese con Israel diálogo de ningunha índole. Era rexeitamento terminante indeclinábel, que proviña de mozoz para quen o noso conflito é supostamente remoto. Como a panadeira de Pilar, en ningún outro tema despregaríanse tantas emocións xuntas.
Menos sorprendente, e aínda mais inflexíbel, foi a agresiva recepción que me propinou este ano unha universidade catalana, o seu decano Enric Olive i Serret, quen exhibía diante dos estudantes, un odio que un convitado de ningún outro país recibiría. Só ao israelí poden agardarlle tanta hostilidade. Cando o pasado ano lin en The Guardian de Londres un artigo titulado "Israel non ten dereito a existir", pregúntome se, entre os douscentos países que hai, pode toparse outro ao que poidese dedicárselle nalgún xornal un titular tan tolo e franco. Só a Israel esíxeselle auto xustificarse. Só a Israel o redactor-xefe do xornal El País, Basteiner, lle cuestiona que estude a súa historia. Só a Israel négaselle o dereito de defenderse. Só en Israel, o Clarín arxentino topa exclusivamente miserias.
A adrenalina anti israelí aparece con rechamante frecuencia. Como o resto das hormonas, a información que transmite mantén os seus efectos por períodos extensos. Fai subir a presión sanguínea, libera o azucre depositado no fígado, azuza os latexos do corazón e estimula a morte súbita de xudeus.
Comentarios