Egon Friedler
O 30 de agosto pasado foi liberado da prisión onde estivo dende comezos de abril, o destacado intelectual iraniano Ramin Jahanbegloo, profesor de Ciencias Políticas, graduado na Sorbonne e autor de 12 libros en persa, inglés e francés. Jahanbegloo, foi detido ao seu regreso dunha viaxe á India, ao parecer por facer declaracións a un xornal español en contra das “dúbidas” do presidente Mahmud Ahmadinejad respecto ao Holocausto do xudaísmo europeo durante a Segunda Guerra Mundial. Nalgún momento, amigos seus deron a voz de alarma de que estaba a ser torturado e que o réxime trataba de culpalo de ser un espía norteamericano e israelí.
Intercederon ao seu favor intelectuais do estranxeiro e finalmente acadouse a súa liberación. Jahanbegloo é unha personalidade con múltiples conexións no mundo (ten 163.000 entradas no buscador Google de Internet). Entrevistou para os seus libros a personalidades tan diversas como George Steiner, Noam Chomsky, Isaiah Berlin e o Dalai Lama. Así mesmo convidou a Irán a colegas prominentes como Richard Porty, Antonio Negri e Michael Ignatieff.
Intercederon ao seu favor intelectuais do estranxeiro e finalmente acadouse a súa liberación. Jahanbegloo é unha personalidade con múltiples conexións no mundo (ten 163.000 entradas no buscador Google de Internet). Entrevistou para os seus libros a personalidades tan diversas como George Steiner, Noam Chomsky, Isaiah Berlin e o Dalai Lama. Así mesmo convidou a Irán a colegas prominentes como Richard Porty, Antonio Negri e Michael Ignatieff.
Pero outros opositores ao réxime non tan coñecidos teñen moita menos sorte. A xornalista e fotógrafa iraniana Zahra Kazemi morreu en prisión. Recentemente aforcouse no cárcere o disidente Valiollah Feyz Mahdavi acusado de ter vínculos co grupo opositor de esquerdas armado no exilio Mujadin Kalk. Outro prisioneiro político, Akbar Mohammadi, morreu no cárcere o 30 de xullo, logo dunha folga de fame en protesta contra as condicións de vida na prisión.
A organización de Defensa dos Dereitos Humanos, Human Rights Watch advertiu a comezos deste mes que a saúde dos prisioneiros iranianos corre serio perigo e formulou un chamado ao goberno a que designe unha comisión independente de avogados e médicos para investigar as mortes recentes.
Pero o endurecemento do réxime non se expresa só no trato aos disidentes. Segundo informa Nazila Fathi, correspondente do New York Estafes en Teherán (o 12.9.06) o réxime acaba de pechar catro publicacións, entre as cales cóntase un diario reformista “Shargh” (Este) porque o xornal non aceptou mudar ao seu director e porque publicou unha caricatura que foi considerada ofensiva nunha recente edición. O mes pasado Human Rights Watch emitiu unha enérxica declaración contra a ilegalización do Centro de Defensa dos Dereitos Humanos (CDHR) co-fundado en 2003 pola Premio Nobel iraniana Shirin Shebadi.
O 16 de xullo a Corte Revolucionaria de Teherán sentenciou a Abdulfatah Soltani, un cofundador do CDHR a cinco anos de prisión en base á acusación de que revelou información confidencial e actuou en contra do islam. En xaneiro do 2005, a Corte Revolucionaria enviou unha citación xudicial a Ebadi sen especificar cargos. Ebadi recibira frecuentes ameazas de morte anónimas. Ela informou repetidas veces ás autoridades destas ameazas, mais non houbo arrestos nin se tomaron medidas para preservar a súa seguridade.
O 6 de setembro a axencia oficial IRNA informou que o presidente Mahmud Ahmadinejad formulou un chamado a despedir a todos os profesores liberais e seculares das universidades iraníes. Segundo Nazila Fathi, na súa correspondencia do New York Estafes do 6 de setembro, esta campaña contra profesores que non comparten a filosofía teocrática do réxime lembra á Revolución Cultural de 1980 a 1987, o período no que a Revolución Islámica despediu aos profesores que se negaron a adaptarse á liña oficial. O Consello Cultural Supremo da Revolución que foi creado nese tempo e estivo a cargo das purgas é actualmente liderado polo presidente Ahmadinejad.
No marco desta política represiva, nos últimos cinco meses foron confiscadas 110.000 antenas parabólicas. Deste xeito impídese que cheguen aos iraníes as canles estranxeiras nos que disidentes iraníes denuncian ao réxime de Teherán. Outro aspecto da ofensiva anti-liberal é o maior control das mulleres para que se ateñan a normas máis estritas de conduta islámica. Azadeh Moaveni, na revista Estafe do 27 de agosto, conta que a diferenza do pasado en que a policía de defensa da moralidade ía polas rúas de Teherán detendo aos mozos, actualmente o réxime utiliza recursos máis sutís. Representantes gobernamentais impoñen medidas de segregación en discretas visitas a institutos de ensino, negocios, barbarías e ximnasios, nas que ameazan aos donos ou aos encargados con pechar os seus establecementos se non acatan normas de estrita separación dos sexos.
Segundo Moaveni, ao goberno semella non preocuparlle a falta de entusiasmo do público polas causas islámicas. Ela escribe : ”En vésperas do cese do fogo entre o Líbano e Israel, o goberno celebrou o éxito de Hezbollah coma se fose unha vitoria militar iraniana. Ademais de cociñar o kebab da vitoria máis longo do mundo (máis de 63 metros) o réxime pediu aos iraníes por medio das radio e a TV gobernamental ir aos teitos a unha hora determinada e berrar “Alá Akbar” ou sexa Deus é grande. Esta tradición, tomada dos primeiros días da Revolución, adoitaba ter un apoio masivo e a cidade resoaba con estes berros. Pero esta vez moi poucos responderon ao chamado e na maior parte de Teherán houbo silencio”
Comentarios