Algunhas observacións politicamente moi incorrectas sobre Medio Oriente. (Unha visión desde a esquerda arxentina).
Pablo M. Jacovkis
4/9/2006
Nos últimos tempos, e coincidindo coa guerra do Líbano, o nivel de antiisraelismo de moitos círculos políticos chegou ao nivel de discutir a lexitimidade da existencia dun estado xudeu, a saber, do Estado de Israel. Agora ben, Ate onde se pode entrar nese xogo sinistro e aceptar a discusión sobre o indiscutíbel? Tanto o esforzo xigantesco dun grupo de xente excepcional de converter un deserto no que é agora (pois, aínda que resulte cursi dicilo dado que é unha frase tradicional dos pro-israelís, é certo: Israel, en particular a parte que lle correspondeu segundo o plan das Nacións Unidas, era un deserto ou un pantano con paludismo -Galilea- que converteron nun auténtico verxel) como a guerra da Independencia na que unha poboación total de 600.000 persoas, moitas delas refuxiados sobreviventes do nazismo, venceu aos exércitos de varios países árabes, dos cales a Lexión Xordana (adestrada polos británicos) era de lonxe a forza máis poderosa na rexión, danlle a Israel moita máis lexitimidade que, por exemplo, a que teñen Panamá ou Uruguai. Panamá foi creado por Theodore Roosevelt, quen impediu que as tropas colombianas recuperasen a súa lexítima provincia; os Trinta e Tres Orientais tiñan a intención de reanexar a Banda Oriental do Uruguai ás Provincias Unidas, propósito que Gran Bretaña impediu. Ten tamén máis lexitimidade que a que ten calquera país do África Negra con fronteiras arbitrarias deseñadas polas potencias europeas imperialistas, ou que Iraq, do cal Churchill dixo “A Iraq creeino eu, un venres á tarde, á hora da sesta”. Máis concretamente, en orde de “ilexitimidade” primeiro discutamos a lexitimidade de Panamá, logo a de Uruguai, e logo a de todos os países de África Negra e a de Iraq (de feito, o único motivo polo cal a rexión kurda de Iraq non se independizou é porque os turcos invadiríana para evitar o mal exemplo na súa propia rexión kurda). E só despois falemos da de Israel.
E tampouco ten moito sentido discutir o retorno dos refuxiados palestinos (que, por suposto, aínda que non se di, equivale á destrución do Estado de Israel, por medios demográficos). Non só porque os refuxiados palestinos foron produto dunha violación árabe da resolución das Nacións Unidas de creación de dous estados, un xudeu e outro árabe, decisión aceptada polos xudeus (grazas, dito sexa de paso, á xenialidade de Ben Gurion, que convenceu aos duros, que querían toda Palestina, de que era mellor “un país, aínda que sexa do tamaño dun mantel” que ningún) e non polos árabes (que invadiron inmediatamente o flamante estado xudeu). Ate, se hai que indemnizar aos refuxiados palestinos, haberá que ter en conta tamén os refuxiados xudeus provenientes dos países árabes, que son máis ou menos a mesma cantidade (600.000). Máis concretamente, os refuxiados palestinos son refuxiados por tres motivos non contraditorios senón confluentes: por unha banda, segundo a tese israelí, os dirixentes dos países árabes aconselláronlles fuxir ate que os árabes triunfasen e volvesen (de feito, o consello de Hezbollah aos árabes de Haifa, durante os bombardeos á rexión norte de Israel, de que fuxiran da cidade, segue esa mesma lóxica); doutra banda, segundo a tese árabe, foron expulsados ou fuxiron aterrorizados dos xudeus; en terceiro lugar -disto fálase pouco- por unha razón un pouco distinta: porque os árabes de Palestina estaban afeitos, cando había unha guerra, a guarecerse ate que rematase, e despois voltar, co amo anterior ou con outro novo, e esta vez o novo amo non os aceptou. É dicir, estes árabes reaccionaron de acordo á súa cultura, que lamentablemente esta vez fíxolles unha horrible brincadeira (as guerras eran para eles como as inundacións: un se guarece ate que terminan). E ademais, sexa porque os xudeus son marabillosos e boísimos e non querían expulsar a ninguén, sexa porque son malísimos e covardes e non se animaron a expulsalos a todos, ou sexa porque son malísimos e parvos e non foron capaces de expulsalos a todos, fracasaron na súa limpeza étnica: hai un 18% de árabes en Israel. En cambio, os xudeus dos países árabes, dos que non se fala, tiveron que irse na súa totalidade de todos eses países (coa honrosísima excepción de Marrocos, de onde se foi a maioría, pero moito despois, e non por ser botados senón por sentirse incómodos nun país árabe durante este conflito). É dicir, en todos os países árabes si houbo limpeza étnica de xudeus: non quedou ningún. E non só de xudeus. Para falar dun pobo politicamente máis correcto nesta época que o xudeu, o pobo grego, podemos dicir que en Exipto non quedan máis gregos. O país onde viviu Cavafis, o máis grande poeta grego da primeira parte do século XX (tan marabilloso que os seus poemas son extraordinarios ate traducidos, pódese recomendar especialmente “Esperando aos bárbaros”), o país do “Cuarteto de Alexandría”, non ten practicamente máis gregos. E se falamos de indemnizacións, como o nivel de vida dos xudeus nos países árabes (e por conseguinte o seu patrimonio) era bastante superior ao dos campesiños árabes actualmente refuxiados, seguramente a indemnización a pagar aos xudeus será maior que a que correspondería pagar aos árabes.
Pero hai outro problema. Sen ter en conta aos refuxiados hindús e pakistaníes logo da independencia da India (varios millóns, que se acomodaron nos seus novos países), o hipotético retorno dos refuxiados árabes a Israel sería un antecedente perigoso para o retorno de refuxiados alemáns da segunda guerra mundial. Porque en Palestina sempre houbo xudeus, moitos ou poucos, pero en Prusia Oriental xamais houbo un ruso. E Koenigsberg (a cidade de Kant!) é agora Kaliningrado. E os alemáns sudetes poden querer volver a Bohemia. Por iso (entre outras cousas) os países ex comunistas de Europa Central ou Oriental, Polonia e Chequia, son moi prudentes con respecto ao asunto dos refuxiados e ese tema ponos moi nerviosos (hai moi pouco houbo xustamente unha durísima reacción do goberno polaco -que fixo responsábel ao goberno alemán- contra un acto dunha Asociación de alemáns refuxiados). E iso si pode destruír o proxecto de unidade europea e ate provocar a terceira guerra mundial.
En fin, sería enormemente útil discutir, por unha banda, como topar unha fórmula de paz coa existencia de dous estados, Israel e Palestina, colaborar para que cada un comprenda un pouco o que sente o outro e para que diminúan os terríbeis odios que existen actualmente. E doutra banda, para suscitar un tema aínda máis politicamente incorrecto, sería interesante discutir que é o que provoca que xente presuntamente intelixente e progresista poida asinar un Manifesto cuxo título é “Deteñamos o xenocidio israelí”. Independentemente de que esteamos en contra dos bombardeos israelís, chamar xenocidio a un milleiro de mortos, por máis horríbel que sexa isto, é moi agresivo e insultante coas vítimas de xenocidios de verdade. Non falemos das vítimas xudías, que xa sabemos que non son politicamente correctas. Falemos do millón e medio de armenios, falemos dos 800.000 tutsis, falemos dos 200.000 mortos de Darfour (asasinados polos sudaneses), que os asinantes deste Manifesto nin deben de saber que existen. Ou dos 30.000 mortos de Chechenia. É dicir, por máis criticábeis que sexan as accións israelís, discutamos tamén por que a esquerda (e en moitos casos a dereita) só se interesa polas vítimas cando os vitimarios, ou presuntos vitimarios, son xudeus. Porque dicir que todos os antiisraelíes son antisemitas é moi fácil, e solucionaría todo (intelectualmente, ou ideolóxicamente) se fose certo, mais non creo que sexa certo, é moito máis complexo.
E nesa discusión sería interesante comentar tamén algo sobre a psique israelí. Dado que coñecemos xente que xustifica os atentados terroristas suicidas en Israel en asilos de anciáns e en cafetarías de universidades progresistas dicindo “pobrecitos, como sufriron” (cando en realidade a longo prazo esa cultura fascista da morte faille moitísimo máis dano aos propios palestinos que aos israelís), xustifiquemos tamén as barbaridades israelís co que sufriron os xudeus e coa súa sensibilidade (aclaremos que non xustificamos barbaridades, pero tratemos de usar a mesma vara e a mesma medida). Deberiamos comentar non só o trauma da Shoah (é preferíbel o término en hebreo, porque Holocausto pode indicar un sacrificio voluntario), senón a sensación de abandono e hostilidade que senten os israelís, ate os progresistas, por mor das actitudes de Europa. Comentar como na guerra de Jom Kippur todos os países europeos, agás o Portugal de Salazar, impediron que os avións norteamericanos que levaban subministro a Israel pasasen polos seus territorios cando parecía que os árabes ían botar definitivamente aos xudeus ao mar e os israelís precisaban desesperadamente subministros. Como cando os terroristas alemáns da banda de Baader-Meinhof, aliados cos terroristas palestinos, secuestraron un avión francés e levárono a Entebbe, o aeroporto da capital de Uganda, separaron aos pasaxeiros en xudeus e non xudeus (nin sequera en israelís e non israelís) e liberaron aos non xudeus (os alemáns fixeron a separación, que entenden máis de apelidos xudeus que os palestinos!). E como, logo da liberación dos reféns xudeus por un comando israelí, o capitán francés, que con toda o seu tripulación ficou cos reféns, nun xesto que os honra infinitamente (houbo tamén unha monxa que se quixo quedar e os soldados ugandeses obrigárona a saír), foi castigado por Air France, que lle impediu voar por varios meses, xustamente por iso, por terse quedado cos xudeus. O nome do capitán francés é Michel Bacos. Os nomes dos tripulantes que o acompañaron, lamentablemente, perdéronse, mais paga a pena lembrar o de Bacos: non son tantas as persoas con esa enorme dignidade. E non esquezamos comentar por exemplo que cando terroristas palestinos secuestraron o barco italiano Achille Lauro, e asasinaron a sangue frío a Leon Klinghoffer, pasaxeiro xudeu norteamericano eivado que ía en cadeira de rodas, e botaronn o seu cadáver ao mar coma se fose un can, eses terroristas foron interceptados despois por un avión norteamericano que os obrigou a baixar en Sicilia, e foron detidos polos italianos. Aos poucos meses estaban en liberdade: Italia non quería problemas...
Isto non quere dicir que estea a favor dos bombardeos israelís. Había outras opcións. Por suposto que algo tiñan que facer os israelís, non podían deixar que lles matasen, no seu propio territorio, a oito soldados e secuestrasen a dous: pensemos en que diría a xente en Arxentina se un comando dun grupo guerrilleiro boliviano, que controlase a provincia de Tarija, a donde o exército boliviano non poidese entrar, invadise Jujuy e matase a corenta e oito soldados arxentinos (esa é a proporción de poboacións) e secuestrase a doce. E esa guerrilla tivese dous ministros no goberno de Bolivia, e o Presidente de Bolivia mirase para outro lado coma se non tivese nada que ver no asunto.
Pero Israel tería que aproveitar a conxuntura diplomática que máis favorábel lle era nos últimos trinta e cinco anos para topar unha solución política, posiblemente pacífica. E aínda que o que di a canciller israelí sobre que Hezbollah usa á poboación civil como escudos humanos é absolutamente certo, non se pode esgrimir ese argumento como fan os israelís: con ese criterio se tres delincuentes que intentan roubar un banco son descubertos pola policía e toman reféns, a policía debería dispararlles aínda que morran os reféns. (Que, por outra banda, é o que fixeron os rusos nesa escola que tomaron os terroristas chechenos, sen que aos asinantes do Manifesto mencionado moveran un pelo.)
Outra cousa para discutir,-e talvez este sexa o cerne do asunto- é o derrube moral da esquerda. Se a esquerda, nas súas versións comunista, socialista e anarquista, puido ter un prestixio enorme na segunda metade do século XIX e a primeira metade do século XX, débese non a que os obreiros entendesen a taxa de plusvalía, ou a conciencia de clase en si, ou ningunha desas categorías, senón a que consideraban aos comunistas, socialistas e anarquistas como xente dunha ética, dunha solidariedade e dunha capacidade de sacrificio incríbeis. Iso perdeuse. Que os laboristas ingleses de Bradford participasen en quéimaa dos “Versos Satánicos” de Rushdie (na queima dun libro, como na época nazi!) porque hai un electorado musulmán importante en Bradford, indica que está pasando algo moi grave. É posíbel que a sinatura dese Manifesto por parte de intelectuais que se din de esquerda indique algo parecido. É dicir, que indique que os intelectuais “de esquerda” abandonaron totalmente a súa función de tratar de entender os problemas sociais racionalmente e de ter un pensamento independente para tratar de construír un mundo mellor. E que fixérono en aras da corrección política, ou sexa da incapacidade ou do temor de pensar algo que non coincida co que pensa a maioría (deses intelectuais). E en canto aos políticos “de esquerda”, indica algo aínda peor: indica que se resignaron a ser sempre perdedores, a non poder nunca suscitar unha alternativa de poder democrática para construír ese mundo mellor, e a dedicarse pateticamente á procura dalgúns votos adicionais (en Europa parece que os únicos votos adicionais son musulmáns, en Arxentina é posíbel que pensen que ditos votos son os votos antisemitas) para así talvez chegar ao goberno para facer o mesmo que os gobernos de dereita. Pero iso si: con antiisraelismo incluído, como única e indigna diferenza.
Comentarios