Cegueira selectiva.
Por Joan B. Culla i Clará
"Irán é o novo golpe contra o imperialismo"; "adiante a revolución iraní!"; "a loita iraní está sendo un novo paso, e moi importante, na loita mundial polo cambio do sistema de produción"; "a revolución iraní, unha vitoria da revolución mundial", "unha vitoria para o proletariado mundial", "unha gran vitoria que non vai tardar en ter efectos noutros movementos revolucionarios árabes (sic) e até dentro da clase obreira dos países avanzados". As frases que acabo de transcribir apareceron, entre setembro de 1978 e abril de 1979, no semanario barcelonés Prensa Obrera, órgano por entón da Liga Obreira Comunista, organización trotskista homóloga do Workers Revolutionary Party británico no que militaba a actriz Vanessa Redgrave. Os redactores do xornal citado saudaban "con entusiasmo revolucionario" a chegada ao poder en Teherán do aiatolá Jomeini, e sostiñan que "é unha obriga de todo revolucionario occidental defender a revolución iraní e apoiar ao actual réxime iraní...".
Se desempoei estas mostras dunha vella retórica de extrema esquerda non é polo peso numérico -grupuscular- da forza política que as voceaba, senón porque ilustran -caricaturizándoa- a xénese dunha actitude moitísimo máis difundida, e persistente ate os nosos días: grazas ao seu carácter presuntamente "antiimperialista", ao seu hostilidade verbal obsesiva contra o "gran Satán" norteamericano e contra o "pequeno Satán" israelí, grazas ao aval inmediato que lle outorgou Yasir Arafat, a República Islámica de Irán gozou e goza dun amplo caudal de simpatía, de comprensión, polo menos de indulxencia por parte da opinión progresista occidental. Toda sorte de antiglobalizadores, de pacifistas, de paladíns dos dereitos humanos e de loitadores contra a opresión negaron ou finxido ignorar, durante 26 anos, a pura evidencia: que o réxime clerical iraní é unha ditadura teocrática de extrema dereita onde se sufoca ás mulleres, afórcase aos homosexuais, reprímese a tiros as manifestacións estudantís, asasínase aos disidentes, se tortura aos presos e liquídase ás minorías relixiosas non musulmáns (por exemplo, aos crentes da fe bahai). O sistema de poder posto en pé por Jomeini, ademais, non mostra síntoma algún de reblandecerse co paso do tempo, como o proba a elección para a presidencia da República, fai uns meses, do ultra Mahmud Ahmadineyad. Ultra, si, segundo tivo a franqueza de corroborar el mesmo por tres veces, con apenas sete semanas de diferenza.
Primeiro, a finais de outubro e no curso dun acto convocado baixo o lema O mundo sen sionismo, Ahmadineyad proclamou que "Israel debe ser borrado do mapa" porque "a nación musulmán non permitirá que o seu inimigo histórico viva no seu mesmo corazón". É probable que, ao ler tales asertos, moitos dos nosos esquerdistas benpensantes quedásense tan frescos: logo de todo, consignas parecidas foron exhibidas e gritadas en manifestacións polas rúas de Barcelona e ninguén se escandalizou nin protestou por iso. Pero o presidente Ahmadineyad é un home de conviccións rotundas e, tanto a pasada semana como antonte, expresounas de forma aínda máis inequivocamente neonazi. En senllas intervencións televisivas, o xefe do Estado iraní mostrou o seu displicente incredulidade respecto do holocausto -"algúns países europeos insisten en dicir que Hitler matou a millóns de inocentes xudeus. (...) Os occidentais inventaron o mito da masacre de xudeus"- antes de engadir que, en todo caso, se Europa séntese culpable de algo, Alemaña e Austria, ou na súa falta Estados Unidos ou Canadá, deberían ceder parte dos seus territorios ao "réxime sionista", facilitando deste xeito a extirpación do "tumor" israelí hoxe incrustado no Próximo Oriente islámico. En resumo, negación da Shoá ao xeito dun David Irwing, e reciclaxe dunha vella idea que o nazi belga Léon Degrelle expresara máis dunha vez desde o seu refuxio español: se hai que compensar aos xudeus por algo -dicía Degrelle, converso tamén el ao filoarabismo-, bo, ¿por que non lles dan Baviera? Desde logo, as actitudes sinxelamente antisemitas, as reinvencións do mito dos Sabios de Sión, as apoloxías de Hitler e os textos negacionistas do holocausto son frecuentes nos medios de comunicación e na literatura política árabo-islámicos desde fai décadas. Quen dubídeo non ten máis que consultar o volume Antisemitismo et négationisme dans lle monde arabo-musulman: a dérive, número 180 da Révue d'Histoire da Shoah (París, xaneiro-xuño de 2004). Pero, esta vez, o autor non é un xornalista descoñecido ou un imán radical, senón o máximo líder político dun país con case 80 millóns de habitantes e máis de medio millón de soldados, posuidor do 10% das reservas mundiais de petróleo e en transo de dotarse de armamento nuclear. Así as cousas, ¿onde están os esquerdistas, os progresistas, os pacifistas, os antifascistas? ¿Onde, aqueles que anos atrás pedían sancións contra Austria pola chegada ao Goberno do ultradereitista Jörg Haider? ¿Onde, os que se manifestaban con toda a razón contra a librería Europa? ¿Seica un editor neonazi local era máis perigoso que as intencións xenocidas de Ahmadineyad contra un país enteiro? ¿Ou é que, polo feito de acharse enfrontada con Estados Unidos, a teocracia iraní ten barra libre, mentres os celadores da paz e a solidariedade universais miran cara a outro lado? Unha cousa é segura: se un día, a democracia israelí actúa pola súa conta para conxurar a explícita ameaza de Teherán, entón todos os que hoxe permanecen cegos, xordos e mudos ante dita ameaza enarborarán a pluma e a pancarta para denunciar ruidosamente o militarismo e a agresividade do Estado hebreo. ¡E logo non quererán que se lles tache de hipócritas!
Se desempoei estas mostras dunha vella retórica de extrema esquerda non é polo peso numérico -grupuscular- da forza política que as voceaba, senón porque ilustran -caricaturizándoa- a xénese dunha actitude moitísimo máis difundida, e persistente ate os nosos días: grazas ao seu carácter presuntamente "antiimperialista", ao seu hostilidade verbal obsesiva contra o "gran Satán" norteamericano e contra o "pequeno Satán" israelí, grazas ao aval inmediato que lle outorgou Yasir Arafat, a República Islámica de Irán gozou e goza dun amplo caudal de simpatía, de comprensión, polo menos de indulxencia por parte da opinión progresista occidental. Toda sorte de antiglobalizadores, de pacifistas, de paladíns dos dereitos humanos e de loitadores contra a opresión negaron ou finxido ignorar, durante 26 anos, a pura evidencia: que o réxime clerical iraní é unha ditadura teocrática de extrema dereita onde se sufoca ás mulleres, afórcase aos homosexuais, reprímese a tiros as manifestacións estudantís, asasínase aos disidentes, se tortura aos presos e liquídase ás minorías relixiosas non musulmáns (por exemplo, aos crentes da fe bahai). O sistema de poder posto en pé por Jomeini, ademais, non mostra síntoma algún de reblandecerse co paso do tempo, como o proba a elección para a presidencia da República, fai uns meses, do ultra Mahmud Ahmadineyad. Ultra, si, segundo tivo a franqueza de corroborar el mesmo por tres veces, con apenas sete semanas de diferenza.
Primeiro, a finais de outubro e no curso dun acto convocado baixo o lema O mundo sen sionismo, Ahmadineyad proclamou que "Israel debe ser borrado do mapa" porque "a nación musulmán non permitirá que o seu inimigo histórico viva no seu mesmo corazón". É probable que, ao ler tales asertos, moitos dos nosos esquerdistas benpensantes quedásense tan frescos: logo de todo, consignas parecidas foron exhibidas e gritadas en manifestacións polas rúas de Barcelona e ninguén se escandalizou nin protestou por iso. Pero o presidente Ahmadineyad é un home de conviccións rotundas e, tanto a pasada semana como antonte, expresounas de forma aínda máis inequivocamente neonazi. En senllas intervencións televisivas, o xefe do Estado iraní mostrou o seu displicente incredulidade respecto do holocausto -"algúns países europeos insisten en dicir que Hitler matou a millóns de inocentes xudeus. (...) Os occidentais inventaron o mito da masacre de xudeus"- antes de engadir que, en todo caso, se Europa séntese culpable de algo, Alemaña e Austria, ou na súa falta Estados Unidos ou Canadá, deberían ceder parte dos seus territorios ao "réxime sionista", facilitando deste xeito a extirpación do "tumor" israelí hoxe incrustado no Próximo Oriente islámico. En resumo, negación da Shoá ao xeito dun David Irwing, e reciclaxe dunha vella idea que o nazi belga Léon Degrelle expresara máis dunha vez desde o seu refuxio español: se hai que compensar aos xudeus por algo -dicía Degrelle, converso tamén el ao filoarabismo-, bo, ¿por que non lles dan Baviera? Desde logo, as actitudes sinxelamente antisemitas, as reinvencións do mito dos Sabios de Sión, as apoloxías de Hitler e os textos negacionistas do holocausto son frecuentes nos medios de comunicación e na literatura política árabo-islámicos desde fai décadas. Quen dubídeo non ten máis que consultar o volume Antisemitismo et négationisme dans lle monde arabo-musulman: a dérive, número 180 da Révue d'Histoire da Shoah (París, xaneiro-xuño de 2004). Pero, esta vez, o autor non é un xornalista descoñecido ou un imán radical, senón o máximo líder político dun país con case 80 millóns de habitantes e máis de medio millón de soldados, posuidor do 10% das reservas mundiais de petróleo e en transo de dotarse de armamento nuclear. Así as cousas, ¿onde están os esquerdistas, os progresistas, os pacifistas, os antifascistas? ¿Onde, aqueles que anos atrás pedían sancións contra Austria pola chegada ao Goberno do ultradereitista Jörg Haider? ¿Onde, os que se manifestaban con toda a razón contra a librería Europa? ¿Seica un editor neonazi local era máis perigoso que as intencións xenocidas de Ahmadineyad contra un país enteiro? ¿Ou é que, polo feito de acharse enfrontada con Estados Unidos, a teocracia iraní ten barra libre, mentres os celadores da paz e a solidariedade universais miran cara a outro lado? Unha cousa é segura: se un día, a democracia israelí actúa pola súa conta para conxurar a explícita ameaza de Teherán, entón todos os que hoxe permanecen cegos, xordos e mudos ante dita ameaza enarborarán a pluma e a pancarta para denunciar ruidosamente o militarismo e a agresividade do Estado hebreo. ¡E logo non quererán que se lles tache de hipócritas!
Joan B. Culla i Clarà é historiador.
Comentarios