Por Bernard Henri-Lévy
El País - 04/12/2011
Aquí foi onde, hai agora oito anos, lanzouse o famoso Plan de Xenebra, elaborado e asinado, co apoio de suízos e franceses, por distintas personalidades das sociedades civís palestina e israelí. E aquí, na mesma universidade e, talvez, ante as mesmas persoas, volven atoparse o 22 de novembro os principais protagonistas de entón; diríase que a conxelación de toda negociación mantívoos alleos a calquera cambio, tamén a eles.
Discurso da presidenta da Confederación Helvética, Micheline Calmy-Rei, aclarando por que quixo este acto de conmemoración e reactivación a só unhas semanas da súa partida.
Intervención de Yossi Beilin, padriño israelí da iniciativa, explicando unha vez máis que, para saír da espiral do fanatismo e do odio, non hai outro camiño que a aceptación, por ambos os bandos, do doloroso sacrificio dunha parte do seu soño.
Reforzo do rabino Yitzhak Vaknin, responsábel do partido relixioso Shas e vicepresidente da Knesset, lembrando que a única alternativa á paz sería a transformación de Israel nun Estado binacional e que iso implicaría renunciar a ese carácter xudeu que é o eixo do seu proxecto.
Fermosa réplica de Yasser Abed Rabbo, partenaire palestino de Beilin, a unha estudante que lle reprocha abandonar o "dereito ao retorno" dos refuxiados de 1948, dos seus fillos, dos seus netos e, ao facelo, ter malvendido os intereses sacros do seu pobo: "Todo o contrario", exclama. "É todo o contrario. Esa renuncia a un dereito irreal era e segue sendo a única forma de evitar unha nova Nakba ou, noutras palabras, unha nova catástrofe".
Pola miña banda, tento albiscar os diferentes medios, non só para conmemorar, senón para continuar, enriquecer e mesmo culminar un día a fermosa iniciativa de 2003.
Cando se fai o que vostedes fixeron, dígolles, en sustancia, a Beilin e Rabbo, cando estase detrás de semellante trazo de coraxe e talento político, cando se é autor de semellante plan, o único que se concibiu para testemuñar que a coexistencia entre os dous pobos é non só desexable, senón posíbel, en resumo, cando se ten entre mans a idea dun acordo do que se deseñaron até os máis mínimos contornos, hai tres maneiras de proceder; e non catro, tres.
Está a vía kantiana ou, talvez, profética: unha Idea, si; unha gran e magnífica idea que domina desde a súa magnificencia as confusas e incertas tentativas de darlle unha saída; unha referencia; un patrón; unha idea petrificada, ou unha idea do Comendador das ideas que permite xulgar, calibrar, case diría avaliar, os esforzos dos políticos, os seus paus de cego máis ou menos sinceros, as súas aproximacións.
Está a vía apostólica ou, se se prefire, democrática: facer que a Idea saia do seu mausoleo; propagala; difundila; querer que un máximo de xente, en Israel, en Palestina, no mundo, sexa consciente dun proxecto no que non hai nin un recuncho de deserto, nin un bosquecillo de oliveirais, nin un guijarro, que non fosen obxecto dunha áspera negociación; noutros termos: obrigala a descender do ceo á terra e a converter, co tempo, a un número crecente de homes e mulleres de boa vontade.
E, finalmente, está a vía pola que vós nos levariades, amigos autores do plan, se escollésedes porvos en mans dos reis, é dicir, no papel daqueles aos que a historia das ideas chama saint-simonianos: en busca do rei da Idea; en busca daquel ou aquela que será o seu portavoz máis iluminado; confiándolla; deixándolla en herdanza e en depósito; contando con el, ou con ela, para encarnala e, ao encarnala, facela entrar, un día, no corpo dun tratado.
É necesario precisar que eu me inclino pola combinación do tres opcións e que iso é o que recomendo?
Opción número 1: outras reunións como esta, nas que nos contentaremos con manter viva a chama (e xa será moito -e máxime se teñen lugar en Tel-Aviv ou Ramallah).
Opción número 2: difundir a palabra, cara a cara, por suposto, pero tamén a través dos medios de comunicación, as redes sociais, a Rede (todas esas ferramentas de propagación cuxa prodixiosa eficacia vimos nos primeiros momentos das revolucións árabes), para axudar a que sopre o bo vento dunha primavera da Paz.
Solución número 3, finalmente: buscar, convencer e, talvez, acicatear ao Gedeón, ao Saúl, ao novo Sadat ou ao novo Begin, ao responsábel norteamericano, europeo, árabe ou da ONU, capaz de adoptar a idea (e, ao adoptala, ao apropiarlla, ao facela súa, de facela triunfar un día).
Hai que tentalo todo. Probalo todo. Pois na encrucillada desas tres vías temos, fieis ao espírito de Xenebra, unha cita coa paz.
Aquí foi onde, hai agora oito anos, lanzouse o famoso Plan de Xenebra, elaborado e asinado, co apoio de suízos e franceses, por distintas personalidades das sociedades civís palestina e israelí. E aquí, na mesma universidade e, talvez, ante as mesmas persoas, volven atoparse o 22 de novembro os principais protagonistas de entón; diríase que a conxelación de toda negociación mantívoos alleos a calquera cambio, tamén a eles.
Discurso da presidenta da Confederación Helvética, Micheline Calmy-Rei, aclarando por que quixo este acto de conmemoración e reactivación a só unhas semanas da súa partida.
Intervención de Yossi Beilin, padriño israelí da iniciativa, explicando unha vez máis que, para saír da espiral do fanatismo e do odio, non hai outro camiño que a aceptación, por ambos os bandos, do doloroso sacrificio dunha parte do seu soño.
Reforzo do rabino Yitzhak Vaknin, responsábel do partido relixioso Shas e vicepresidente da Knesset, lembrando que a única alternativa á paz sería a transformación de Israel nun Estado binacional e que iso implicaría renunciar a ese carácter xudeu que é o eixo do seu proxecto.
Fermosa réplica de Yasser Abed Rabbo, partenaire palestino de Beilin, a unha estudante que lle reprocha abandonar o "dereito ao retorno" dos refuxiados de 1948, dos seus fillos, dos seus netos e, ao facelo, ter malvendido os intereses sacros do seu pobo: "Todo o contrario", exclama. "É todo o contrario. Esa renuncia a un dereito irreal era e segue sendo a única forma de evitar unha nova Nakba ou, noutras palabras, unha nova catástrofe".
Pola miña banda, tento albiscar os diferentes medios, non só para conmemorar, senón para continuar, enriquecer e mesmo culminar un día a fermosa iniciativa de 2003.
Cando se fai o que vostedes fixeron, dígolles, en sustancia, a Beilin e Rabbo, cando estase detrás de semellante trazo de coraxe e talento político, cando se é autor de semellante plan, o único que se concibiu para testemuñar que a coexistencia entre os dous pobos é non só desexable, senón posíbel, en resumo, cando se ten entre mans a idea dun acordo do que se deseñaron até os máis mínimos contornos, hai tres maneiras de proceder; e non catro, tres.
Está a vía kantiana ou, talvez, profética: unha Idea, si; unha gran e magnífica idea que domina desde a súa magnificencia as confusas e incertas tentativas de darlle unha saída; unha referencia; un patrón; unha idea petrificada, ou unha idea do Comendador das ideas que permite xulgar, calibrar, case diría avaliar, os esforzos dos políticos, os seus paus de cego máis ou menos sinceros, as súas aproximacións.
Está a vía apostólica ou, se se prefire, democrática: facer que a Idea saia do seu mausoleo; propagala; difundila; querer que un máximo de xente, en Israel, en Palestina, no mundo, sexa consciente dun proxecto no que non hai nin un recuncho de deserto, nin un bosquecillo de oliveirais, nin un guijarro, que non fosen obxecto dunha áspera negociación; noutros termos: obrigala a descender do ceo á terra e a converter, co tempo, a un número crecente de homes e mulleres de boa vontade.
E, finalmente, está a vía pola que vós nos levariades, amigos autores do plan, se escollésedes porvos en mans dos reis, é dicir, no papel daqueles aos que a historia das ideas chama saint-simonianos: en busca do rei da Idea; en busca daquel ou aquela que será o seu portavoz máis iluminado; confiándolla; deixándolla en herdanza e en depósito; contando con el, ou con ela, para encarnala e, ao encarnala, facela entrar, un día, no corpo dun tratado.
É necesario precisar que eu me inclino pola combinación do tres opcións e que iso é o que recomendo?
Opción número 1: outras reunións como esta, nas que nos contentaremos con manter viva a chama (e xa será moito -e máxime se teñen lugar en Tel-Aviv ou Ramallah).
Opción número 2: difundir a palabra, cara a cara, por suposto, pero tamén a través dos medios de comunicación, as redes sociais, a Rede (todas esas ferramentas de propagación cuxa prodixiosa eficacia vimos nos primeiros momentos das revolucións árabes), para axudar a que sopre o bo vento dunha primavera da Paz.
Solución número 3, finalmente: buscar, convencer e, talvez, acicatear ao Gedeón, ao Saúl, ao novo Sadat ou ao novo Begin, ao responsábel norteamericano, europeo, árabe ou da ONU, capaz de adoptar a idea (e, ao adoptala, ao apropiarlla, ao facela súa, de facela triunfar un día).
Hai que tentalo todo. Probalo todo. Pois na encrucillada desas tres vías temos, fieis ao espírito de Xenebra, unha cita coa paz.
Comentarios