Por Gustavo D. Perednik
Da obsecuencia ante o odio, e da súa inutilidade
Cando Israel cumpriu medio século, o Secretario Xeral do Hezbolláh, Hasán Nasrallah, transmitiu ao mundo unha diáfana queixa pola «catástrofe histórica do establecemento na terra de Palestina do Estado dos netos de monos e porcos». En efecto, a equiparación de xudeus con animais é frecuente non só na literatura nazi, senón tamén no actual mundo árabe-musulmán, que ás veces busca o seu fundamento en tres suras do Corán (2:65, 5:60, e 7:166), segundo as cales Alá penaría aos xudeus transformándoos en bestas. O insulto é transmitido
tamén desde Indonesia, onde a radio Al-Manar difunde a plataforma do Hezbolláh. En agosto pasado, miles de australianos escoitaron en dita radio a ladaíña de que «os xudeus son descendentes de porcos», polo que se pediu unha aclaración de parte do presidente do Consello Árabe-Australiano, Roland Jabbour. Podía esperarse que este dirixente condenase inequivocamente a invectiva racista, xa que, dentro da Comisión de Dereitos Humanos e Igualdade de Oportunidades do goberno australiano, é membro do Comité de Antirracismo. Pero Jabbour optou por xustificar a agresión. Nunha reportaxe ao diario The Age (22 de agosto de 2008), insistiu en que o insulto é lexítimo, que o culpable é a política israelí, e que por iso tampouco hai que obxectar que rabinos sexan presentados como asasinos de nenos cristiáns, sedentos de sangue infantil para os seus ritos pascuais. á fiereza das súas declaracións, Jabbour agregou unha defensa da «liberdade de expresión», a condición de que, excuso aclaralo, esta non ofenda ao Islam. A equiparación entre xudeus e porcos non é condenada na prensa europea, aínda que é reiterada por líderes árabes. Pregoana nas súas mesquitas xeques como Saíd Tantawi, da el-Azhar, e o saudita Abd Al-Rahman Al-Sudais, imán da El-Haraam, a principal mesquita da Meca. Sudais pediu «que Alá aniquile aos israelitas», e exhortou aos árabes para que «abandonen as súas iniciativas de paz cos xudeus, porque son a escoria da raza humana, as ratas do mundo, violadores de pactos, asasinos de profetas e descendentes de monos e porcos». Esta «opinión» non impediu que, en aras dunha suposta harmonía interrelixiosa, o rabino inglés Jonathan Sacks asistise ao sermón que Sudais pronunciou na mesquita do East London, en xuño de 2004. O profesor Mordejai Nisán, da Universidade Hebrea de Xerusalén, no seu libro "As minorías en Oriente Medio" (2002), denomina ao fenómeno a "síndrome do dhimmi": a sumisa actitude que, ante o agresor, adoptaban os «tolerados» polos réximes islámicos. O dhimmi oprimido ou violentado limitábase a pedir desculpas ao seu vitimario, ou a facerlle obsequios. Precisamente, este hábito de mansedumbre xudía cruzouse en Australia coa tradición mencionada ao comezo. Aínda que os dirixentes xudeoaustralianos protestaron ante o Ministro Stephen Conroy debido á violación por parte de Jabbour da Acta de Discriminación Racial, un deles, Peter Wertheim, apresurouse a sinalar que cando traballou con Jabbour este «fixo grandes esforzos para ser amigable, e mesmo suxeriu que hai moitas outras áreas nas que poderían cooperar» (seica Jabbour deberá explicitar aquelas áreas nas que os descendentes de monos son útiles).
Outros exemplos
tamén desde Indonesia, onde a radio Al-Manar difunde a plataforma do Hezbolláh. En agosto pasado, miles de australianos escoitaron en dita radio a ladaíña de que «os xudeus son descendentes de porcos», polo que se pediu unha aclaración de parte do presidente do Consello Árabe-Australiano, Roland Jabbour. Podía esperarse que este dirixente condenase inequivocamente a invectiva racista, xa que, dentro da Comisión de Dereitos Humanos e Igualdade de Oportunidades do goberno australiano, é membro do Comité de Antirracismo. Pero Jabbour optou por xustificar a agresión. Nunha reportaxe ao diario The Age (22 de agosto de 2008), insistiu en que o insulto é lexítimo, que o culpable é a política israelí, e que por iso tampouco hai que obxectar que rabinos sexan presentados como asasinos de nenos cristiáns, sedentos de sangue infantil para os seus ritos pascuais. á fiereza das súas declaracións, Jabbour agregou unha defensa da «liberdade de expresión», a condición de que, excuso aclaralo, esta non ofenda ao Islam. A equiparación entre xudeus e porcos non é condenada na prensa europea, aínda que é reiterada por líderes árabes. Pregoana nas súas mesquitas xeques como Saíd Tantawi, da el-Azhar, e o saudita Abd Al-Rahman Al-Sudais, imán da El-Haraam, a principal mesquita da Meca. Sudais pediu «que Alá aniquile aos israelitas», e exhortou aos árabes para que «abandonen as súas iniciativas de paz cos xudeus, porque son a escoria da raza humana, as ratas do mundo, violadores de pactos, asasinos de profetas e descendentes de monos e porcos». Esta «opinión» non impediu que, en aras dunha suposta harmonía interrelixiosa, o rabino inglés Jonathan Sacks asistise ao sermón que Sudais pronunciou na mesquita do East London, en xuño de 2004. O profesor Mordejai Nisán, da Universidade Hebrea de Xerusalén, no seu libro "As minorías en Oriente Medio" (2002), denomina ao fenómeno a "síndrome do dhimmi": a sumisa actitude que, ante o agresor, adoptaban os «tolerados» polos réximes islámicos. O dhimmi oprimido ou violentado limitábase a pedir desculpas ao seu vitimario, ou a facerlle obsequios. Precisamente, este hábito de mansedumbre xudía cruzouse en Australia coa tradición mencionada ao comezo. Aínda que os dirixentes xudeoaustralianos protestaron ante o Ministro Stephen Conroy debido á violación por parte de Jabbour da Acta de Discriminación Racial, un deles, Peter Wertheim, apresurouse a sinalar que cando traballou con Jabbour este «fixo grandes esforzos para ser amigable, e mesmo suxeriu que hai moitas outras áreas nas que poderían cooperar» (seica Jabbour deberá explicitar aquelas áreas nas que os descendentes de monos son útiles).Outros exemplos
Tan mansas como esas foron as reacciones fronte ao diálogo interrelixioso que patrocinou en Madrid Arabia Saudita (17 de xullo de 2008). Este país, que prohibe absolutamente toda expresión relixiosa non-islámica, pésimo candidato pode ser para liderar un diálogo de mutuo respecto. Con todo, iso non obstó para que cristiáns e xudeus participasen do acto sen protestar. Con todo, o máis grave non foi que non se denunciase a brutalidade saudita en materia relixiosa, nin o boicot antiisraelí que impediu que se convidase a dignatarios israelís a asistir ao evento, senón o feito de que houbo quen se dedicou a difundir e celebrar a iniciativa saudita, publicando as súas fotos co rei xudeófobo e islamita, ou proclamando que o autócrata é un heraldo do diálogo. Así, o rabino Michael Lerner sostivo que «para aqueles de nós que desesperamos porque o cristianismo e o xudaísmo perden o seu camiño, a noción de que o Islam poida ser a faísca que xere un novo renacer relixioso baseado no respecto recíproco, pode ampliar o noso entendemento do inacabable potencial divino para sorprendernos». Se non é para soslaiar a índole do agresor ou minimizar os seus máis virulentos ataques, a mansedumbre actúa para render unha pleitesía que nos autoxustifique. Un excelente exemplo desta pode verse nunha tumba do aristocrático cemiterio da Recoleta en Buenos Aires: a de Ramón Falcón, o xefe de policía asasinado nesa cidade o 14 de novembro de 1909. Ocorre que o asasino de Falcón (e do seu axudante Alberto Lartigau) foi un mozo de 17 anos, de orixe xudía e militancia anarquista, que cometeu o atentado o mesmo ano en que inmigrou a Arxentina desde a Rusia zarista. A comunidade israelita arxentina, alarmada pola posibilidade de que a xudeidade do asasino xerase unha persecución xudeofóbica, decidiu dedicar un monumento (o único con caracteres hebreos en devandito cemiterio) no que se honra a memoria do xefe policial «mártir do deber, un nobre e grande que caeu neste día», e a do seu novo asistente cunha bíblica lápida sobre o príncipe Jonatan. A prevención e o medo da comunidade hebrea non puideron evitar que, ao pouco tempo, producísese o primeiro pogrom en Arxentina. Cabe traer un exemplo adicional, esta vez español. Martín Varsavsky, escribe unha xusta e tardía reacción contra a xudeofobia do diario El País. No seu texto, o autor necesita asegurarse o permiso de criticar por medio de impecables credenciais contra Israel: que criticou ao país hebreo, doou fondos para a reconstrución do Líbano, e financia a publicación de escritos antiisraelíes de palestinos e iranianos. Coma se os medios non estivesen superpoboados de antiisraelismo e non fixese falta, precisamente, que se estimulen as páxinas que mostren «a voz xudía», como tenta facer esta columna. A lóxica de Varsavsky é típica: «ás veces son os israelís os que cometen atrocidades e outras os palestinos». Aínda que non podería dar un só exemplo de «atrocidades israelís» -que son un mito manipulado frecuentemente polos medios- o máis notable é que admite que para el «o conflito entre israelís e palestinos non ten bos e malos, senón malos e malos». Agora ben: ou esa frase ten aplicabilidade para todos os conflitos do mundo (e nese caso é unha redundante perogrullada) ou é específica do conflito en Oriente Medio, e neste caso é falsa. Porque as guerras en xeral non se producen «entre bos e malos» senón entre agresores e agredidos. E o agredido desta rexión é un só: o único candidato a ser borrado do mapa, o non recoñecido, demonizado e deslexitimado coa aquiescencia europea. O odio é odio. Talvez non se apague enfrontándoo, pero decididamente non se aplacará lexitimándoo
Vía El Catoblepas
Comentarios