Por Pilar Rahola
Morreu Irene Sendler, a muller que salvou a 2.500 nenos do gueto de Varsovia. Durante anos non se soubo da súa existencia porque o comunismo nunca falou dela. Foron uns estadounidenses quen descubriron a fazaña desta muller que sacaba a nenos do gueto, escondíaos baixo nomes católicos e gardaba as súas identidades en botes de conserva, baixo un manzano. Condenada á morte polos nazis, foi rescatada pola resistencia cando ía camiño do patíbulo. Na prisión de Pawiak, atopou unha estampa coa lenda "Xesús, en vos confío". Conservouna ate o día en que lla regalou a Xoán Paulo II. Descanse en paz esta muller, xusta entre os xustos.
Din os que din coñecer o conflito árabe-israelí que o Estado de Israel naceu grazas ao holocausto. En parte, pois, a esa Europa con mala conciencia da que Irene Sendler foi unha das súas poucas honras. Esta afirmación, repetida ate convertela nun axioma do discurso antiisraelí, é, con todo, unha das moitas mentiras que adornan a historia do conflito. Contrariamente, nin Gran Bretaña - que acuñou o termo judenfrei, libre de xudeus, cando creou o reino de Transxordania- nin ninguén en Europa tivo en conta o holocausto, e os portos de todo o mundo mantivéronse pechados á chegada dos sobreviventes do exterminio. Só cabe recordar a traxedia do Patria, con 1.700 xudeus, que se afundiu en Haifa sen que os británicos permitisen o seu amarre. Ou o buque Struma, que foi relanzado a mar aberto e naufragou no mar Negro, onde se afogaron centenares de xudeus. Ou a traxedia do Exodus... Se a creación do Estado de Israel chegou finalmente á ONU, hai 60 anos, foi polo encono dos xudeus que, desde había séculos, soñaban con esas terras, orixe de toda a súa memoria. Pero foi, tamén, pola loita suicida que protagonizaron ate conseguir o recoñecemento. A partir dese momento naceu o Estado de Israel, que non tivo nin un día de respiro e que logrou sobrevivir contra todo prognóstico. Non só sobreviviu. Tamén conseguiu callar unha democracia nunha terra convulsa e avanzar en ciencia e medicina. Con todo, a súa creación tamén é o inicio dun edificio de mentiras que construíu a distorsión máis flagrante da historia moderna. E nese edificio baséanse a maioría dos tópicos que criminalizan a Israel. Sobre Israel non se analiza, méntese, ate o punto de que moitos dos solidarios con Palestina crean unha historia paralela que nunca existiu.
Por exemplo, que "Palestina sempre foi árabe". Nunca existiu ningún Estado árabe en Palestina, considerada polos árabes parte de Siria. Desde o ano 1300 a. C. existiu un reino hebreo. Ou que "os xudeus roubaron as terras aos árabes". Mentira. En 1947 os xudeus tiñan 463.000 acres: 45.000 comprados aos británicos, 30.000 ás igrexas e 387.500 aos terratenientes árabes, a maioría residentes en Damasco. E así ate o infinito. O concepto de pobo palestino ten 50 anos: nace nos campos de refuxiados xordanos e foi usado por estes países para manter unha situación de guerra. O resultado actual é a derivada da inxerencia árabe, a corrupción dos seus dirixentes, a inculcación do fanatismo, primeiro panarabista e agora islámico, e a negativa musulmá a ter de veciño un país democrático. Se 60 anos despois aínda non hai paz, o fácil é culpar a Israel, e con todo ningún outro país está máis farto da guerra. Non así os seus veciños, que continúan financiando o terrorismo, alimentando o odio antixudeu e negando toda opción de paz. A nakba palestina, pois, non naceu hai 60 anos da man dos xudeus. Naceu o día que os árabes decidiron usar aos árabes de Terra Santa para destruír un novo Estado. E nunca máis deixaron de usalos. Podemos levantar bandeiras de odio a Israel, como fan tantos esquerdistas de pro. Pero a verdade segue sendo teimuda.
Israel é o único Estado do mundo ameazado de destrución. O único que ten que pedir perdón por existir. E o único que pode desaparecer. Sesenta anos despois, os descendentes da shoah aínda non viven en paz. E agora, como entón, continúan levando o estigma da culpa. Nada novo, pois, baixo o sol bíblico.
La Vanguardia 13.05.08
Comentarios