Por Alex Findlay
Hai algún tempo, Iara Mantiñam preguntoume se podería escribir un artigo sobre a miña estancia en Israel, con especial énfase na miña vida no kibbutz Ein-Hashofet. Supoño que resulta interesante saber o motivo que impulsa a un mozo aventureiro a separarse da democracia capitalista surafricana para iniciar unha vida de cero nun kibbutz israelí, cun sistema totalmente socialista.
Con estas ideas escribo este artigo, para explicar que é a vida nun kibbutz desde a miña perspectiva persoal, como un emigrante que veu aquí a traballar e un candidato que aspira a ser un kibbutznik (membro do kibbutz). Non quero falar do conflito entre Israel e os países árabes lindeiros porque sei que esta información se publicará en internet.
Paréceme que diatribas políticas entre as persoas son tan só unha parte do microcosmos que encerra o dilema. En realidade creo que a xente se esforza en impor o seu punto de vista sobre os outros, tentando que modifiquen as súas opinións sen conseguir ningún resultado. Tan só enfadarse cun mesmo ao darse conta de que nada vai cambiar. É como unha rabia interna difícil de canalizala a través das palabras.
Aínda que resulta case inevitable falar de política cando se vive nun lugar como Suráfrica ou Oriente Medio, repito que o propósito do meu artigo é facer fincapé nas miñas experiencias vividas en Ein-Hashofet.
Sen máis preámbulos, o meu nome é Alex, son un operador dunha máquina nunha fábrica de Ein-Hashofet Kibbutz. Teño 27 anos, estou casado e teño unha filla recentemente nada. A miña historia comeza nun lugar humilde dun barrio xudeu de Suráfrica no que me criei. A miña nai era xudía e o meu pai cristián, polo que me converte en xudeu, xa que a relixión transmítese a través da nai.
Os meus pais educáronme entre o dualismo dos valores tradicionais xudeus e o contexto da Suráfrica secular contemporánea. Eles detestaban o apartheid surafricano e o sistema de segregación racial da ditadura anterior á democracia.
Nunca crin que un ser humano sexa mellor que outro, nin superior pola cor da súa pel ou relixión. No ano 2006 terminei a miña licenciatura en Ciencias Sociais e Lingüística, con especialidade en lingua francesa. Espero que o día de mañá poida ampliar o meu título cun máster en mercadotecnia. O máis importante que me trouxo o 2006 foi sen dúbida a miña voda con Galit, despois de estar máis de dous anos e medio xuntos. Tras un ano de vida conxugal, decidimos que o noso futuro non se atopaba en Suráfrica. O Goberno do Congreso Nacional Africano (ANC) estaba a pór a situación difícil para os brancos polo seu estrito sistema de cotas, ao que hai que engadir un preocupante nivel de violencia extrema e un alto índice de pobreza. Todos estes condicionantes fixéronnos buscar un novo lugar para criar á nosa filla. Examinamos varias posibilidades e ao final decantámonos por Israel.
Seguramente moitos dos lectores poden estrañarse de que escollésemos Israel, porque tampouco parece o lugar máis seguro do mundo, ou polo menos iso é o que contan os medios de comunicación de todo o mundo. Israel tamén ten un gran número de problemas, internos e externos. Nós viamos Israel como unha oportunidade, unha terra para empezar unha vida nova. Galit é israelí de nacemento, ela criouse nun Moshav, un tipo de comunidade rural israelí de carácter cooperativo, similar ao kibbutz, formado por granxas agrícolas individuais e promovida polo sionismo laborista durante a segunda aliá (onda de inmigración xudía). Diferénciase do kibbutz pola idea da propiedade privada, que veu ao formarse na segunda aliá (de 1904 a 1914), nutrida inmigrantes cunha mentalidade máis aberta e que distinguía o desexo de querer traballar pola terra, a diferenza da primeira aliá, na que o traballo se pagaba aos árabes e vivíase en kibutzim.
Viviu no Moshav o seu primeiros once anos da súa vida, polo que se desenvolvía perfectamente en hebreo; sen dúbida todo eran vantaxes. Eu non nacera en Israel, pero o país tiña leis que facilitaban a absorción de emigrantes e proporcionaban un fogar para todos os xudeus vindos de todas partes do mundo. Doutra banda, Galit e eu sempre fomos xudeus sionistas. En poucas palabras: un sionista é aquel que defende o dereito do pobo xudeu a súa autodeterminación, a ter un Estado propio.
Chegamos por primeira vez ao kibbutz Ein-Hashofet foi a finais do 2009. Participabamos no programa Bait Rishon. Grazas a el puidemos aprender o idioma facendo ulpan e alugar unha habitación pagando un pequeno aluguer durante seis meses. Durante este tempo Galit perfeccionou o seu hebreo e eu mellorei o meu, chegando a un nivel aceptable para empezar a traballar no país. Grazas ao programa coñecemos a outras persoas vindas de todas partes do mundo que tamén estaban interesadas en coñecer a cultura e vivir no país. Galit empezou a traballar a tempo parcial como profesora de inglés nunha escola e eu ordeñando as vacas do kibbutz. Seguramente para moitos voluntarios ou mozos de 27 anos que non teñan moita experiencia labrando o campo intimídelles enfrontarse de súpeto a un animal de 500 quilogramos, entre montañas de excremento e ouriñes bovinos, con tan só unha pa metálica para defenderse. A moraleja da historia é que se conseguen cumprir con éxito a súa misión de ordeñar e limpar tan fabulosa criatura, o día de mañá cambiar o cueiro dun recentemente nado pareceralles carne sen ósos. En realidade, traballar coas vacas permitiume vivir con toda satisfacción o estereotipo de emigrante que vén a un kibbutz a desenvolver o sector agrícola. Ein Hashofet Kibbuz ten pouco menos de 200 vacas leiteiras divididas en catro grupos. Unha quenda de ordeño pode durar entre catro e cinco horas. Antes de extraer o leite débense cubrir o catro mamilas da vaca con iodo para anular as bacterias potencialmente daniñas.
Ao cabo dun minuto límpase o iodo aplicando unha máquina de succión sobre a ubre da vaca. A maioría dos animais están afeitos, posto que se lles ordeña tres veces ao día, e compórtanse de maneira tranquila. Pero ás veces aparece un tenreiro nervioso disposto a patearche no minuto no que senta a máis mínima molestia. Durante o meu traballo aprendín como acougar aos animais cando están inquietos, como interpretar a linguaxe do seu corpo, como alimentarlles, como limparlles, e tiven a sorte de presenciar varios partos, axudei á nai a alimentar ao seu fillo co calostro (leite expulsado despois do parto composto por inmunoglobulinas, auga, proteínas, graxas e carbohidratos todo iso disolto nun líquido seroso e amarelo) extraéndoo das súas mamas.
A miña esposa e eu comezamos a amar a vida no kibbutz, a súa tranquilidade, a súa falta de preocupacións, o seu contacto coa natureza, a súa distancia co ritmo das cidades. Por iso decidimos solicitar ser membros do kibbutz (kibbutznik) cando acabamos o noso programa no ulpan. O proceso de ser membro do kibbutz, se vén de fóra, é longo e complicado. A espera dura entre dúas e tres anos ata que é plenamente aceptado, contando co mesmos dereitos e obrigacións que o resto dos kibbutzniks. Pero ser un cidadán do Estado de Israel non implica unicamente facilidades, senón tamén obrigacións. Unha delas é servir nas forzas armadas durante tres anos (dous as mulleres). Ao once meses de emigrar ao Estado de Israel fun chamado a filas.
Moitos lectores pensarán que ser un soldado israelí é como unha especie de Rambo nunha película de Hollywood, con uniforme de camuflaxe, metralleta e matando árabes. Esa unha imaxe falsa. A maioría dos mozos que ingresa no Exército israelí atende postos administrativos, non moi diferentes doutros soldados que realizan o servizo militar noutras partes do mundo. Denomínase militarismos cívico.
Tan só uns poucos entran nas unidades de combate (a maioría dos kibbutznik son parte destas unidades, xa que senten un deber extra de lealdade cara ao Estado de Israel porque os kibbutzs foron a orixe do sionismo). O 10 de marzo do 2010 ordenóuseme presentarme na estación de autobuses de Hof Hacarmel para realizar 18 meses de servizo regular.
Desde alí, un autobús que levaría lonxe dos brazos amorosos da vida que levaba en Ein-Hashofet até a miña nova bakum. (Bakum é un acrónimo hebreo que significa a base onde cada soldado realiza o seu adestramento militar). Nunca tiven ningún problema moral por formar parte do Exército, porque sempre crin no militarismo cívico. Non todos os soldados intégranse en unidades de combatentes que protexen as fronteiras. Moitos cidadáns serven ao Estado formando parte do Servizo Nacional, traballando como policías, bombeiros, servizos de emerxencia en ambulancias, hospitais e proxectos de asistencia social.
Despois de completar o meu servizo militar hei volto ao kibbutz no que traballo, onde Galit e eu seguimos esperando para ser aceptados como membros. Cando acabei de ler a historia de Alex, e vin as súas fotos de recentemente casado, cheo de ilusión, coa esperanza de criar á súa filla no Estado de Israel, pensei en cantos miles de Alex, cantos miles de mozos vivían historias parecidas neste país. O epicentro dos medios de comunicación. Por desgraza as súas historias, a pesar de ser parte do día a día, non interesan á maioría dos xornalistas. Alex e Galit tiñan todo o dereito do mundo a emprender unha vida feliz neste recuncho de Israel. O meu amigo Tahseen e a súa esposa Rania, quen vivían en Beit Doq (Palestina, a dúas horas en coche da casa de Alex e Galit), tamén tiñan o mesmo dereito a criar a Sara, o seu recentemente nada, nun camiño cheo de esperanza.
Comentarios