Por Gabriel Albiac
Nacido en 1947, mediante a unificación dos diversos grupos de autodefensa civil que precederon á independencia, o Tsahal (Exército de Defensa de Israel) é unha forza militar tan pouco común como a nación cuxa defensa asume. Todo o determina un postulado crucial: unha soa derrota fronte ao inimigo arrastraría a aniquilación de Israel e o exterminio dos seus cidadáns. Ao cal se engade un segundo: a vitoria o «desarmamento do inimigo» que teorizara Clausewitz, non é hipótese verosímil nesta guerra, dada a desproporción territorial e demográfica entre os contendentes.
Ter que gañar cada unha das batallas que se libren -ou ben perecer nela-, sen esperanza de que iso desencadee a fin do inimigo, sela o paradoxo dun exército que, desde as primeiras organizacións guerrilleiras dos anos vinte até hoxe, non foi outra cousa que o pobo de Israel en armas. A extremada profesionalidade de quen exerce a súa maquinaria bélica o é, ante todo, como garante de que ningún dos que fan que esa máquina funcione perda un só privilexio da súa condición humana: nin no xurídico, nin no político, nin no moral.
Ninguén vai entender nada do sacrificio terríbel que fará o Estado de Israel para salvar a un só dos seus soldados secuestrado, se non se achega ao núcleo conceptual dese paradoxo da cal Israel e o Tsahal son nomes. Defender a vida de cada cidadán é -para un Israel cuxo recordo da Shoah nazi determina todo presente- un mandato sacro. Ao cal se corresponde a paralela inviolabilidade moral do inimigo.
Non existe exército no mundo cun código de conduta tan estrito, e con tanto escrúpulo aplicado, como o desa «pureza das armas» que o seu manifesto ético formula: «Os soldados de Tsahal non recorrerán ás súas armas nin á forza máis que no marco das súas misións, e só en caso de necesidade, e conservarán unha actitude humana aínda durante o combate. Os soldados de Tsahal non recorrerán ás súas armas nin á forza para cominar a seres humanos que non sexan combatentes ou prisioneiros de guerra, e farán todo para evitar que poidan ser postos en risco as súas vidas, os seus corpos, a súa dignidade e os seus bens».
Gilad Shalit foi, ao longo deste cinco anos de secuestro, a pedra de toque dun exército que ten como norma primeira non abandonar xamais a un compañeiro no campo de batalla: nin ferido, nin morto, nin prisioneiro. Non por honra militar. Non, fundamentalmente. Todo militar de carreira sabe até que punto os cálculos estratéxicos teñen -é o máis duro do oficio- que estar feitos do sacrificio de homes para salvar homes: Omaha Beach, en xuño de 1944, é o apocalíptico monumento a esa tráxica grandeza. Non, Shalit non é máis soldado que calquera outro adulto israelí. Home ou muller, indistintamente. Por iso non é sacrificábel como peza de xadrez no taboeiro da guerra.
Cada xudeu de Israel sábese parte dun Estado e dun Exército que libran sobre a vida de cada un dos seus cidadáns a batalla última. Quen, de non ser así, soportaría vivir no perpetuo acoso dunha guerra na cal basta só unha derrota para ser aniquilado, e na cal non hai vitoria que se poida soñar definitiva?
Comentarios