Por Marcos Aguinis
La Nación - 17.08.2011
.
O cansazo mundial respecto ao conflito árabe-israelí empuxa cara a unha patética reprodución do erro cometido polo primeiro ministro británico Neville Chamberlain para terminar dunha santa vez coas ameazas de Hitler. A súa política exterior chamábase Appeasement (apaciguamento) e consistía no altruísmo de ceder ante as esixencias de Alemaña para consolidar a paz no mundo. Tiña boas intencións, pero era inxenuo e estaba precariamente informado. Na Conferencia de Munich de 1938, aceptou que Alemaña se anexase os Sudetes para pór punto ás súas insistentes reclamacións de "espazo vital". Regresou feliz, e exclamou que lograra "unha paz por cen anos". En contra do que supuña, Hitler non se conformaba cos Sudetes. Sentiuse enardecido tras a Conferencia e incrementou a súa agresividade. Quería "todo". Ocupou Austria, aumentou a súa persecución antisemita coa Kristalnacht e invadiu Polonia.
O dramático Chamberlain pretendeu corrixir a súa equivocación favorecendo a industria armamentística do seu país. Xa foi inútil. Desencadeouse a Segunda Guerra Mundial, non puido impedir a destrución de Polonia e fracasou ao querer salvar Noruega da invasión. Entón asumiu Winston Churchill, quen con man firme e espírito decidido falou con franqueza, sacou peito aos verdadeiros responsables da matanza que viña, "sen concesións" inútiles. Desde entón, o nome de Churchill pasou á gloria e o de Chamberlain converteuse no ridículo sinónimo de pretender a paz mentres se favorece a quen desexan a guerra.
É o que agora está por ocorrer nas Nacións Unidas.
En efecto, o recoñecemento unilateral dun Estado palestino dentro das fronteiras de 1967, sen negociacións previas con Israel -tal como esixen os Acordos de Oslo-, só levará a incrementar o conflito. Non haberá paz, senón máis atentados, máis sufrimento, máis horror. Despois de 73 anos asistiremos á macabra resurrección de Chamberlain para levar esa rexión, e quizáis máis aló, a un incremento do conflito. Por que? Porque o Estado palestino xa foi proclamado dúas veces, a última en novembro de 1988. Non o creará agora a ONU. Informarse, por favor! Asistín hai tempo á celebración desta última independencia na embaixada de Palestina (regalada por Menem) en Buenos Aires. Os Acordos de Oslo produciran un milagre e traballábase para disolver as diferenzas con mutuas concesións e responsabilidades. Pero a Autoridade Palestina liderada por Yasser Arafat tiña unha estratexia oculta, inspirada no exemplo que no século VIII protagonizou Mahoma: facer a paz cos xudeus e dez anos máis adiante liquidalos. En efecto, na Conferencia de Camp David organizada polo presidente Clinton estaba a piques de chegarse a un arranxo -grazas ás sucesivas concesións de Israel- que satisfacía case todas as esixencias palestinas. Pero Arafat empeñábase en nons tan reiterativos que Clinton perdeu a paciencia. Agora Clinton manifesta que os palestinos cometeron nese momento un erro tráxico e desprezaron a súa mellor oportunidade. Repetiuno hai pouco en Buenos Aires, informarse!
Entón, pregunto: cometeron un erro ou eran coherentes co seu obxectivo estratéxico de liquidar, paso a paso, o Estado xudeu de Israel? Demostraron que non se desesperaban pola paz, nin sequera conformábanse con obter todo o que esixían publicamente. O primeiro ministro israelí, Ehud Barak, regresou de Camp David coa cara da derrota: fixera o máximo de concesións sen obter a paz. O presidente palestino, en cambio, volveu feliz, repetía un insistente signo da vitoria (que vitoria?) e enseguida desencadeou a segunda Intifada, que contribuíu a acender máis odio e arruinar as negociacións case terminadas. Abundan os documentos que expresan o desenfadado anhelo árabe de ocupar ou destruír todo Israel mediante sucesivas amputacións (Irán soña facelo máis rápido, con bombas atómicas). A propaganda en idioma árabe converteu a Israel nun país diabólico, culpable de todos os sufrimentos palestinos, árabes, islámicos e mundiais. O seu aniquilamiento sería unha bendición, afirman. Semellante tolemia, está claro, foi crecendo grazas á indiferenza ou complicidade de moitas nacións.
Agora avanza a resurrección de Chamberlain.
Quérese unha paz rápida. Custe o que custe. E isto -supoñen equivocados- só se lograría entregándolles en bandexa aos palestinos o que "din" pretender (non o que en realidade queren). Noutras palabras, regalar os Sudetes encarnados nas ficticias "fronteiras de 1967", fronteiras que nunca -nunca!- existiron de verdade, senón que foron as precarias e provisorias liñas de armisticio establecidas polo alto o fogo da guerra de 1948/9 desencadeada por seis Estados árabes. Esas liñas non separaban a Israel dos palestinos, senón de Exipto e de Xordania, que se apoderaron de Judea, Samaria e Gaza, ás que non pensaron converter noutro Estado. Xordania cambiou o seu orixinal nome de Transxordania para quedar con Cisxordania. Esta ocupación, onde estaba o presunto pobo árabe-palestino, non foi criticada por ninguén. En realidade, aínda non había un pobo estritamente árabe-palestino; os palestinos eran máis ben os xudeus que se alzaban contra o dominio colonial británico e volveron darlle vida ao país. Case dúas décadas máis adiante, cando Israel tivo que defenderse da poutada mortal que planearan Exipto, Siria e Xordania mediante a chamada Guerra do Seis Días (ano 1967) non quitou a Cisxordania, Xerusalén oriental e Gaza aos palestinos, senón ás súas anteriores forzas de ocupación. O Estado xudeu de Israel acepta crear un Estado árabe-palestino, pero con cambios nos límites segundo a actual demografía, para que as terras onde habitan xudeus sexan trocadas por terras que agora pertencen a Israel e son habitadas por árabes. Deste xeito, acabaríase co refrán da "ocupación" duns e doutros. Iso está mal?
Por que a Autoridade Palestina oponse a ese ofrecemento e segue insistindo coas anticuadas e falsas "fronteiras de 1967"? Para que Israel teña que arrincar pola forza aos cidadáns que construíron as súas vivendas e viveiros máis aló desas liñas; son unhas 700.000 persoas. Se Israel o tentase, desencadearíase unha guerra civil. Pero se non o fai, o Estado palestino recoñecido polas Nacións Unidas terá o dereito legal de mandar choivas de mísiles a Israel porque estaría a ocupar un territorio estranxeiro. Non necesitará negociacións e non haberá paz. Por outra banda, o drama dos refuxiados palestinos (que non se resolveu en máis de seis décadas pola decisión árabe de mantelos segregados e na miseria para exhibilos como vítimas da maldade israelí) volverá ser posto á cabeza das súas esixencias. Non para que se instalen e prosperen nun flamante Estado palestino, senón para que se amontoen en Israel . Supondo que iso ocorra, Israel debería retroceder máis aínda, até as fronteiras debuxadas en 1947. Ou converterse noutro Estado árabe, aínda que manteña o nome de Israel. Os gobernos que se ilusionan inxenuamente con axudar ao appeasement mediante o recoñecemento unilateral, sen negociacións previas, serán sorprendidos pola Terceira Intifada. Ahmad Abu Ruteima expresouno sen reviravoltas: "A nosa loita é contra a existencia mesma de Israel, non sobre as fronteiras de 1967". Nos niveis superiores da Al-Fatah, partido que sostén á Autoridade Palestina, xa se discute se non convén a renuncia do presidente Mahmoud Abbas (considerado brando) e romper os Acordos de Oslo. Quen non poñan freo a estes plans, enceguecidos pola equivocada solidariedade cun liderado belicoso e insaciable que agora ten o respaldo explícito de organizacións terroristas como Hezbollah e Hamas, serán desprezados por resucitar ao bufonesco Chamberlain. E empuxar a rexión a unha horrible matanza. Eu sigo preferindo a Churchill.
Comentarios